➳ { โรงอาหารกาไก่

"เฮ้ พวกเธอ นักเรียนแลกเปลี่ยนนั่นน่ะ!!"
"นี่มันเลยเวลาพักมาแล้วนะ เข้าห้องเรียนกันได้แล้ว!!!"
เสียงนี้คุ้นๆแหะ หน้าหันไปมองต้นเสียง เห็นครูหอมที่พวกพี่ๆ ต้องการให้พิสูจน์ความใหญ่
"ป้าเอ๋อ อย่าเพิ่งขัด จะดู 4p ซั่มกัน" ว่าแล้วก็หันไปติดตามสถานการณ์ต่อ
อะห๊า.. ใกล้แล้ว คงขายได้หลายตังอยู่

"แล้วอยากให้ช่วยไหมละ ? พร้อมสนองอยูแล้วไม่ขัด"
หม่อนพูดด้วยท่าทีสบายอารมณ์ แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะ มือหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน
..ถึงตูจะซื่อแต่ไม่โง่นะ อย่านึกว่าไม่รู้ว่าข้างในคือ NC 18+

"แม้จะหมดเวลาพัก แต่อย่ารีบทักว่ามันหมดเวลา ของดีกำลังฉายอยู่ตรงหน้า มาลัลล้าดูก่อนจะเป็นไร..."
เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนโรงอาหารที่เลยเวลาพักมาแล้วกว่า 10 นาที หรือว่าคนตีระฆังจะหลับก็เลยไม่มีเสียงสัญญาณ

"เอาไง จะขึ้นห้องเลยไหมครับเพื่อน ?"
"ซันนี่ขึ้นไปด้วยคนสิคะ~~!!"
ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ก็ถูกแทรกกลางโดยแม่สาว(?)ผมแดงแรงฤทธิ์คนเดิม แถมยังถูกโอบเอวใกล้ชิดสนิทสนมอีกต่างหาก

"เอ่อ น้องยังไม่ตาย.. เอ้ย ยังไม่ไปเรียนเหรอครับ"
เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พลางแกะมือปลาหมึกออกจากเอวอย่างเนียนๆ

"ให้ซันนี่ไปพิสูจน์ก่อนสิคะว่าที่นี่ใครใหญ่จริง"
คำพูดสองแง่สองง่าม ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆเป็นรอบที่สามของวัน.. น้องจะสื่ออะไร พี่ซื่อนะ ไม่รู้จริงๆ

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกพี่พิสูจน์กันเอง.. น้องกลับไปเรียนเถอะ"
ถึงแม้จะไม่เข้าใจนักว่า อะไรเป็นอะไร ยังไง แต่ก็รีบเอ่ยตัดบทไป แล้วชำเลืองมองเจ้าคู่แฝดนรกที่พร้อมระเบิดตัวเองหนีความจริงทุกเมื่อ... นี่พวกมึงช่วยพูดอะไรกันหน่อยสิ

เป็นเพราะว่า ตูยังคงรักชาติ เลยไม่สามารถปล่อยให้พม่าบุกเข้ามาตีประตูหลังได้ ความคิดโฉดๆจึงโผล่เข้ามาในสมอง มือใหญ่กระชากเพื่อนฝิ่นที่หลับตาภาวนาพร้อมจะไปโลกหน้า เข้ามาแทนทีที่ตัวเองยืนอยู่ แล้วรีบผละออกมาจากนักเรียนม.5แสนน่ารัก(?)

"ขอโทษครับ แต่พี่มีธุระด่วน.. พวกแกยอมตายเพื่อให้เพื่อนได้มีความสุขเถอะนะ ลาก่อน"
พูดจบ ชายหนุ่มก็รีบวิ่งออกจากโรงอาหาร แทรกตัวไปตามกลุ่มนักเรียนชั้นอื่นที่กำลังมุ่งหน้ากลับไปยังห้องเรียน

ดูเหมือนบรรดาพี่ๆจะหนีไปกันเกือบหมดแล้ว
ยังเหลือแต่รุ่นพี่หัวน้ำเงินที่คงต้อง ซวยเพื่อนสาวข้ามเพศต่อไป

แบบนี้ต้องรีบขึ้นห้องแหละ ไม่งั้นเดียวจะเสียตัวโดยไม่รู้ตัว
"บร๊ะ.. เซง ไม่มีหนังสดให้ดูเลย" ว่าแล้วก็หันไปมองป้าเอ๋อ ก่อนจะมองไปรอบๆ
รู้สึกเด็กห้อง 19 จะแอบดูกับสนุกสนานเลยแหะ รู้ได้ไงว่าห้อง 19 นะหรอ
ก็เด็กห้องอื่นเข้าขึ้นกันหมดแล้วนะสิ เลยแต่พวกแปลกๆ จับกลุ่มกันเนี่ย

". . .หง่ำ"
ฉันยัดขนมปังส่วนสุดท้ายเข้าปาก แล้วปัดมือไปมาเพื่อทิ้งเศษขนมปังที่ติดอยู่ออกไป เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นพอดี นักเรียนมากมายเดินกรูกันลงมาจากโรงอาหาร มีบางคนที่ชนฉันจนแทบจะกระเด็นลงถังขยะ แต่พวกนั้นก็ไม่คิดจะขอโทษ
เฮ้อ แย่ชะมัดเลยนะ เด็กโรงเรียนนี้ จะรุ่นไหนก็มารยาทแย่เหมือนกัน . . . หวังว่าจะเพื่อนใหม่ๆของฉันจะไม่มีนิสัยแย่แบบนี้หรอกนะ !

ฉันเงยหน้ามองขึ้นไปบนโรงอาหาร ตั้งแต่เดินออกจากห้องมา ฉันก็ยังหาลินน์ไม่พบ เพราะจำนวนคนที่หนาตาเกินไป แถมพวกกวีเอย ซันนี่ แล้วก็เด็กๆนักเรียนแลกเปลี่ยนพวกนั้น ทำให้ฉันตัดสินใจลงมานั่งรอที่เก้าอี้ม้าหินข้างล่าง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีคนที่ฉันต้องการเจอออกมาซักที ที่เห็นก็มีแต่ . . . พวกรุ่นพี่ ม. 6 สินะ

ปกติแล้วพวกเขาจะไม่กินข้าวที่โรงอาหารไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้ถึงมาล่ะ หรือเป็นเพราะอยากดูหน้าน้องใหม่ อ่า
ฉันหวังว่าจะไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นหรอกนะ

ฉันขืนตัวขึ้นมาบนโรงอาหารได้สำเร็จ และ ถลึงมองไปที่กลุ่มนักเรียนซึ่งโดดเด่นอยู่กลางโรงอาหาร
อื้อหือ ห้อง 19 มาวันแรกก็เด่นกันเลยเนอะ น่าภูมิใจซะไม่มี

ฉันเดินตรงเข้าไปหาทุกคนที่อยู่กันครบองค์ประชุม ไม่เว้นแม้กระทั่ง ลินน์ ! ที่หายไปนานแสนนานจนนึกว่าโดนคนอุ้มไปแล้ว
'นี่เธอห้องสิบเก้าใช่ไหม จะขึ้นไปเรียนกันรึยังอ่ะ ไปด้วยสิ - -/ เมื่อเช้าหลับเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้เข้าเรียน ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะที่โดดเรียนอ่ะ ไม่มีใครบอกอ.ใช่ไหมว่าฉันหายไปน่ะ หวังว่าจะไม่มีใครบอกสินะว่าฉันมานอนหลับอยู่ตรงนี้ เอ้อทำไงดีแต่ดีนะที่พวกเธอไม่ได้บอก ตกลงไม่ได้บอกใช่ไหม ค่อยยังชั่วถึงแม้จะมาใหม่แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลยหวังว่าต่อไปเราจะอยู่ด้วยกันได้นะ เอ้อนี่จะไปกันรึยังละ รออะไรกันอยู่อ่ะ'
ทันทีที่ใกล้ถึงตัว ฉันได้ยินเสียงบ่นมาราธอนของเพื่อนเก่า. . .เอ่อ อะไรนะ ขอใหม่อีกรอบสิ

"กำลังกลับตึกเนี่ย เออมาดิ ไปพร้อมกันเลย"
เด็กที่ชื่อชาพูดขึ้นมา แล้วกำลังจะลากยัยลินน์ไป ฉันจึงรีบดึงลินน์ออกมา

"อือ ใช่ กลับห้องเถอะ อาจารย์รอแย่แล้วล่ะ . . . รอพวกเธอน่ะ"
ฉันหันไปพูดกับพวกเด็กแลกเปลี่ยน แล้วลากตัวยัยลินน์ออกไปอีกทาง
เรื่องอะไรฉันต้องไปนั่งฟังการบรรยายแสนน่าเบื่อด้วยล่ะ !

"เฮ้ พวกเธอ นักเรียนแลกเปลี่ยนนั่นน่ะ!! นี่มันเลยเวลาพักมาแล้วนะ เข้าห้องเรียนกันได้แล้ว!!!"
เสียงครูหอมดังปรี๊ดมาแต่ไปไกลปานใช้โทรโข่งอันเท่าสึนามิ เธอร้องเตือนนักเรียนว่ามันหมดเวลาพักไปแล้ว แต่อะไรกันคะ คนกำลังเข้าเสื้อเข้ากางเกง มาขัดแบบนี้ซันนี่ไม่ปลื้มค่ะ!

"ว่าไงคะ จะให้ซันนี่พาไปพิสูจน์ที่ไหนดี"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกพี่พิสูจน์กันเอง.. น้องกลับไปเรียนเถอะ"
นั่น ตูว่าแล้วต้องขัดขืน "เดี๋ยวซันนี่โดดก็ได้ค่ะ ไม่เป็นไรหรอก" บอกกันโต้งๆไม่สนใจเจ๊หอม

"พี่ว่าไม่ต้องพิสูจน์อะไรกันหรอก พี่ให้น้องชนะไปเลยแล้วกันนะครับ ไอ้ฝิ่น ไอ้ฝิ่นอยู่ไหน มาช่วยฉันที"
ไม่ฟังเสียโวยวาย ว่าแล้วก็ออกแรงฉุดกระชากลากทั้งคู่ไปทันที แต่ไม่ทันไรพี่สายฟ้าข้าก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระชากใจกะเทยพร้อมกับแกะตัวเองออกจากตีนตุ๊ด..เอ๊ย..ตุ๊กแกของฉันได้สำเร็จในที่สุด

"ขอโทษครับ แต่พี่มีธุระด่วน.. พวกแกยอมตายเพื่อให้เพื่อนได้มีความสุขเถอะนะ ลาก่อน"
"อ๊ะ เดี่ยวก่อนสิคะ ไม่ไปเรียนด้วยกันหรอ" ไม่ทันได้คว้าตัวไว้ก็มีพี่แฝดหัวฟ้าถูกส่งมาบรรณาการแทน

เหลือบมองดูแฝดที่โอบอยู่ทั้งสองข้าง "อุ๊ย ไม่ใช่พี่สายฟ้าแต่ยังพอขัดได้" เหมือนพี่เขาจะยังงงงวยด้วยฤทธิ์มนตราอยู่ ฉะนั้นตูข้าจะพาไปแก้(ผ้า)บัดนี้! "ไปค่ะ เรารีบไปเรียนกันนะคะพี่หม่อน พี่ฝิ่น"

และขณะนั้นเองที่ดูเหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกตัว พี่หม่อนสะบัดตัวฉันออกโดยไม่ทันได้ตั้งตัวและกล่าวทิ้งท้ายให้อาลัยรัก
"ไอ้สายฟ้าแกจะไปไหน เห้ย รอด้วยดิวะจะทิ้งฉันหรอห๊ะ !" เหยื่อหลุด!! แม่อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาแรดต่างดาว

และอีกครั้งที่เหมือนตีนตุ๊กแกของฉันจะเสื่อมประสิทธิภาพ
"เห๊ย! เพื่อนครับ แฝดครับ เลวกันทั้งคู่เลยเว้ย" ความหวังสุดท้ายสะบัดตัวออกไปอย่างไม่ไยดี "น้องครับ พี่ว่า พี่ไม่คู่ควรที่น้องจะมาพิสูจน์อะไรพี่เลยนะ ไปหาเอาข้างหน้านะน้องนะ ไปล่ะ"

"เดี๋ยวสิค๊าา!!" เหมือนในเวลานี้เท้าพวกพี่ๆจะไวกว่าปากฉัน แย่จริง! ชวดหใดเลยหรอเนี่ย?! ชิส์ ซันนี่ไม่ปลิ้ม!!

คิดแล้วก็กระแทกเท้าเดินออกจากโรงอาหารไปแบบนอยด์ๆ สะบัดปลายผมสีแดงเริดนิดๆเหมือนความสง่างาม(?) นี่ฉันจะไปเรียนหรือไปหาเหยื่อรายใหม่ดี?

"เห้อ หมดเวลาสนุกสนานแล้วสิ"
"นั่นสินะคะ"
"เดี๋ยวสิค๊าา!!" ฉันยืนมองเพื่อนร่วมห้องแต่ละคนด้วยความรู้สึกมึนๆอยู่นิดๆ รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนจะยืนอยู่คนเดียวซะแล้วสินะเนี่ย
ท่าทางฉันจะหายไปนานแสนนาน -_-;;
ฉันมองไปทางเพื่อนคนอื่นที่ยังคงเห็นหลังอยู่ไวๆ เลยเดินตามไป คงจะไปขึ้นห้องเรียนกันสินะ