➳ { ห้องเรียนไก่กา

". . .อืม ดิฉันจะลืมแนะนำตัวสินะคะ ดิฉันชื่อแพรวา
เป็นผู้ช่วยของดร.อนิรุต
ส่วนดร.วิกันดาตอนนี้คงกำลังปะทะอารมณ์กับคุณอรอินอยู่ที่สถานีโทรทัศน์ช่อง
7 น่ะค่ะ"
เฮ้ย..นี้มันแพรวาที่ขับชนรถตู้ใช่ไหม แบบนี้ต้องเรียกนักข่าวไหมเนี่ย

"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย"
"ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"
ดร.มัมมี่อย่าใช้สีดำสิฟ่ะ มันทำให้โรลกรุไม่น่าสนใจ เพราะสีมันกลืน

"ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นอาจารย์ใหม่สินะคะ. . .ถึงไม่รู้จักดร. และ คนของห้องวิจัย"
"นี่คือใบอณุญาต และ ยืนยันการวิจัยครั้งนี้ ช่วยกรุณาอ่าน แล้วทำความเข้าใจด้วยนะคะ"

"อะห๊า.. แบบนี้สิชีวิตโรงเรียน" ว่าแล้วก็ลุกขึนตามชา

และแล้วความวุ่นวายก็บังเกิด...
จนฉันขี้เกียจก๊อปมันมาแล้วใส่สีให้เหมือนต้นฉบับ
ลัดๆมันไปแล้วกัน..
สรุปว่าเขาไม่ได้จะเอาเราไปทำมัมมี่สินะ แต่จะเอาเราไปหาพรสวรรค์...
ด้วย...วิธีไหน...???

"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย"
"ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"

นี่อย่าบอกนะว่าที่นี่หาพรสวรรค์โดยวิธีผ่าตัดลำไส้น่ะ!?
และดูเหมือนคุณผู้ช่วยดร.มัมมี่ ที่เดินออกไปเมื่อกี้จะแนะนำตัวว่าชื่อแพรวา
และที่สำคัญ...

ห๊ะ!? ยัยผอ.ก็อนุมัติงั้นเรอะ...

"คุณแพรวาคะ...เขาตรวจ...หาพรสวรรค์....โดยการ...ผ่าตัด...ลำ...ไส้?????"

"คุณแพรวาคะ...เขาตรวจ...หาพรสวรรค์....โดยการ...ผ่าตัด...ลำ...ไส้?????"
ดิฉันมองเด็กนักเรียนหญิงขี้สงสัย แล้วครุ่นคิดกับคำถาม

"ทราบมาว่า. . .ช่วงนี้ดร.อนิรุตท้องผูกบ่อยน่ะค่ะ คงไม่ได้เกี่ยวกับการค้นหาพรสวรรค์ของพวกคุณหรอก. . .มั้งคะ" ดิฉันเอ่ยไปตามความจริง ตามที่ได้ยินมาจากอาจารย์ท่านอื่น แล้วจึงนิ่งเงียบเพื่อรอฟังคำตอบจากปากอาจารย์สาว

ข้อชี้แจ้งว่า ดิฉันไม่ได้มีเจตนาจะโรลสั้นนะคะ
เพียงแต่ต้องการจะตอบคำถามให้อย่างว่องไว เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าอุ้มข้อความนี้ทิ้งนะคะ

ฉันเดินลากเท้าตามคนอื่นเข้ามาในห้อง ดูเหมือนจะมาช้าไปหน่อย ทุกคนคงได้ยูนิฟอร์มกันหมดแล้วสินะ เพราะเห็นใส่กันอยู่แทบทุกคนเลย ฉันมองไปยังชุดที่วางอยู่แล้วหยิบมาเปลี่ยนบ้าง พอเปลี่ยนเสร็จแล้วฉันก็กลับมานั่งที่เดิมเหมือนกับที่เข้ามาในตอนแรกสุด
"เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด"
ฉันหันมองไปตามเสียงด้วยความสงสัย ก่อนจะเห็นร่างของผู้ชายหน้าตาแลดูเหมือนมัมมี่
"น่ากลัวแฮะ"ฉันพูดขึ้นมาในขณะที่คนอื่นๆกำลังพูดเกี่ยวกับคนหน้าตามัมมี่นี่
"ขอโทษที่มาสายนะคะ. . ."
"ท่านนี้คือ ดร.อนิรุต ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอกนะคะ. . .และที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะพานักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนไปทดลองประสิทธิภาพในห้องวิจัยค่ะ"
"ห้องวิจัย .. ?"ฉันว่าคำว่าห้องวิจัยนี่มันทั้งหน้ากลัวแล้วก็น่าสนใจไปพร้อมๆกัน
"ไม่ได้นะ!! เด็กพวกนี้อยู่ในความดูแลของฉัน ถ้าหากไม่ใช่คำสั่งของผอ. ฉันไม่ให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณหรอก!"ทำไมครูหอมดูตกใจจัง อย่าบอกนะว่าไอ้ทดสอบอะไรที่ว่านี่มันอันตรายน่ะ
"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย"
"ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"
"ต้องผ่าตัดลำไส้!?"ฉันพูดขึ้นอย่างตกใจ
"คุณแพรวาคะ...เขาตรวจ...หาพรสวรรค์....โดยการ...ผ่าตัด...ลำ...ไส้?????"
"ทราบมาว่า. . .ช่วงนี้ดร.อนิรุตท้องผูกบ่อยน่ะค่ะ คงไม่ได้เกี่ยวกับการค้นหาพรสวรรค์ของพวกคุณหรอก. . .มั้งคะ"
"อะ..ตกใจหมดเลย"ฉันถอนหายใจโล่งๆ ไอ้การทดสอบพรสวรรค์นี่มันทดสอบยังไงกันนะ

"มีดร.อนิรุธแล้ว ดร.วิกันดาละ อยู่ไหน อย่าบอกนะว่าเป็นเธอ?"

เออ ถึงว่าสิคุ้นๆ พระเอกละครช่องเจ็ดเมื่อหลายปีก่อนสินะ อือ เมียหลวง
มันจะมีภาคสองไหมว่ะ จบค้างคา ห๊ะ อะไร ฉันคิดไรว่ะ เกี่ยวเรอะ

". . .อืม ดิฉันจะลืมแนะนำตัวสินะคะ ดิฉันชื่อแพรวา เป็นผู้ช่วยของดร.อนิรุต
ส่วนดร.วิกันดาตอนนี้คงกำลังปะทะอารมณ์กับคุณอรอินอยู่ที่สถานีโทรทัศน์ช่อง 7 น่ะค่ะ"

ผู้หญิงร่างเล็กคนนั้นแนะนำตัว หือ งั้นแสดงว่าจริงสินะ
เมียหลวงภาคสองคงกำลังจะฉายเร็วๆนี้...ฉันเผลออะไรฟร๊ะ ?

"และพวกเราก็ไม่ได้จะพาพวกคุณไปแปลงเป็นมัมมี่แบบที่คุณหนูคนนั้นพูด
แต่จะพาไปทดสอบเพื่อค้นหาพรสวรรค์ค่ะ. . .ถ้าเข้าใจแล้วก็ เชิญตามมาด้วยนะคะ"

พรสวรรค์? ไอ้สิ่งแปลกๆที่นรบางคนของที่นี้มีนะเรอะห๊ะ
ฉันจะมีเหรอว่ะ ไม่เคยรู้ตัวเอง อือ คงต้องลอง...ล่ะมั้ง

เจ๊แพรวากำลังจะกลับหลังเดินออกไป ฉันก็กำลังจะก้าวเท้าตามไป
แต่จู่ๆเจ๊หอมก็ค้านขึ้นมาซะก่อน

"ไม่ได้นะ!! เด็กพวกนี้อยู่ในความดูแลของฉัน
ถ้าหากไม่ใช่คำสั่งของผอ. ฉันไม่ให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณหรอก!"

"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย"
"ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"

เฮียมัมมี่พูดเสร็จก็เดินลอยชายออกไป แต่ยังทิ้งความลำบากไว้ให้ฉัน
เฮียแกจะใส่สีดำทำไม กุต้องมานั่งเปลี่ยนเป็นสีส้มเพื่อความเด่น มันเสียเวลาหลายวิ ให้ตาย
แล้วเมื่อกี้ ผ่าตัดลำไส้เรอะ? กุจะถูกกระซวงไส้ไหม ต้องเตรียมอุปกรณ์เสริมไว้ป่ะว่ะ
เอาเถอะ จะเอาฉันไปทำไรก็ทำ ถ้าค่าตอบแทนเป็นดื่มเบียร์ฟรีตลอดชีวิต กุยอม
หือ ทำไมเหมือนใจง่าย เออช่างเซ่ ใครสนล่ะ

"ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นอาจารย์ใหม่สินะคะ. . .ถึงไม่รู้จักดร. และ คนของห้องวิจัย"
"นี่คือใบอณุญาต และ ยืนยันการวิจัยครั้งนี้ ช่วยกรุณาอ่าน แล้วทำความเข้าใจด้วยนะคะ"

"อะห๊า.. แบบนี้สิชีวิตโรงเรียน"

คลายพูดพลางยืนขึ้นตามฉัน หือ ดูเหมือนอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
คงได้เดินตามตูดเจ๊แพรแกไปแล้วสินะ

"คุณแพรวาคะ...เขาตรวจ...หาพรสวรรค์....โดยการ...ผ่าตัด...ลำ...ไส้?????"

"ทราบมาว่า. . .ช่วงนี้ดร.อนิรุตท้องผูกบ่อยน่ะค่ะ
คงไม่ได้เกี่ยวกับการค้นหาพรสวรรค์ของพวกคุณหรอก. . .มั้งคะ"

“จะทำอะไรก็ให้ไวเถอะ จะได้รีบไปกันสักที หรือไม่ไปแล้ว เอาไงให้เคลียร์”

"ทราบมาว่า. . .ช่วงนี้ดร.อนิรุตท้องผูกบ่อยน่ะค่ะ คงไม่ได้เกี่ยวกับการค้นหาพรสวรรค์ของพวกคุณหรอก. . .มั้งคะ"

"อะ..ตกใจหมดเลย"

นั่นสินะ ตกใจหมดเลย =_=

“จะทำอะไรก็ให้ไวเถอะ จะได้รีบไปกันสักที หรือไม่ไปแล้ว เอาไงให้เคลียร์”

อืม...นั่นสินะ จะพูดยืดกันไปยืดกันมาให้เปลืองเวลาอยู่ไย ยังไงสุดท้ายก็ต้องไป ไปกันก่อนเลยดีไหม จะได้ไม่เสียเวลา ชะเอิงเอย..
ว่าแต่ว่า...ไอ้ของที่เขาจะตรวจหากันน่ะ...ฉันจะมีเร๊อะ !?

"นั่นสินะคะ จะไปก็รีบไป เบื่อแล้ว"

ไปก่อนก็ได้ ไว้ค่อยหาทางหนีทีไล่ทีหลัง ถ้าเขาจะทำการกระซวกไส้เราจริงๆน่ะนะ

"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย"
"ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"
แล้วเขาก็เดินจากไป ทิ้งความงงงวยไว้ให้ฉันผู้นี้
ว่าแต่ ดร.อะไรนั่นคิดว่าเด็กพวกนี้อึ๊ไม่ออกหรอ ถึงต้องผ่าตัดลำไส้?

"ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นอาจารย์ใหม่สินะคะ. . .ถึงไม่รู้จักดร. และ คนของห้องวิจัย"
อึก.. ถึงฉันจะเพิ่งมาทำงานได้ 5 ปี แต่ก็น่าจะเห็นหน้าครูครบทุกคนแล้วนะคะ ย้ำนะ 5 ปีเชียวนะ!!
"นี่คือใบอณุญาต และ ยืนยันการวิจัยครั้งนี้ ช่วยกรุณาอ่าน แล้วทำความเข้าใจด้วยนะคะ"
ฉันรับกระดาษแผ่นนั้นมากวาดสายตาอ่าน
คนที่จะเขียนให้ลายมือแย่ๆ น่าเกลียดๆ พร้อมเอกลักษณ์ที่บ่งบอกหน้าตาคนเขียนว่าเป็นคนยังไงได้ขนาดนี้
มีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น!! คือท่านผอ. นั่นเอง!!!

เหมือนลมจะจับ ฉันจึงขุดโบตันขึ้นมาอม

"ต้องผ่าตัดลำไส้!?"
เด็กคนหนึ่งที่เหมือนจะเคยเห็นหน้าได้พูดขึ้น เธอมาตั้งแต่ตอนไหนกัน =[]=

"คุณแพรวาคะ...เขาตรวจ...หาพรสวรรค์....โดยการ...ผ่าตัด...ลำ...ไส้?????" เด็กเอ๋อผมดำคนเดิมพูด
"ทราบมาว่า. . .ช่วงนี้ดร.อนิรุตท้องผูกบ่อยน่ะค่ะ คงไม่ได้เกี่ยวกับการค้นหาพรสวรรค์ของพวกคุณหรอก. . .มั้งคะ"
"อะ..ตกใจหมดเลย" ห๊ะ ท้องผูก? ถึงกับต้องผ่าตัดเชียว
แต่กลับมาที่กระดาษกับลายแม่เน่าๆ นี่กันก่อน ฉันคงต้องยอมปล่อยพวกเขาไปแล้วล่ะ
"ก็ได๊ ในเมื่อเป็นคำสั่ของผอ. ฉันยอมให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณก็ได้"
เด็กๆ ครูขอโทษนะ นี่มันเป็นคำสั่งของผอ. จริงๆ ฉันคิดในใจพร้อมส่งสายตาห่วงหาให้เด็กๆ

"ก็ได๊ ในเมื่อเป็นคำสั่ของผอ. ฉันยอมให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณก็ได้"

คุณครูน้ำหอมพูดขึ้นหลังจากอ่านใบอนุญาตจบ ท่าทางจะเป็นของจริงเจ๊แกถึงยอมให้ไป
แต่ไม่วายส่งสายตาห่วงหามาให้
พาร์ทนี้หนูซึ้งใจเจ๊น้ำหอมสุดๆแล้วละ!!

"คุณครูน้ำหอมคะ...ถ้าเกิดพวกหนูโดนเชือดหรืออะไร ยังไง ครูต้องรีบไปช่วยพวกเราให้ได้นะคะ! ถ้าพวกหนูกำลังจะดดนชำแหละนี่ครูอย่าลืมไล่กระทืบ ผอ. ด้วยนะคะ!"

ชะตากรรมที่ต้องเผชิญต่อไป...=_=

"ก็ได๊ ในเมื่อเป็นคำสั่ของผอ. ฉันยอมให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณก็ได้"

เจ๊หอมพูดราวกับเป็นใบเบิกทางให้พวกเราออกไปกับเจ๊แพรวา

"คุณครูน้ำหอมคะ...ถ้าเกิดพวกหนูโดนเชือดหรืออะไร ยังไง ครูต้องรีบไปช่วยพวกเราให้ได้นะคะ!
ถ้าพวกหนูกำลังจะดดนชำแหละนี่ครูอย่าลืมไล่กระทืบ ผอ. ด้วยนะคะ!"

ให้ตายสิ ตะกั่วพูดออกมาทีไร รู้สึกเหมือนกุไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว
ทำเอาฉันคิดตามไม่ทัน อะไรนะ กระทืบผอ.
อือ ประโยคนี้จำได้ น่าสน เผื่อกระทืบแล้วป้าแกจะรวยขึ้นบ้าง (เกี่ยว?)

“เออเริ่ด งั้นก็ไปกันสักทีเถอะว่ะ"

ว่าพลางก้าวเท้าเดินออกไป พร้อมลากคอคลายติดมาด้วย
ก่อนจะมาหยุดอยู่ข้างเจ๊แพรวา หือ ยืนรอให้เจ๊แกเดินนำไปอยู่ไงล่ะ

ดิฉันโน้มหัวให้กับอาจารย์ประจำชั้นห้องสิบเก้าเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเธอเอ่ยอณุญาตให้สามารถพาพวกเขาไปได้เสียที แต่สายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง . . . ดิฉันไม่ได้จะพาพวกเขาไปโรงแล่เนื้อสัตว์ซักหน่อยนะคะ

"ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ อาจารย์. . .ถ้าหากพวกเขาถูกทำมิดีมิร้าย หรืออะไรก็ตาม ดิฉันจะเป็นคนอาสาเก็บศพและพาอาจารย์ไปดูด้วยตัวเองเป็นคนแรกเลยค่ะ"
ดิฉันกล่าวคำพูดทิ้งท้าย แล้วจึงก้าวนำหน้าเหล่านักเรียนแลกเปลี่ยน เพื่อพาพวกเขาไปพิสูจน์หาพรสวรรค์ตามที่ได้รับมอบหมายหน้าที่เอาไว้

"ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ อาจารย์. . .ถ้าหากพวกเขาถูกทำมิดีมิร้าย หรืออะไรก็ตาม ดิฉันจะเป็นคนอาสาเก็บศพและพาอาจารย์ไปดูด้วยตัวเองเป็นคนแรกเลยค่ะ"

ห๊ะ!? เก็บศพ หรือว่านี่ฉันจะถูกกระซวกไส้จริงๆ!?
นี่มันไม่ใช่ยุคสงครามดลกแล้วนะ ที่ต้องมีการฮาราคีรีน่ะT_T
แต่เอาเถอะ...ยังไงฉันก็ต้องไปสินะ
งั้นรีบไปๆมันซักที เบื่อพูดไปมาแล้ว

แล้วฉันก็เดินตามคุณแพรวาไป
ไว้กถ้าพวกเขาจะกระววกไส้เมื่อไหร่ค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน

"ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ อาจารย์. . .ถ้าหากพวกเขาถูกทำมิดีมิร้าย หรืออะไรก็ตาม ดิฉันจะเป็นคนอาสาเก็บศพและพาอาจารย์ไปดูด้วยตัวเองเป็นคนแรกเลยค่ะ"เอ่อ ฟังดูดีนะ ไม่ใช่สิ ทำไมพวกผู้ใหญ่นี่พูดราวกับมันอันตราย หรือว่ามันอันตรายจริงๆกันน่ะ
หรือว่าเราต้องถูกผ่าตัด ผ่าไส้กันจริงๆ พอได้ยินว่าห้องวิจัยมันก็น่าคิดน่ะนะ
คิดๆไปได้สักพักฉันก็เดินตามคนอื่นๆไป ฉันช้าอีกแล้วสินะเนี่ย - -;