ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน..
เนื่องด้วยความคร้านของตัวเอง เลยโผล่มาอยู่โรงเรียนซะเลย
มันเป็นวันที่แสนจะปกติและธรรมดาอย่างยิ่ง ด้วยการตื่นนอนในตอนเช้าพร้อมกับเสียงบ่นของแม่เช้าละยี่สิบเจ็ดบท นั่งรถมาโรงเรียน แล้วในเวลาข้างหน้าก็ต้องเข้าเรียน เรียนหนังสือ แอบวาดรูปกับอ่านหนังสือใต้โต๊ะ รอหมดชั่วโมงเรียนแล้วก็กลับบ้าน เล่นคอมนอนดึก การบ้านไม่แตะ รอลอกเพื่อนตอนเช้า เข้านอนแล้วตื่นมาเจอวันเดิมๆ ใช่ กิจวัตรประจำของฉันมันเป็นแบบนี้ และฉันก็คิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะจบจากโรงเรียนนี่ไปเลย หรือไม่ก็เปลี่ยนนิสัยซะ ซึ่งฉันไม่คิดจะทำ ฉันนึกๆไปอยู่คนเดียวขณะยืนหาวอย่างเบื่อๆ
แต่ดูเหมือนว่าความคิดของฉันมันจะไม่ถูกต้องนัก เพราะในตอนที่ฉันกำลังเดินลากเท้าไปตามระเบียงห้องเรียนเพื่อไปยังห้องตัวเอง ในใจตอนนี้กำลังนึกถึงเรื่องลอกการบ้านอยู่ วิชาคณิตหนอ วิทย์หนอ อยู่นั้น..
ทันใดนั้นเอง..
"นี่ เธอน่ะ!"เสียงแสบแก้วหูดังสะเทือนไปรอบตัว ฉันมองตามต้นเสียง ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นว่าใครเรียกใคร พอฉันมองเจ้าของเสียงก็เห็นเธอคนนั้นสะบัดนิ้วพร้อมเล็บแหลมเฟี้ยวมาที่ฉันตามด้วยสายตาคมกริบที่กรีดกรายมองมา ถึงกับทำให้ฉันเหวอไปชั่วขณะ
"น..หนูเหรอคะ?"ฉันว่า แล้วมองหน้าคุณครูที่ชี้ฉันด้วยสายตาสงสัย
"ใช่ ท่านผู้อำนวยการเรียกให้เธอไปพบ โชคดีที่ฉันเจอเธอกลางทางพอดีเลย รีบๆด้วยล่ะ อย่าให้ท่านรอ"คุณครูสาว(น้อย)ว่าจบก็เดินหนีไปเลยทิ้งให้ฉันงงอยู่แปป แต่ก็รวบรวมเอาสติกลับคืนมาได้แล้วหันหลังกลับไปห้องผอ.
เมื่อเดินมาถึงฉันก็บรรจงเปิดปิดประตูเบาๆแล้วเดินเข้าไปในห้อง มองผอ.ที่เป็นชายชราใกล้ออกจากงานเต็มทีกำลังยืนชมวิวทิวทัศน์นอกห้องจากตรงนี้ที่เป็นชั้นหนึ่ง พอผอ.เห็นว่าฉันมาถึงแล้วเขาก็หันหน้ากลับมา
"อ๋อ มาแล้วๆ"เขาว่าเหมือนคุยกับตัวเอง
"มีอะไรเหรอคะ"
"อ๋อๆ พอดีมีโรงเรียนพันธมิตรกับโรงเรียนเรา เขาต้องการนักเรียนแลกเปลี่ยนไปศึกษาที่โรงเรียนนู่นคนหนึ่งน่ะ แล้วครูคิดว่าเธอก็เป็นเด็กที่เหมาะที่จะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน"ฉันฟังแล้วก็ถึงกับตกใจ ฉัน? นักเรียนแลกเปลี่ยน? เด็กที่ลอกการบ้านเพื่อนส่งครูไปวันๆ เกรดพอผ่าน กีฬาพอถูไถแถมไม่มีอะไรเด่นเลยเนี่ยนะ? ฉันกำลังคิดจะอ้าปากถามแต่ก็ถูกผอ.ชิงพูดตัดหน้าซะก่อน
"แล้วเธอก็ต้องไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย ไม่ต้องห่วงอะไรหรอก ต้องไปตอนนี้เลย ใช่ๆ ตอนนี้เลยๆ"ฉันยืนฟังคำพูดของผอ.ที่ฟังไปฟังมาเหมือนพูดกับตัวเองอยู่พักหนึ่ง แต่เดี๋ยวก่อน .. ไปตอนนี้เลยเหรอ? แต่ๆ แต่ฉันยังไม่ได้บอกลาอะไรใครเลยนะ เพื่อนๆที่แสนดีของฉันล่ะ! ถ้าฉันไปที่นั่นฉันจะไปหาเพื่อนที่ไหนลอกการบ้านล่ะ!
แต่ระหว่างที่ฉันคิดว่าจะแย้ง จู่ๆก็มีใครสักคนจับแขนฉันพร้อมฉุดกระชากลากถูอย่างไม่ไยดีออกไปข้างนอก
"เฮ้ยย! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน!!"ฉันโวยวายพร้อมกับดื้นแล้วพยายามสะบัดแขน แต่ดันทำให้ยิ่งบีบแขนแล้วก็ลากแรงมากขึ้นกว่าเดิม นี่คนนะ! ไม่ใช่กระสอบมันสำปะหลัง! เจ็บนะเว้ยยยย
ฉันได้แต่ครวญครางอยู่ในใจ แล้วไม่ช้าก็ถูกดันเข้าไปในรถตู้มินิคันหนึ่ง
"โอ๊ย"ฉันร้องแล้วหันมองคนที่ลากฉันมาอย่างเคืองๆ แต่ไม่ทันได้เห็น ประตูรถก็ปิดกระแทกใส่หน้าฉันอย่างแรงดังปึง!
ตะกี้นี้น่ะ .. เกือบจะปิดงับเท้าฉันแล้ว!
ฉันมองรอบๆรถตู้มินินี่ มันเป็นรถมีประชากรแออัดข้างใน ถ้ามีเพิ่มอีกสักคนคงได้อัดแน่นราวปลาซาดีนกระป๋องราดซอสมะเขือเทศแน่ๆ นี่รถตู้มินินะ!
พอขึ้นมาอยู่บนรถ ฉันก็หันมองไปรอบตัว มองคนที่อยู่บนรถไปทีละคน แล้วก็รู้สึกประหม่าขึ้นมานิด
"เอิ่ม .. เอ่อ .. อ่า .. "ฉันครางงึมงำในลำคอขณะมองหน้าผู้โดยสารที่นั่งร่วมทางบนรถไปทีละคน
"คือ .. สวัสดี..นะ"
