Les One ➳ ปริศนาแรก

แสงแดดของเช้าวันอาทิตย์ปลุกฉันให้ตื่น นาฬิกาเรือนใหญ่บนโต๊ะตีระฆังบอกเวลา 7.30

ดูเหมือนว่าฉันจะนอนมากไปหน่อยเลยทำให้เลยเวลานัดไปเกือบชั่วโมง

แต่ก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอก เพราะฉันเองก็ไม่เคยตื่นทันเวลาอยู่แล้ว

ยังไงซะ ถ้ารีบบึ่งรถไปตอนนี้ อาจจะยังตามทันอยู่ก็ได้

ฉันจัดการตัวเองให้เรียบร้อยที่สุด ก่อนจะรีบควบมอเตอร์ไซด์คู่ใจไปยังที่นัดหมาย

แปลกรึเปล่าที่เด็กสาวในวัยเรียนอย่างฉัน ต้องตื่นแต่เช้าในวันหยุด

สำหรับคนอื่นมันอาจจะแปลก แต่สำหรับฉัน มันเป็นเรื่องปกติ

ปกติในวันหยุดแบบนี้ ทางโรงเรียนมักจะจัดซ่อมเสริมและฉันเองก็ตกเป็นเป้าหมายเสียทุกครั้ง

แต่ในครั้งนี้ดูเหมือนผอ.จะมีเรื่องอื่นที่จำเป็นต้องคุยกับฉัน

เอี๊ยดดดด . . . ฉันเบรครถอย่างกระทันหัน เพราะตรงหน้าของฉันมีหญิงชราผู้หนึ่งยืนทำหน้าบึ้งตึงใส่ฉันอยู่

"นี่เกวลิน เธอมาสายเป็นครั้งที่พันสองร้อยห้าสิบสามแล้วนะยะ"

เสียงตวาดเล็กแหลมของหล่อนดังสนั่นไปทั้งโรงเรียน

"ขอโทษค่ะผอ.แต่ว่าวันนี้หนูต้องไปช่วยแม่เข็นรถขายน้ำเต้าหู้"

ฉันยกมือเกาหัวแกรกๆ พร้อมแต่งเรื่องตอแหลหล่อนแบบที่ทำบ่อยๆ

"เห๊อะ เห็นว่าเธอกตัญญูหรอกนะ ฉันถึงให้เธอได้เสนอหน้ามาโรงเรียนระดับฉัน"

หล่อนพูดเหมือนว่าโรงเรียนดีเด่นอะไรนัก ที่จริงก็แค่รีดไถเด็กนักเรียนแท้ๆ

"แล้วผอ.เรียกหนูมาครั้งนี้มีอะไรเหรอคะ"

ฉันถามด้วยเสียงเรียบเฉยเหมือนดั่งทุกครั้ง ผอ.หล่อนยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ฉันพร้อมกับคำพูดที่ฉันต้องเหวอ

"ก็เผอิญว่ามีโรงเรียนเขายื่นพันธมิตรมาน่ะ แล้วก็ทางเราเองก็รับของจากเขามาแล้ว แต่เขาเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ให้ทางเราส่งนักเรียนไปเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนหลักสูตรการศึกษา ดังนั้น ..."

ไม่ต้องรอให้หล่อนพูดจนจบ ฉันก็พอจะเริ่มเดาอนาคตตัวเองได้

"ห๊า นี่ ผอ.จะให้หนูเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนงั้นเหรอคะ นี่ผอ.จะบ้ารึเปล่า ไอ้โรงเรียนชนบทนี่ มันอยู่ตั้งอยุธยาเชียวนะคะ หนูมีพ่อมีแม่ต้องดูแลอยู่นะคะ แล้วอาจาร์ยจะให้หนูไปอยู่ที่ไหน"

ฉันสาดคำถามใส่หล่อนอย่างกับกระสุน แต่ดูเหมือนหล่อนจะเตรียมรับมือกับเรื่องทั้งหมดนี้ไว้แล้ว

เพราะหล่อนไม่มีท่าทีว่าจะเอะใจต่อสิ่งที่ฉันกังวลเลยแม้แต่น้อย

"ทางนู้น เขาจะส่งเงินให้ครอบครัวของเธอตามจำนวนรายได้ที่เธอหาได้ในปัจจุบัน ซึ่งก็เท่ากับ 0 เธอคิดว่าฉันโง่เชื่อเรื่องที่เธอแต่งรึไงกัน"

ตายแล้ว ยัยผอ.นี่ฉลาดกว่าที่คิด ถึงบางครั้งฉันจะโกหกเวอร์ไปหน่อย ประมาณว่าเป็นสายลับของSBI

แต่หล่อนไม่น่าจะตีแตกขนาดรู้รายได้ทั้งหมดของฉันนี่น่า

"แล้วก็เรื่องที่พัก ที่นั่นเขามีให้พร้อมศัพท์เธอไม่ต้องห่วง"

หล่อนพูดเหมือนกับว่าบ้านนอกแบบอยุธยาจะมีที่พักดีระดับห้าดาวให้อยู่อย่างนั้นล่ะ

ถึงบ้านฉันจะไม่ได้ไฮโซอะไรมาก แต่ยังไงฉันก็ว่าแม่ฮ่องสอนก็ดูมีระดับกว่าอยุธยาล่ะนะ

"เฮ้อ ตกลงคือไม่ว่ายังไงหนูก็ต้องไปสินะคะ แล้วจะต้องไปวันไหนล่ะคะ"

ฉันเอ่ยถามด้วยเสียงเบื่อหน่ายสุดจะเซ็ง ก็อยู่ดีๆมาพรากพ่อพรากแม่แบบนี้ มันสมควรหรือไงกัน

"เดี๋ยวนี้"

สิ้นเสียงพูดของยัยผอ.ฉันเองก็ยังไม่ทันจะได้เหวอ ก็ถูกลุงยามจับโยนขึ้นรถตู้ขนาดมินิ

ฉันจัดแจงตัวเองให้ลุกขึ้นมาในท่าที่คิดว่าดูดีที่สุด

แต่ไม่ทันที่ฉันจะทำอะไรประตูรถถูกปิดและล้อรถตู้ก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปทันทีเมื่อฉันขึ้นมา

"เห๊ย ฉันยังไม่ได้เตรียมของอะไรเลยนะ"

ฉันโวยวายกับตัวเอง ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับมนุษย์สองคนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ

"เธอชื่อ เกวลิน สินโสโรจน์เหรอ ชื่อเพราะจังนะ"

หญิงสาวด้านข้างคนขับดูเหมือนหล่อนจะเอ่ยถามฉัน แต่เบาะคนขับที่ค่อนข้างสูงทำให้ฉันเห็นหน้าของคนทั้งสองไม่ชัดเจนนัก

ในตอนนี้รถทั้งคันมีเพียงเขาสองคนกับฉันเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าอีกไม่นานรถคันนี้จะต้องคับคั่งไปด้วยผู้คนแน่

และด้วยคำพูดของคนขับทำให้ฉันแน่ใจในสิ่งที่ฉันคิด

"เหลืออีก 7 คนสินะ"

เขาพูดออกมาด้วยเสียงเย็นชาพร้อมกับรถที่บึ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว

ใน ตอนนี้ฉันเอง คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอรับชะตากรรม และรอลุ้นว่าผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกับฉันจะเป็นคนยังไงกันบ้าง

แต่คำถามหนึ่งที่ฉันเอ่ยถามกลับทำให้คนทั้งรถนั้นเงียบกริบราวกับป่าช้า

"ใน 7 คนนี้ มีผู้ชายกี่คนเหรอคะ ?!!"

อธิบายนอกรอบกับหญิงดอกหมาก

1.ทุกคนคงเข้าใจระบบนี้ดี ก็คือทุกคนก็มาจากต่างโรงเีรียน ต่างสถานที่ ต่างตัวละคร แต่เจอเหตุการณ์เดียวกัน เหมือนตอนที่ให้ทำกาไก่ครั้งแรกนั่นล่ะ

2.เป็นโรลลูกโซ่ชินดหนึ่ง เช่น สมมุติ คนที่สองขึ้นมาก็จะเจอเกวลิน ถ้าคนที่สามขึ้นก็จะเจอคนที่สองแลัเกวลิน คนที่สี่ขึ้นมาก็เจอคนที่สองคนที่สามและเกวลิน

ทุกคนมักจะเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการตื่นนอนใช่ไหม ?

แต่ฉันน่ะ เริ่มต้นด้วยการนอนต่างหาก

“ฮ้าววว ว ง่วงจาง ~ ขอสัก 10 นา...ที นะ คร่อก...z Z z Z”

ยังไม่ทันจะได้เหยียบข้ามธรณีประตูสู่สวรรค์พระอินทร์ เสียงนาฬิกาปลุก 3 ตัว ก็ดังขึ้นอย่างกับวงโยธวาทิตบรรเลงปลุก

“กรี๊ดดดด ด !” ฉันเด้งตัวลุกจากเตียงนอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน พลางมองกระจก

“ OMG! ตัวอะไรอยู่ในกระจกคะนี่ ทำไมมันโทรมอย่างเน้ ~ นับวันหน้าชั้นยิ่งจะอาการหนักไปทุกทีแล้วนะ ! ไม่ไหวแล้ววว”

ได้แต่บ่น แต่ก็ออกจากห้องน้ำมาเร่งเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกจากบ้าน ฉันกำลังจะไปโรงเรียนสาย!

ฉันวิ่งฉิวผ่านลุงยามหน้าเหี่ยวๆ โดดเข้ารั้วโรงเรียน

“ทันเว้ยยย ย!!” ฉันกระโดดแล้วกรีดร้องคล้ายจะบ้าหลังจากวิ่งผ่านหน้าอาจารย์เวรหน้าแก่ๆเหี่ยวๆดุๆ ที่มองฉันตอนนี้ราวกับว่าฉันกำลังเต้นแก้ผ้าทำเรื่องน่าอัปยศอดสูกลางโรงเรียน อะไรกัน ก็แค่ดีใจที่มาทันประตูปิดในรอบ 3 เดือนนี้เอง

“นางสาวกีรติ วงษ์เมฆา พบผอ. ที่ห้อง ด่วน ด่วน และด่วน”

นั่นมันชื่อชั้นนี่ อะไรกัน มาเร็ววันแรกก็โดนเรียกพบด่วนเลยหรอ

ฉันเดินไปยังห้องของผอ. ด้วยความไม่เข้าใจ สับสน และมึนงง ประตูถูกเปิดออกด้วยผอ. หน้าเหี่ยวๆ(อีกแล้ว) เอ๊ะ ทำไมมันเหี่ยวกันทั้งโรงเรียนเลยวะเนี่ย

“ไม่ต้องเข้ามา อยู่ตรงนั้นแหละ” ผอ. สั่งห้ามเมื่อเห็นฉันทำท่าจะถอดรองเท้าเข้าไป ทำให้ฉันยืนงงแต้ก อ้าว แล้วเรียกตรูมาทำไม

“เอ่อ แล้ว ผอ. เรียกหนูมาพบ เรื่องอะไรหรอคะ”

“มีโรงเรียนพันธมิตร ส่งจดหมายมาขอนักเรียนแลกเปลี่ยนมาน่ะ แล้วฉันก็ยินดีที่จะบอกว่าเธอคือนักเรียนคนนั้น”

“หะ...หา หนูเนี่ยนะคะ เอาหนูไปไม่กลัวชื่อเสียงโรงเรียนป่นปี้หรอคะผอ.” ถามกลับด้วยหน้าตาใส่ซื่อ ผอ.เลยมองหน้าฉันทำเสียงเครียด

“ไอ้กลัวมันก็กลัว แต่พอดีฉันก็เห็นว่าเธอเป็นคนขยันขันแข็ง ทำงานดึกดื่น เอาการเอางานดี ก็เลยส่งไป”

ไอ้เรื่องนั้นมันก็จริง แต่ไอ้วีรกรรมของฉันแต่ละอันนี่มันน้อยซะที่ไหนละ

“เอ่อ ผอ. คิดใหม่ได้นะคะ หนูไม่ว่าเลยค่ะ ไม่เสียดายด้วย”

“ฉันตัดสินใจแล้ว เอาละ ไปได้ละ”

ว่าแล้วแกก็โบกมือหยอยๆ ไล่ฉันออกไปจากหน้าห้อง ก็ได้แต่เกาหัวงงๆแล้วเดินหันหลังกลับ นึกขึ้นได้ว่า......ฉันต้องไปวันไหนละเนี่ย

“เอ่อ ผอ. คะ.....”

“นู่น ไม่ต้องถามหรอกว่าจะไปวันไหน เธอต้องไปเดี๋ยวนี้ และตอนนี้แหละ” ผอ. พยักเพยิดหน้า(เหี่ยวๆ) ไปข้างหลังฉัน ก่อนที่ฉันจะร้องเสียงหลงเมื่อมีคนมาหิ้วปีกขึ้นรถ

“เฮ้ยยยย มันเร็วไปม๊ายยย”

ฉันถูกโยนขึ้นบนรถ และบนรถมีเด็กสาวอยู่สองคนที่กำลังมองมาทางฉัน

“เอ่อ.. หวัดดี”

โอ๊ยยยย อะไรกันเนี่ย แล้วโรงเรียนที่ฉันจะไปอยู่มันจะรันทดกันดารขนาดไหนกันละเนี่ย!!

“โอ๊ย”

ฉันลูบก้นตัวเองเบาๆ ยังปวดแปลบๆจากการตกลงจากโซฟาอันเป็นที่นอนชั่วคราวเมื่อครู่นี้

ก่อนจะค่อยๆปรือตาอันหนักอึ้งขึ้น แล้วพยายามเพ่งมองไปรอบๆอย่างสะลึมสะลือ

พอเริ่มได้สติ ความรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวแบบสุดๆก็ประเคนเข้ามาไม่ยั้ง

โดยเฉพาะอาการปวดหัวตุบๆมึนๆที่เหมือนจะแฮงค์เพราะดื่มเยอะไป

ฉันกระพริบตาปริบๆ เมื่อจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ห้องคอนโดขนาดกลางของเพื่อนที่ชวนกันมาฉลองวันเกิดใครสักคน

และฉันเมาจนหลับไปบนโซฟาตัวที่ตกลงมาเมื่อกี้

หลักฐานคือเบียร์และเหล้าไวน์จำนวนมากที่วางทิ้งเรี่ยราดอยู่ตามพื้นห้อง

ขนมขบเคี้ยวต่างๆก็กระจัดกระจายเละเทะไปทั่วห้อง ถ้าเพื่อนฉันที่เป็นเจ้าของห้องตื่นมา คงเซงน่าดูเชียวล่ะ

ส่วนพวกเพื่อนอีกหลายคนที่มาร่วมแจมด้วยเมื่อคืนก็นอนทับกันเกลื่อนพื้น เสื้อผ้าหลายคนหลุดลุ่ย กองอยู่ตามมุม

พูดง่ายๆว่าแต่ละคนหมดสภาพ รวมทั้งฉันด้วยพอมาดูตัวเองอีกที

เสื้อนร.ที่ใส่เมื่อวานมันไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างกระป๋องเบียร์ กระโปรงก็ไม่อยู่กับตัว

สภาพฉันตอนนี้จึงมีเพียงเสื้อกล้ามแขนกุดสีเหลืองที่ใส่ประจำกับบ็อกเซอร์ขาสั้นเกือบเห็นแก้มก้นเท่านั้น

เห็นไหม? โป๊ที่ไหนเล่า มิดชิดจะตาย

“กี่โมงแล้วเนี่ย"

ฉันเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังพอดี ซวยแล้ว! สิบโมงเช้า!

“วันนี้...วันนี้มีสอบซ่อมไทยตอน10:15นี่หว่า! ไม่ทันแล้วตู โอ๊ยย”

ฉันแทบจะเดินทับเพื่อนที่นอนแฮงกันอยู่ ไปหยิบเสื้อกับกระโปรงที่แสนจะยับมาใส่อย่างลวกๆ

แต่กระดุมสองเม็ดบนดันมาหลุดเอาตอนนี้ซะอีก

"บ้าเอ๊ย!”

ช่างมัน ไม่ต้องตงต้องติดมันแล้วไอ้กระดุมบ้าเนี่ย ใส่มันไปทั้งๆอย่างนี้นี่แหละ(ว่ะ)

ฉันวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาพอให้ดูไม่ซกมก

ก่อนจะม้วนผมหยักศกแสนยาวขึ้นสูงแล้วเสียบด้วยตะเกียบที่หยิบได้แถวๆนั้น

“คงโอเคแล้วล่ะ...มั้ง"

ไม่สนใจแล้ว สิ่งสำคัญคือการสอบซ่อมวันนี้ต่างหาก ตกอะไรไม่ตก ดันตกภาษาไทยที่ทุกคนเขาไม่ตกกัน

วันนี้มันวันบ้าอะไรว่ะ ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆให้ตายเถอะ

ฉันรีบฉวยใส่กระเป๋าเป้ แล้วลงมาจากคอนโดของเพื่อน ตรงดิ๋งไปที่รถจักรยานที่จอดอยู่ทันที

โรงเรียนอยู่ใกล้ถัดไปแค่ซอยเดียว ทำให้ฉันตัดสินใจปั่นจักรยานของเพื่อนคนนึงมา

แทนปอร์เช่ของตัวเองที่จอดอยู่ในโรงจอดรถ ทิ้งมันไว้ก่อนก็แล้วกัน สอบซ่อมเสร็จค่อยกลับมาเอา

พอถึงหน้าโรงเรียน ฉันก็ทิ้งจักรยาน ตรงดิ๋งเข้าตัวอาคารเรียนทันที แต่วิ่งไปยังไม่ถึงครึ่งทาง

ก็ถูกเสียงของผอ.ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนดังขึ้นข้างหลัง

“นางสาวฌรินดา ทัตนเรทิณย์ หนูชาจ๊ะ !”

ฉันหันกลับไป ก่อนจะขานตอบ “ค่ะผอ.?”

“เปล่าหรอกจ๊ะ แค่จะบอกว่าผอมารอหนูชาตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไมมาเอาปานนี้ล่ะจ๊ะ? แล้วทำไม เอ่อ...”

โอเค แค่จากสายตาที่ป้าแกมองมาก็พอรู้แล้วล่ะ

"สภาพชาตอนนี้มันดูไม่สมกับเป็นนักเรียนโรงเรียนเราสินะคะ" หรือโรงเรียนคุณหนูจอมเฟค เหอะ!

ฉันทนอยู่มาได้ยังไงว่ะเนี่ยตั้งหลายปี ม๊านะม๊าส่งมาเรียนที่นี้ซะได้ ดับอนาคตลูกตัวเองจริงๆให้ดิ้นตาย

ดีนะที่หาเพื่อนจริงใจได้บ้าง แต่ก็นะ ต้องมาปลดปล่อยตัวตนนอกโรงเรียน เพราะถ้าถูกผอ.จับได้

แค่พูดหยาบจำพวกว่ะเว้ยครั้งเดียว ชื่อขึ้นBlacklistเลยคะขอบอก เฮงซวยมากถึงมากที่สุด

“อุ๊ย! ไม่ใช่นะจ๊ะหนูชา หนูอย่าพูดแบบนั้นสิจ๊ะ มันไม่งาม"

อือหือ น๊านๆ พูดเข้าไป ผู้ดีทุกระเบียบนิ้วเลยคุณผอ.ที่รัก! แต่คำพูดจากปากกับแววตามันต่างกันเหลือเกินนะคะ!

ฉันกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างพยายามระงับอารมณ์

“ค่ะๆ ชาจะไม่ทำอีก ถ้าผอ.ไม่มีอะไรแล้ว ชาขอตัวนะคะ วันนี้ชาต้องสอบซ่อมภาษาไทย"

“ว๊ายๆ เดี๋ยวสิจ๊ะหนูชา"

เกือบรอดแล้วเชียว ถ้ายัยผอ.แก่นี่ไปมาดึงแขนฉันไว้ซะก่อน รอยยิ้มบนใบหน้าเธอทำให้ฉันไม่ไว้ใจเลยจริงๆ

“...”

“เอ่อ คืออย่างนี้จ๊ะ มีโรงเรียนอื่นเขาส่งจดหมายยื่นพันธมิตรมาให้ทางโรงเรียนเรา

แล้วเขาต้องการจะแลกเปลี่ยนนักเรียนหนึ่งคนเพื่อไปศึกษาที่นู่น โครงการแลกเปลี่ยนธรรมดานี่แหละจ๊ะ

หนูชาคงรู้จักดีอยู่แล้วใช่ไหม เพราะผอ.เห็นหนูไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆ"

“อ่าคะ แล้วผอ.มาบอกชาทำไมล่ะคะ หรือว่า...”

ลางสังหรณ์ฉันมันเริ่มทำงานซะแล้วล่ะนะ

“ใช่แล้วจ๊ะ! หนูชาเป็นคนที่ผอ.เลือกให้ไปแลกเปลี่ยนที่นู่นน่ะนะ ดีใจใช่ไหมจ๊ะ?"

ดีใจใช่ไหมงั้นเหรอ?! ฆ่ากันเลยดีกว่าไหมแบบนี้ เหอะ แลกเปลี่ยนเหรอ

มันเหมือนกับการแลกเปลี่ยนกับต่างประเทศซะเมื่อไรกันเล่า!

อยากไล่ให้ฉันไปให้พ้นๆ ไม่ให้รรเสื่อมเสียชื่อเสียงอันจอมปลอมบ้าๆนั่นก็บอกมาเถอะนังผอ.หนังเหี่ยวเอ๊ย!

“คะ ดีจ๊ายยย ดีใจ"

ขอประชดซะหน่อยเถอะ

“งั้นก็ดีแล้วจ๊ะ ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"

“เดี๋ยวนี้งั้นเหรอคะ?”

“ใช่จ๊ะ หนูชามีปัญหาอะไรรึเปล่าหือ?”

รอยยิ้มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆเลยแหะ ตายแล้ว ถ้าฉันบอกว่ามีปัญหา ป้าแกจะการร่างเป็นปีศาจตอนนี้ไหมนะ ฮึๆ

“ไม่มีหรอกคะ ผอ.ชอบทำตามใจตัวเองชารู้ดีน่ะนะ ฮึๆ รถคันนั้นสินะคะที่มารับนรแลกเปลี่ยน

หวังว่าถ้าชากลับมา เราคงไม่ได้เจอกัน ลาก่อนคะผอ.ที่รัก จุ๊บๆ!”

ประชดจัดหนักแบบไม่ให้ทันตั้งตัว ให้หล่อนยืนอ้าปากค้างอยู่แแบบนั้นต่อไปแระดีแล้ว

ก่อนที่ฉันจะกระโดดขึ้นรถตู้ที่จอดรออยู่ทันทีโดนไม่ต้องให้ใครมาจับโยน

"เอาว่ะ! เป็นไงเป็นกัน"

พอขึ้นมาบนตู้ แอร์เย็นฉ่ำทำเอาขนลุกไปหมด ภายในรถดูเหมือนจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาก่อนฉันอยู่อีก 2 คน

ท่าทางแต่ละคนดูจะไม่ได้มาด้วยความสมัครใจเท่าที่ควรซะด้วยสิ ก็นะ มันคงกระชั้นชิดจนเกินไปนั่นแหละ

“ไฮ ฉัน ชา ยังไงก็...ยินดีที่ได้รู้จัก เราคงต้องอยู่ร่วมชะตาเดียวกันไปอีกนานน่ะนะ"

แอร์เย็นฉ่ำบนรถตู้ ทำให้ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมานิดๆ

พวกเรากำลังรอเด็กคนที่สามกันอยู่ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าเธอจะเป็นยังไง

เธอคงตกใจน่าดู เพราะขนาดคนที่มารับพวกเธอแบบฉันก็ยังตกใจ

ยัยผอ.นั่นจู่ๆก็มาลากฉันออกจากห้องเรียนแล้วโยนขึ้นรถซะอย่างนั้น

ถึงแม้ว่าในรถขณะนี้จะมีคนอยู่ถึงสี่คน

แต่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าควรจะเริ่มสานความสัมพันธ์กับอนาคตนักเรียนหรือว่าควรจะอยู่เงียบๆกันแน่

เพราะสีหน้าของเธอทั้งสองดูเหมือนไม่เต็มใจนักที่โดนลากตัวมาแบบกระทันหัน

'พรืดดด' เสียงประตูรถตู้ถูกเปิดออก พร้อมร่างบางของหญิงสาวคนที่สาม เธอดู . . . แปลก

เพราะไม่ได้มีคนจับเธอโยนใส่รถแม้แต่คนเดียว

ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่ปรับตัวกับสถานการณ์ได้ดี ฉันปรายตามองเธอเล็กน้อย

เธอดูมีอายุกว่าฉันที่เป็นอาจาร์ยซะอีกนะเนี่ย

“ไฮ ฉัน ชา ยังไงก็...ยินดีที่ได้รู้จัก เราคงต้องอยู่ร่วมชะตาเดียวกันไปอีกนานน่ะนะ"

เด็กสาวเอ่ยโผงขึ้นมาทันที เมื่อหล่อนหย่อนก้นลงบนเบาะ กลิ่นของหล่อนทำให้ฉันตกใจไม่ใช่เล่น

เพราะดูเหมือนว่าหล่อนจะกินละมุดมาอย่างหนักก่อนจะมาโรงเรียนในวันนี้

"ใช่ อีกนานมากเลยล่ะ"

ฉันพูดลอยๆ เหมือนจะตอบหล่อน แต่ว่าเบาะสูงตรงข้างที่นั่งคนขับบังหน้าฉันซะมิด

ดูเหมือนว่ารถคันนี้ ไม่ต้องการให้เห็นหน้าคนขับกระมั้ง

"นานมากด้วยสิ"

ฉันเน้นหนักประโยคสุดท้าย ก่อนจะหันมานั่งขดตัวบนเบาะตรงข้างที่นั่งคนขับอย่างสงบเสงี่ยม

"ใช่ อีกนานมากเลยล่ะ"

เสียงของผู้หญิงข้างคนขับดังขึ้นลอยๆ ทำให้ฉันเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ นานขนาดนั้นเลยนะเหรอ?

ฉันพยายามจะเงยคอขึ้นเผื่อจะได้เห็นหน้าอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนเบาะด้านหน้ามันจะสูงเกินไปน่ะสิ ชิ!

“นานแค่ไหนล่ะ"

ตัดสินใจถามไปงั้นแหละ เผื่ออีกฝ่ายจะหันหัวมาคุยกับนักเรียนสามหน่อที่อยู่ด้านหลังบ้าง

แต่ดูเมื่อเธอจะไม่ได้ยินที่ฉันพูด และยังคงพูดย้ำกับตัวเองต่อไป

"นานมากด้วยสิ"

สงสัยจะนานจริงล่ะมั้ง...แต่ว่านะ

“อะไรของเขา...ว่ะ...”

ทำไมต้องพูดเสียงค่อยๆ และทำตัวลีบแบบนั้นด้วยเล่า

เห็นคนท่าทางเรียบร้อยๆสงบเสงี่ยมแล้วมันขัดหูขัดตาชอบกล รู้สึกหงุดหงิดนิดๆแล้วแหะ

โอวว ดูเหมือนว่าอาการแฮงมันยังถอดไม่หมดซะด้วยสิ ถ้าได้น้ำมะนาวดื่มสักหน่อยก็คงดี

ฉันหันกลับมา ลองถามอีกสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“เฮ้ มีใครมีน้ำมะนาวบ้างไหม?”

ฉันนั่งฟังคำถามของเด็กสาวข้างหลัง แต่ดูเหมือนว่าฉันไม่รู้ว่าจะตอบอะไรแก่เขา

ฉันได้แต่พูดลอยๆกับตัวเองเบาๆเหมือนเป็นคำตอบ

"น้ำมะนาวไม่มีหรอก พวกเราก็ไม่ได้เตรียมพร้อมขนาดนั้น"

ฉันพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำมะนาวใต้เบาะขึ้นมาดูดเบาๆ

ฉันไม่รู้ว่าพวกเด็กข้างหลังนั้นจะเห็นรึเปล่า แต่เบาะสูงขนาดนี้คงจะไม่เห็นหรอกมั้ง

"แต่ถ้าเป็นน้ำเปล่าก็มีให้คนละขวดใต้เบาะของพวกเธอนั่นล่ะ"

ฉันยังคงนั่งขดตัวบนเบาะข้างคนขับอย่างเงียบๆ ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุเท่าพวกเขาแล้ว

และก็คงเปลี่ยนไม่ได้แล้วด้วย ฉันไม่ค่อยกล้าที่จะพบปะกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่

โดยเฉพาะเด็กนักเรียนของตัวเองในอนาคตมันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมาก

แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้นะ ว่าพวกฉันเป็นใคร

"น้ำมะนาวไม่มีหรอก พวกเราก็ไม่ได้เตรียมพร้อมขนาดนั้น"

เสียงผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าตอบ แต่เธอหมือนพูดลอยๆเบาๆค่อยๆกับตัวเองมากกว่า

มันโคตรขัดหูเลยนะจริงๆ ให้ดิ้นตายเถอะ

แล้วถึงเธอจะตอบมาแบบนั้น แต่ฉันสังหรณ์ใจยังไงชอบกล เหมือนเธอโกหก หรือฉันคิดไปเองว่ะ ?

อาจเพราะความแฮงทำให้ยังมึนๆอยู่ก็เป็นได้

“เฮ้อ แต่ฉันแฮงนี่น่า ไม่มีไรดื่มเลยรึไงกัน รถออกจะใหญ่"

"แต่ถ้าเป็นน้ำเปล่าก็มีให้คนละขวดใต้เบาะของพวกเธอนั่นล่ะ"

“หือ?”

ฉันลองก้มลงหานมเปล่าที่ว่า แล้วก็เจอจริงๆ อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ก็ใช้การได้ล่ะนะ

ยังพอมีประโยชน์ แต่ไอ้ท่าทางดูเก็บกดของเธอ มันก็ทำให้ฉันรกหูรกตาอยู่ดีนั่นแหละ

“ขอบใจที่บอก...ผู้หญิงเบาะหน้า"

ฉันกระดกน้ำขึ้นซดอย่างไม่รีรอ เบียร์ที่มากเกินไป

ทำให้ฉันกระหากน้ำพอสมควรเลยทีเดียวล่ะ แต่จะว่าไป ฉันเหมือนลืมบางอย่างไปนะ

อ้อใช่...

“ว่าแต่ คนที่นั่งอยู่เบาะหน้าน่ะ คุณเป็นใคร ชื่ออะไร

ไม่คิดจะแนะนำตัวให้พวกเรารู้จักหน่อยเหรอ ?”

เหมือนฉันว่าเขาทางอ้อมว่าไม่รู้จักมารยาทเบื้องต้นในการแนะนำตัวรึเปล่านะ ?

ช่างเถอะ ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว

คำถามจากเด็กผู้หญิงข้างหลังทำให้ฉันคิดหนัก

ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเธอไหมหรือฉันควรจะเงียบต่อไปดี

"เมี่ยง มินรดี นั่นสินะชื่อฉัน"

ฉันตอบเหมือนพูดลอยๆอีกครั้ง เพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบเธอดีรึเปล่า

"ถ้าฉันหิวล่ะก็ ข้างหลังคงจะพอมีขนมอยู่บ้างล่ะมั้ง"

ฉันพูดลอยๆออกไป แต่มันก็คงจะดังพอที่พวกเธอจะได้ยิน

ก่อนจะมารับพวกเธอ ฉันเองก็แอบหยิบขนมจากโรงครัวมานิดหน่อย ไม่รู้สินะ

แต่สำหรับฉันแล้ว การได้ดูแลลูกศิษย์ของตัวเองมันก็ทำให้ฉันมีความสุข

ถึงพวกเธอจะไม่ค่อยรับรู้ถึงสิ่งที่ฉันทำก็ตาม พวกเขาล้วนคิดว่าฉันไม่เหมาะที่จะเป็นครู

บางครั้งฉันเองก็เคยคิดแบบนั้น แต่ฉันก็รักในอาชีพของฉันอยู่ดี

ฉันยังคงขดตัวลีบอยู่บนเบาะนั่ง รถตู้ของเราหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่เพื่อรอรับเด็กคนที่สี่

ฉันหันมองบุคคลตรงที่นั่งคนขับเล็กน้อย เธอยังคงเงียบเหมือนตอนที่เราเริ่มเดินทาง

ฉันเบ้ปากอย่างขัดใจหน่อยๆกับการพูดของผู้หญิงเบาะหน้า

เธอยังคงพูดลอยๆไม่ยอมตอบฉันตรงๆ โอย เกลียดการพูดอ้อมค้อมจริงๆนะให้ตาย

อยากจะรู้จริงๆ อือ อะไรนะ มิ...อ้อ มินรดี อะไรนั่น ไม่อึดอัดบ้างรึไงกัน

แต่ถึงเธอจะไม่อึดอัด แต่ฉันอึดอัดแทน จะพูดเบาให้เผ็บในอากาศได้ยินรึไงกันว่ะ

แต่อย่างน้อยก็ยังอุตส่าห์บอกว่ามีขนมกิน ถึงจะดูไม่เจาะจงแต่ฉันก็พอรู้ล่ะนะว่าเธอพูดกับพวกเราที่นั่งอยู่ข้างหลัง

“ขนมงั้นเหรอ ก็ดีสิ ฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน"

ฉันเอียงตัวเพรียวๆของตัวเองไปทางด้านหลังรถ แล้วก็เจอขนมอยู่สามสี่ถุง ฉันหยิบมาวางไว้บนตัก

ก่อนจะโยนถุงนึงไปทางเบาะหน้าที่ยัยมินมินอะไรนั่นนั่งอยู่ ถึงเธอไม่พูด ฉันก็พอรู้ล่ะว่าเธอคงหิวเหมือนกัน

“เอ้า! ขนมมันมีอยู่ตั้งหลายถุง เอาไปบ้างก็แล้วกันนะ

อ้อ แล้วก็ขอบใจที่บอก แต่คราวหลังพูดตรงๆก็ได้นะ พูดลอยๆแล้วมันขัดหูจริงๆ"

ฉันพูดไปเรื่อยๆ พลางแกะถุงขนมหนึ่งในที่เหลือกินแล้วยื่นแบ่งให้เพื่อนอีกสองคนซึ่งนั่งข้างๆกัน

เหมือนจะลืมใครไป...อ้อใช่ คนขับรถ ที่ดูจะไม่มีตัวตน

เพราะเขาไม่พูดหรือแสดงท่าทีอะไรเลยทั้งสิ้น เริ่ดดีจริงๆ

อ่า รู้สึกว่ารถจะจอดแล้วนะ คงจะมาจอดรอผู้โชคดี เอ๊ะ หรือโชคดีร้ายคนที่สี่ต่อจากฉันสินะ ฮึ!

“หวังว่าอีกคนคงมาเร็วๆ ฉันขี้เกียจรอนาน เสียเวลา

ยังเหลืออีกตั้ง 3 คน...สินะ ฮึ"

' หงุดหงิด 'ทอดมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกผ่านเลนส์ XOXO สีเขียวโปร่งแสงด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ เด็กนักเรียนในชุดเครื่องแบบเดียวกันพากันเดินเข้าเดินออกจากบานประตูโรงเรียนที่ถูกเปิดโล่งให้จาละวั่น แต่ก็ยังไม่มีสักคนที่จะมีท่าทีมุ่งหน้ามายังรถตู้คันนี้แม้กระทั่งคนเดียว
...ในวันอาทิตย์ ไม่ว่าจะเป็นเด็ก หรือ ผู้ใหญ่ ต่างก็ต้องการใช้เวลาพักผ่อนอยู่กับครอบครัว หรือไม่ก็ออกไปสังสรรค์เฮฮาปาร์ตี้กับเหล่าเพื่อนฝูง

"แล้วทำไมวะ?"เสียงแหบพร่าอันเป็นเอกลักษณ์เผลอหลุดออกจากปากโดยไม่รู้ตัว ผ่านไปสักสามสี่วิ ถึงจะรู้สึกได้ว่าเป็นเสียงของตัวเองที่ดังขึ้น แต่มันก็คงไม่ดังขนาดให้คนที่นั่งขดตัวอยู่ข้างๆเบาะคนขับ หรือ เด็กอีกสามคนทางด้านหลังสนใจได้หรอก...มั้ง

อันที่จริง วันนี้ทางโรงเรียนมีการจัดให้นักเรียนสอบซ่อมสำหรับภาควิชาที่ตนเองสอบไม่ผ่าน ในฐานะผู้คุมสอบวิชาสุดแสนทรหดอย่างคณิตก็ตัดสินใจที่จะ 'โดด' แบบหน้าด้านๆ โดยการไม่เข้าโรงเรียน ไม่ติดต่อ ไม่สนใจกับสายเรียกเข้าที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าสามร้อยกว่าครั้ง ดูได้จากมิสคอลที่ขึ้นตัวเลขถึง 374 ...ถ้าคนอื่นมาเห็นคงตกใจ นึกว่าคนโทรมาพ่อเสียหรือเปล่า อะไรแบบนั้น

ก็อุตส่าห์ดีใจ นึกว่าจะหลุดพ้นจากอวงโคจรของผอ.หน้าเลือด แต่ระหว่างที่กำลังนอนดีดขาไปมาอยู่บนโซฟาตัวยาวราคาแพง ตากแอร์ อ่านนิตยสารแฟชั่นด้วยอารมณ์สุทรีย์ ไวเท่าความคิดอยู่ๆฉันก็ถูกลูกถีบช้างป่าตกมันกระแทกเข้าเต็มสี่ข้างอย่างจัง จนกระเด็นลงพื้น พอเงยหน้ามอง เท่านั้นแหละ ก็ได้เห็นนางผีเสื้อสมุทรแปลงกายลงมาอยู่ในร่างเด็กน้อยหน้าตาใสซื่อ แต่กลับมีเขาควา...เอ้ยปีศาจงอกอยู่บนหัว 'ผอ.หน้าเลือด ตัวเตี้ยแต่เค็ม'

ยังไม่ทันได้พ่นคำด่าภาษาพ่อขุนก็ถูกการ์ดร่างยักษ์บึกบึนประมาณสี่ห้าคนล็อกคอล็อกแขนขา แล้วโยนขึ้นรถตู้ พร้อมกับถูกยัดเยียดงานคนขับรถจำเป็น เพื่อจะมารับเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากรั้วพันธมิตรตามโปรเจ็คบ้าๆบอๆที่ฉันไม่รู้เรื่องหรือเคยได้ยินมาก่อนเลยสักนิด...

"เหอะ แค่คิดก็หงุดหงิด อยากชูนิ้วกลางกระแทกหน้าเรียงตัวซะจริงๆ"บ่นพึมพำกับตัวเอง ใครจะได้ยินก็ช่าง
ก็ชีวิตนี้เป็นของฉัน

ปึก
"ว้อย!"ฉันร้องพลางสะดุ้งสุดตัวเมื่อหัวดันไปกระแทกกับกระจกรถโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะส่งสายตาจิกกัดไปที่วัตถุอันตราย แล้วใช้กำปั้นทุบจนมันสั่นไปแรงๆหนึ่งที...ให้ตัวเองเจ็บเล่นๆ

เสร็จแล้วก็ฟุบหน้าลงบนพวงมาลัย พลางถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ "เมื่อไหร่จะมาสักที คิดจะให้รอไปจนถึงวันพรุ่งนี้เลยหรือยังไงกัน"

...ตกอยู่ในโลกของตัวเองขนาดหนัก คงลืมไปแล้วมั้งว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...

"..."
"..."
บรรยากาศอันแสนโรแมนติกระหว่าง
หนุ่มหล่อใสๆ อายุประมาณ 18 วัยกำลังน่าเคี้ยวน่ากิน ผมหยิกลอนสีน้ำตาลสไตล์อังกฤษ
ผิวขาวกับตาตี๋ตวัดขึ้นทำแบบคนจีน มือสองข้างกดไอโฟน5gs ด้วยความเมามันส์

อีกคนสาวอวบอึ้ม อยู่ในชุดสีแดงแปร๊ด รองเท้าส้นสูงแหลมที่แค่มองก็เสียวแล้ว
ตัดกับผมขาว ผมสีดำขลับถูกยีให้ดูเซอร์ ใบหน้ารูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย
ที่พอมองรวมแล้วพูดได้คำเดียวว่า 'อุบาท'

หุ่นประมาณกินช้างไปทั้งตัว รัดติ้วด้วยชุดแดง ขาแท่งๆอยู่บนรองเท้าแหลมที่จะหักได้ทุกเมื่อ
ผมสีดำถูกยีเหมือนผีบ้า หน้ารูปไข่ที่ถูกไขมันบดบังจนหาอวัยวะส่วนอื่นไม่ค่อยเจอ

"ป้า.. เรียกมามีไร" มือกำลังเล่นเกมสะบัดไปมา โดยไม่คิดที่จะเงยหน้าขึ้นมามองให้เสียลูกตา
"จิ! พอดีทางโรงเรียนอะไรสักแห่ง เขามายื่นเป็นนปช. ฉันอยากให้เธอไปเป็นเด็กแลกเปลี่ยนที่นั้น เผื่อจะทำให้รร.เขาล้มจมเหมือนที่นี้บ้าง"
"when?"สำเนียงอังกฤษถูกพ่นออกมาพร้อมน้ำลายใส่หน้าผอ.
"วันนี้ แหละตอนนี้" ทันทีที่พูดจบ ชายชุดดำจำนวนของสามคนกราดเข้ามาในห้อง ก่อนจะทำท่าทางเข้ามาจับกุมคนร้ายแบบในหนัง
"stop!!! กรุไปเองได้" ขาถีบเข้าไปที่ท้องการ์ดคนหนึ่งก่อนจะเดินออกไปด้วยความหล่อและเท่ห์
แขนทั้งสองข้างเดินล้วงกระเป๋าแบบกุ๋ยข้างทางไปที่รถตู้ขนาดมินิ ที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นรถของรร.ตัวเอง

มือข้างหนึ่งกระชากประตูรถ ออกจะมองไปรอบๆรถ ก่อนจะเห็นผู้หญิงสีคนนั่งเป็นเจ้าที่อยู่ในรถ
"ป้า หลบเข้าไปหน่อยเส่ะ คนจะนั่ง" ตาปรายมองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่คนเดียวในสภาพเหมือนหลุดออกจากสนามรบ ตาจ้องมองบนหัวที่เพื่อมองให้แน่ชัดว่า 'ปิ่นหรือตะเกียบวะ'

"ผู้หญิงหมดเลยหรอวะ แล้วจะมีเพื่อนไหมเนี่ย" พูดจบก็ยัดตัวเองเข้าไปในรถโดยไม่สนสายตาใคร

ฉันนั่งตัวลีบทนฟังแต่บ่นของคนข้างตัว ดูเหมือนว่าเธอกำลังเบื่อหน่ายสุดๆกับการรอเด็กคนที่สี่

ซึ่งต่างจากฉันที่กำลังลุ้นระทึกจนตัวโก่งว่าเด็กคนที่สี่นั้น จะเป็นคนอย่างไรบ้าง

ถึงแม้ว่าเธอจะบ่นโวยวายเสียงดังแค่ไหน แต่ฉันเองกลับรู้สึกว่ามันเบาลงมากจนฉันแทบไม่ได้ยิน

หลังจากที่เธอเริ่มสบถครั้งแรก

สงสัยฉันจะคิดถูกที่เอาขี้ผึ้งอุดหูไว้ตั้งแต่เธอเริ่มพูด ฉันยื่นขนมถุงหนึ่งในมือฉันให้แก่คนข้างตัว

ฉันเองไม่ค่อยชอบกินของจุกจิกซักเท่าไหร่นัก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีทีท่าว่าจะตอบรับการกระทำของฉันเลย

ฉันวางมันไว้ใกล้ๆกับตัวเธอ ก่อนจะหยิบถาดสเต๊กอุ่นๆใต้เบาะของตนมานั่งกินอย่างเงียบๆเป็นการรอเด็กคนที่สี่

กลิ่นของมันหอมฟุ้งมาก แต่ฉันหวังว่ามันคงจะไม่ลอยไปเตะจมูกเด็กข้างหลังหรอกนะ

พรืดดด . . เสียงประตูของรถตู้ ถูกเปิดพร้อมกับร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินขึ้นมาด้วยสีหน้าไร้เยื่อใย

"ผู้ชายคนแรก . . ."

"ว้อย!"

ฉันนั่งกินขนมอย่างเซงๆที่ต้องรอนานแบบนี้ อยู่ดีๆก็มีเสียงร้องดังมาจากเบาะด้านคนขับ

ดูเหมือนว่าเขาคงจะเอาหัวไปชนกับอะไรสักอย่างเข้านั่นล่ะนะ

ฉันคิดในใจพลางยักไหล่ไม่ใส่ใจนัก ก็มันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง จะแคร์ทำไม

"เมื่อไหร่จะมาสักที คิดจะให้รอไปจนถึงวันพรุ่งนี้เลยหรือยังไงกัน"

เธอพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ดังพอที่ฉันจะได้ยิน เสียงแหบได้ใจสุดๆ

และรู้สึกว่าฉันจะได้กลิ่นสเต็กลอยมาจากเบาะด้านหน้านะ ฮึ ช่างเถอะ

สเต็ก...ฉันโคตรเกลียดเลย มันเหม็น ไม่เห็นจะหอมอย่างที่คนอื่นว่ากันสักนิด

“พรืดดด"

หือ...เหมือนคนที่สี่จะเสร็จมาสักทีล่ะนะ ผู้ชายคนแรกซะด้วยสิ ก็ดีเหมือนกัน ขืนมีแต่ผู้หญิงได้เซงกันพอดี

“ป้า หลบเข้าไปหน่อยเส่ะ คนจะนั่ง"

เขาปรายตามาทางฉัน แล้วมาหย่อนก้นลงข้างๆ เออ กรุเป็นป้าสินะ

โอเค ไม่เถียง เพราะตอนนี้หน้าฉันคงโทรมมากจริงๆนั่นแหละ อย่าให้ได้อาบน้ำก่อนก็แล้วกันว่ะ

น๊านน ผู้ชายคนเดียวในรถยังคงจ้องมาที่หัวฉันอยู่ แค่เห็นแววตาเขาฉันก็รู้แล้วว่าเขาสงสัยอะไรอยู่

แต่ไม่ตอบหรอก ขี้เกียจ เขาน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ก็เล่นจ้องซะขนาดนั้น

"ผู้หญิงหมดเลยหรอวะ แล้วจะมีเพื่อนไหมเนี่ย"

ฉันมองหน้าเขาทันที่ที่อีกฝ่ายบ่นพึมพำกับตัวเองไม่ค่อยจะเบาเท่าไร

ผู้หญิงแล้วเป็นเพื่อนไม่ได้รึไงว่ะ เริ่มหงุดหงิดอีกแล้วแหะ

“ผู้หญิงแล้วไงว่ะ เพศแม่ก็เป็นเพื่อนได้เหมือนกันนั่นแหละ"

บรรยากาศในรถดูแปลกๆ เหมือนเหล่าผู้หญิงในรถไม่เคยเจอผู้ชายอย่างนั้นแหละ
ยังไม่รวมคนขับที่ดูเหมือนศพ เฮ้อ.. ได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ

แต่แล้วเสียงเล็กๆเหมือนบ่นจากคนข้างๆก็ดังขึ้น
“ผู้หญิงแล้วไงว่ะ เพศแม่ก็เป็นเพื่อนได้เหมือนกันนั่นแหละ"

ตาเหล่หันไปมองนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า...
"เคยฟังไหม.. ผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง"
เฮดโฟนถูกสวมใส่ครอบหู กันเสียงบ่นที่จะตามมาที่หลัง

เงยหน้าขึ้นจากพวงมาลัยสีดำสนิท ดวงตาหรุบต่ำลงมองไปที่ซองขนมปริศนาที่ถูกนำมาวางไว้ใกล้ตัว
...ใช่ขนมจากโรงอาหารโรงเรียนเราหรือเปล่าวะ ?
ฉันหันไปมองหน้ามินรดีที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตากินสเต็กอย่างสงบเสงี่ยม สลับกับซองขนม

ก็เคยได้ยินมาบ้างว่า เธอเหมือนจะเป็นคนเก็บกดอยู่ลึกๆ
พูดไม่ค่อยเก่ง แต่กลับชอบพูดกับตัวเอง...เหมือนเมื่อกี้ที่รู้สึกจะได้ยินเธอพูดคุยโต้ตอบกับเด็กนักเรียนที่ชื่อ 'ชา'
จะเรียกว่าโต้ตอบได้หรือเปล่านะ ก็เจ้าตัวเล่นเหมือนพูดลอยๆขึ้นมาซะมากกว่า แต่ช่างเถอะ

"ขอบใจ" ฉันเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมออกจากซองแล้วโยนเข้าปาก
เคี้ยวจนเกิดเสียงดังกรุบกรับเล็กน้อย พลางกวาดสายตาไปที่ด้านหน้ารถ

กินหมดไปเกือบครึ่งห่อ จนกระทั่งมองเห็นเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งเดินดุ่มๆเข้ามาใกล้ตัวรถ
ฉันโยนซองขนมลงไปที่พื้น จัดการหาผ้ามาเช็ดมืออย่างรวดเร็ว แล้วใช้มือข้างขวาจับไปที่พวงมาลัย
เตรียมออกรถทุกเมื่อ

"ป้า หลบเข้าไปหน่อยเส่ะ คนจะนั่ง"เสียงกวนๆดังขึ้นทันทีที่ประตูรถถูกกระชากออก
ฉันมองเขาผ่านทางกระจกด้านหน้า ท่าทางตอนนี้เหมือนกำลังสนใจกับ'ตะเกียบ'บนหัวเด็กที่ชื่อชา

"ผู้ชายคนแรก . . ."คนข้างตัวยอมปริปากพูด แต่ก็เหมือนจะเป็นการพูดลอยๆกับตัวเองซะมากกว่า
"ผู้หญิงหมดเลยหรอวะ แล้วจะมีเพื่อนไหมเนี่ย"
"ผู้หญิงแล้วไงว่ะ เพศแม่ก็เป็นเพื่อนได้เหมือนกันนั่นแหละ"
"เคยฟังไหม.. ผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง"
เสียงโต้ตอบไปมาของเด็กทั้งสองคน ทำให้ฉันอดจะเหลือบมองไปที่กระจกรถด้านหน้าอีกสักครั้งไม่ได้...

"ระวังเถอะ กัดกันมากๆ เดี๋ยวจะได้กัน"เอ่ยลอยๆ ก่อนที่พื้นรองเท้าจะกระแทกลงบนคันเร่งอย่างรุนแรง
เป็นเหตุให้รถตู้ขนาดมินิพุ่งตัวไปบนถนนทางเรียบด้วยความรวดเร็ว

กริ้่งงงง กริ้งงง

พับ พั่บ พั่บ

เสียงออดดังขึ้นบ่งบอกว่าหมดเวลาเรียนแล้ว และควรเข้าสู่เวลาพักเที่ยงเสียที
นักเรียนทุกคนรีบปิดตำรับตำราเรียน ก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าอย่างไม่คิดจะแคร์อาจารย์แก่ๆที่ยืนหน้าห้องแต่อย่างใด
ใช่...นั่นมันรวมถึงฉันด้วย แต่ทว่า...

"การที่สังคมเปลี่ยนแปลงไปจนถึงทุกวันนี้...บ่งบอกได้ชัดว่า... บลาๆๆๆๆๆ"

โอเค คุณครูแก่ยังไม่ปล่อย และไม่คิดจะสนใจสิ่งแวดล้อม ตราบใดที่โลกยังคงหมุน
และตราบใดที่แกยังสอนไม่จบบทวิชา 'สงขลาศึกษา' =_=
และเพราะเป็นเช่นนั้น เหล่านักเรียนจึงเริ่มทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็ตั้งจำใจฟังครูแกบ่นต่อไป...

โครกก ครากก

เสียงท้องบ่นหาอาหาร ทำให้ฉันภาวนาในใจดังๆ
ปล่อยเสียทีเถอะอาจารย์...

ปิ้งป่อง

'ประกาศ ประกาศ ขอให้คุณเลธิกา เข้าพบผอ.ที่ห้องผู้อำนวยการตอนนี้ค่ะ ประกาศอีกครั้ง...'

เสียงประกาศดังขึ้น นั่นทำให้ฉันสะดุ้ง อะไรอีก ยัยผอ.นั่น อะไรอีก!
ไม่ต้องสงสัยหรอก ทำไมเขาประกาศแค่ชื่อฉันถึงรู้ตัวว่าเป็นฉัน
ใครบ้านไหนจะตั้งชื่อลูกแบบนี้บ้างละ อีกอย่างนะ คนประกาศเขาเรียกฉันจนขี้เกียจจะเรียกนามสกุลแล้วละ!
เพราะอะไรน่ะหรอ...ก็ทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละ 3-4 วัน ยัย ผอ. บ้านั่นมันจะเรียกพบฉันน่ะสิ!
ฉันเป็นนักเรียนนะ! ก็แค่นักเรียนทุน จะเรียกทำไมนักหนาฮะ!
เดี๋ยวจิบน้ำชาเอย เดี๋ยวเรียกให้ช่วยทำงานเอย ขัดห้องน้ำ ถูพื้น ชงกาแฟ
ทำกับข้าว เวลาเลิกก็ชวนไปชอปปิ้ง(แน่นอนว่าฉันไปถือของ- -^)
และบลาๆๆๆ อีกสารพัด และหากเรียกในยามเที่ยงแบบนี้...
คงไม่พ้นอาหารกลางวัน! ฉันจำได้ว่าฉันบอกยัยนั่นไปรอบที่พันแล้วนะ! ว่าโรงอาหารโรงเรียนก็มีน่ะ!
แต่ก็ดีเหมือนกัน...หนีละ!

"ขอตัวก่อนนะคะอาจารย์ สวัสดีค่ะ"

กล่าวจบฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องทันใด วันนี้ฉันจะกินอะไรดีนะ...(ไม่นึกจะถามผอ.)

แอ๊ดดดด

"มาแล้วหรอจะเลทจัง"

ขอร่้องเถอะ นั่นเป็นชื่อเรียกที่อุบาทว์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยิน =_=^
ฉันชื่อเล่นว่าพีบี หรือจะเเปลเป็นไทยว่าตะกั่ว! แต่อย่าเรียกเลท(แม้มันจะเป็นชื่อจริงๆ) นั่นมันชื่อธาตุหมู่ 4 คาบที่ 6 นะ!!

"มาแล้วค่ะท่านผอ. วันนี้ทานข้าวผัดหมูแล้วกันนะคะ"

กล่าวจบโดยไม่ยกมือไหว้ ฉันก็พูดรวบรัดก่อนจะเดินไปยังห้องครัวทันที...
อย่าแปลกใจที่ห้องผู้อำนวยมันหรูหราขนาดนี้..ก็ยัยนี่มัน 'บ้า' ยังไงละ เฮอะ!
แล้วที่ฉันสนิทก็ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าไม่ติดที่ว่าฉันเป็นนักเรียนทุน แล้วยัยผอ.ชอบเรียกนักเรียนทุนมารับใช้
อ้างเหตุผลว่าใช้เงินแกเรียนแล้วต้องทดแทนบุญคุณหน่อย

"ไม่ต้องๆ มานั่งก่อนๆ"

"เอ๋? มีอะไรหรอคะท่านผอ."

ฉันเดินไปนั่งอย่างแปลกใจ ก่อนที่ผอ.จะยื่นซองเอกสารมาให้

"นี่คือเอกสารนักเรียนเเลกเปลี่ยน คงไปไม่นาน เธอเป็นนักเรียนทุก ฉันเห็นแล้วว่าสมควรเป็นตัวแทนโรงเรียน และตอบแทนที่เธอคอยดูแลฉัน(เป็นเบ๊แบบจำใจ)มาตั้งหลายครั้ง ฉันเลยให้เธอ"

"หนูไม่ไปไม่ได้หรอคะ น่าเบื้อ ขี้เกียจ หนูไม่อยากไป"

"เธอต้องไป นี่คือคำตอบ"

"แต่หนูไม่อยากไปนี่คะ ' '"

"ไปๆซะเถอะน่าเลทจัง ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก แค่เเลกเปลี่ยนเอง ได้ประสบการณ์ด้วย"

"แล้วถ้าหนูไม่ไปละคะ???"

"งั้นก็ขอให้เธอโชคดีกับการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนนะ ^^"

หือ....( ' ')???
ฉันงงจัด แต่ก็งงได้ไม่นาน เมื่อจู่ก็มีคนสองคนมาล้อกตัวฉันไว้!!

"ปล่อยฉันนะ ( ' ')**"

"โชคดีนะจ๊ะ เลทจัง...."

ยัยผอ.บ้า ซักวันเถอะ....

ฟุ่บ!

ตัดฉากมาที่รถ...โอเค ตอนนี้ฉันถูกโยน นี่มารังแกผู้หญิงตัวเล็กๆได้ยังไงน่ะ มันไม่ถูกนะ!!

"นี่! ทำอย่างนี้กับผู้หญิงได้ยังไงคะ มารยาทแย่ที่สุด แล้วนี่อะไร? รถอะไร ? ต๊ายยย นั่นมันกระติกน้ำร้อนรึเปล่า หวังว่าคงมีน้ำร้อนๆอยู่นะ"

พูดจบฉันก็บรรจงนำมาม่าคัพออกมาจากกระเป๋าที่สะพายติดตัวมาแกะฝาออก แล้วกดน้ำลงไป...โชคดีที่มันน้ำร้อน ไม่อย่างนั้นละก็...น่าดู! หิว!

"เฮอะ ใจคอไม่นึกจะให้หญิงสาวกินข้าวเลยใช่ไหมคะ น่ารังเกียจจริงๆ นิสัยไม่ดี พีบีไม่ปลื้ม"

ว่าแล้วก็โซ้ยมาม่าอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่ดูเลยว่ารถได้ออกตัวไปแล้ว...และ...มีคนอื่นอยู่ด้วย!

"(' ')" อืม...มีคนอื่นอยู่...รถออกตัว??

"(' ')" ซู้ดดด

"(' ')"

"สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อพีบี เรียกสั้นๆว่าตะกั่ว ส่วนเลทไม่ปลื้ม ไม่ต้องเรียนนะคะ ( ' ')"

กล่าวจบก็ก้มตากินมาม่าต่อไป ช่างรถมันเหอะ... ชีวิต...

Talk เกวลิน

ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จนรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวของฉันเริ่มร้อน

ดูเหมือนว่าฉันจะพลาดอะไรไป จากเศษซากถุงขนมมากมายนี้

เด็กผู้หญิงสามคนที่นั่งเบียดเสียดกับฉันจนจะเป็นเนื้อเดียวกัน กับเด็กผู้ชายหน้าตาไม่เป็คเลยซักนิดอีกหนึ่งคน

สองคนข้างหน้าที่ยังคงทำตัวประหลาดๆ เหมือนครั้งแรกที่พบ

ฉันหันไปมองเพื่อนร่วมชะตากรรมเล็กน้อย ตะเกียบบนกบางของหญิงสาวคนหนึ่งมันช่างดึงดูดความสนใจยิ่งนัก

"เอ่อ สวัสดีค่ะทุกคน"

ฉันเอ่ยทักทายพวกเขาตามมารยาทที่พอจะมี

"เอิ่ม เราชื่อเกวลินนะ เรียกกลอนก็ได้"

ฉันแนะนำตัวกับพวกเธอเหมือนที่เคยทำบ่อยครั้งตามหน้าชั้นเรียนซ่อม

ฉันได้แต่มองเงียบๆ

เอาเข้าจริงก็ยังไม่อยากคุยกับใครเท่าไหร่

เสียงโหวกเหวกโวยวายโต้ตอบกันทำให้ฉันเบือนหน้าหนี

ออกมาอยู่นอกโรงเรียนงี้ก็ดีแหะ ฉันจะได้นอน หลังจากไม่ได้นอนเต็มอิ่ม มาติดๆกันหลายเดือน

ง่วงจริงว้อยย หลับซะหน่อยดีกว่าม้างงง ~ (คิด)

"หาว ~ นอนละนะ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ว่าแล้วก็เอาหัวไถๆที่นั่ง ไม่สนใจการแนะนำตัวทั้งหมด จมดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเด็กคนที่ห้าถูกโยนเข้ามาในรถ
"นี่! ทำอย่างนี้กับผู้หญิงได้ยังไงคะ มารยาทแย่ที่สุด แล้วนี่อะไร? รถอะไร ? ต๊ายยย นั่นมันกระติกน้ำร้อนรึเปล่า หวังว่าคงมีน้ำร้อนๆอยู่นะ"
"รถตู้ ก็เห็นอยู่"ฉันเอ่ยตอบคำถามอันแสนงี่เง่านั้น แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจฟัง เพราะถึงแม้ปากจะบ่นฉอดๆ แต่มือกลับกำลังกดน้ำร้อนใส่ในมาม่าคัพ
"เฮอะ ใจคอไม่นึกจะให้หญิงสาวกินข้าวเลยใช่ไหมคะ น่ารังเกียจจริงๆ นิสัยไม่ดี พีบีไม่ปลื้ม"
...แล้วก็นั่งกินแบบสบายใจ เหมือนจะลืมไปว่ามีคนอื่นนั่งมองอยู่ด้วย
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...ก็แค่แปลกใจ ทำไมนังเด็กนี่มันขึ้นรถมาเร็วอย่างนี้วะ ?
กรูยังไม่ทันได้พักหายใจเลยสักนิด Suspect

"สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อพีบี เรียกสั้นๆว่าตะกั่ว ส่วนเลทไม่ปลื้ม ไม่ต้องเรียกนะคะ ( ' ')"
ฉันพยักหน้าหงึกหงัก ก็เธอสวัสดีทุกคนไม่ใช่เหรอ ? รวมฉันด้วยสินะ
ในขณะที่ฉันกำลังจะขับรถเพื่อไปรับนักเรียนคนต่อไป เสียงของนักเรียนที่มาคนแรก ซึ่งลาหายจากความทรงจำอันน้อยนิดของฉันก็ดังแทรกขึ้นมา "เอ่อ สวัสดีค่ะทุกคน" ฉันผงกหัวอยู่ที่เดิม
"เอิ่ม เราชื่อเกวลินนะ เรียกกลอนก็ได้"

ฉันเหลือบตามองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่เหนือเครื่องปรับอากาศภายในรถ รวมเวลาตั้งแต่ที่ไปรับเด็กคนแรก
จนถึงพีบีก็ประมาณ 3 ชั่วโมงกว่า และอีกไม่กี่นาทีก็จะกลายเป็น 4 ชั่วโมง
ดังนั้นฉันจึงเหยียบคันเร่งอีกครั้ง เพิ่มความเร็วอีกนิดหน่อย เพื่อให้ไปถึงที่หมายซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่นี่นัก

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกว่าเด็กคนต่อไปกำลังอยากจะขึ้นรถคันนี้ใจจะขาด ?

"เคยฟังไหม.. ผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง"

อีกฝ่ายตอบเสียงราบเรียบ ก่อนจะรีบหยิบเฮดโฟนมาครอบหู ราวกับจะกันเสียงฉันที่จะเถียงกลับไป

“เฮอะ"

ฉันเบ้ปาก แล้วไงว่ะ ผู้ชายกับผู้หญิงต้องเอากันตลอดรึไง ? จำเป็นเรอะ?

“คือถ้าต่างเพศ ก็ต้องเอากันอย่างเดียวงั้นสิ ?"

ฉันพูดขึ้นลอยๆ เพราะยังไงเขาคงไม่ได้ยิน แล้วจะไปพูดด้วยเผื่ออะไรล่ะ จริงไหม

ประชนเล็กๆพลางยกน้ำเปล่าขึ้นจิบ กะว่าจะงีบสักหน่อย เพราะยังรู้สึกปวดหัวไม่หาย ก็ยังแฮงอยู่น่ะนะ

แต่พอจะเอนตัวนอน ก็ชะงักไปชั่วครู่ เมื่อเสียงลอยๆจากด้านคนขับพูดขึ้นมา

ซึ่งความจริงมันก็ดังใช่ได้เลยเชียวล่ะ

"ระวังเถอะ กัดกันมากๆ เดี๋ยวจะได้กัน"

ได้กัน? เออ อนาคตจะเป็นไง ฉันไม่แคร์ ไม่คิดให้เปลื้องสมองอยู่แระ

ขอหลับตาพักก่อนแล้วกันตอนนี้ แต่โอยให้ตายเถอะ จู่ๆรถก็หยุดจอด

แล้วมีเด็กคนที่ห้าถูกจับโยนขึ้นมา ผู้หญิงอีกนึงคนสินะ

ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้สนใจรอบข้างเลยว่ามีใครบ้าง เอาแต่โซยมาม่าลูกเดียว

และเหมือนเธอจะนึกขึ้นได้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแนะนำตัว

"สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อพีบี เรียกสั้นๆว่าตะกั่ว ส่วนเลทไม่ปลื้ม ไม่ต้องเรียกนะคะ ( ' ')"

“ฉัน ชา"

ฉันหลับตาตอบ ขอบอกว่าตอนนี้เปลือกตามันเปิดไม่ขึ้นจริงๆ อาการปวดหัวเริ่มหนักข้อแล้ว เซงชิบ!

และอีกหลายนาทีต่อมา ผู้หญิงอีกคนที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาบ้าง ดูเหมือนเธอคนนี้จะเป็นนร.แลกเปลี่ยนคนแรกเลยล่ะมั้ง

"เอ่อ สวัสดีค่ะทุกคน"

"เอิ่ม เราชื่อเกวลินนะ เรียกกลอนก็ได้"

“อืม ฉัน ชา"

เหมือนพูดซ้ำสองรอบเลยแหะ ขอพักหน่อยนะ มึนจริงๆว่ะ

หลังจากโดนอุ้มไปรอบทั้งๆที่กดแก้ไขโรลทำให้กุตัดสินใจ โรล"สั้น"

ย้อนกลับไปตั้งแต่พระเจ้าเหายังแดกเหา เอ๊ยไม่ใช่

ขณะนี้ น.เวลา นาฬิกาอะไรกุก็ไม่ทราบ แบบว่าขี้เกียจหยิบมือถือมาส่องดูเวลา นาฬิกาแถวนี้ไม่มี๊ไม่มีบอก ฉันกำลังเดินลั้ลล้าไปโรงเรียน อาจเป็นเพราะเสียงเพลงจากเฮดโฟนทำให้รู้สึกอะไรกะปรี้กะปร้าเป็นพิเศษ(ผิดกับอิคนพิมพ์ กุจะโดดผาตายอยู่ละ) รอบข้างกลับมืดสนิท ทั้งๆที่ยังเห็นเห็นพระอาทิตย์อยู่เมื่อ...กี่ชั่วโมงก่อนก็มิอาจทราบ ตอนนี้จากความคิดของฉันคิดว่าน่าจะเป็นตีห้า กระมั้ง? นึกแล้วก็อารมณ์ดี ตีห้า โอ้วกุจะไปโรงเรียนเร็วด้วยละ ฮ่าฮ่า

"โอ๊ะถึงแล้วๆ" หลังจากเห็นป้ายโรงเรียนก็รู้ว่าเลี้ยวซ้ายแล้วเดินไปอีกนิดหน่อยก็ถึง ก็ทำให้รู้สึกลั้ลล้าเพิ่มความเร็วให้้ไปถึงโรงเรียนให้เร็วที่สุด โบกมือทักท้ายยามอย่างสง่างามก่อนจะโดดเข้าโรงเรียนแต่แล้วก็ต้องเบรกเอี๊ยดดด

"หนูๆ ผอ.เรียกให้ไปพบน่ะ" ฉันหัน 90 องศา ไปหายาม

"หะ?? แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นหนูอะ?" เอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ผอ.ท่านบอกว่าให้เรียกเด็กที่มาโรงเรียนสายที่สุดน่ะ" สาย...ที่..สุด?? สังหรณ์ใจแปลกๆ แต่ขี้เกียจหยิบมือถือมาดูทั้งๆที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงเอง

"ลุงช่วยบอกทีสิว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว??"แล้วคำตอบที่ได้รับทำให้ตะลึง

"4ทุ่มครับ"

---ตัด---

"นักเรียน...แลก...เปลี่ยน???" ฉันทวนคำพูดที่ผอ.เจ้าของโรงเรียนบอกมา

"ใช่จ๊ะ นักเรียนแลกเปลี่ยน... ความจริงฉันอยากจะส่งคนอื่นไปน่ะจ๊ะ แต่ว่าเขาไม่สามารถไปได้จริงๆ"หญิงชราตรงหน้าฉันเอ่ย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความปรานีหลุบตาตํ่าบ่งบอกถึงอาการเสียใจ แต่ว่า...ฉันมั่นใจว่าในใจ... ยัยนี่ต้องมุ่งหมายจะถีบฉันไปตั้งแต่แรกแน่ๆคอนเฟิร์มฟันธง ให้กุโบกธงเลยก็ได้นะ

"งั้นขอตัวละค่ะ" ฉันลุดขึ้นจากเก้าอี้ที่ดูๆได้ก็รุ้ว่าราคาแพงหูฉี่ มีอยู่ที่เดี๋ยวในโรงเรียน..ห้องผอ... เหว แทนที่จะซื้อล็อกเกอร์ใหม่ให้โรงเรียน แม่งซื้ออะไรมาประดับห้องตัวเองวะนี่ ล็อกเกอร์แม่งปิดทีประตูล็อกเกอร์แม่งร่วงทันที

"เดี๋ยวสิ" เสียงนุ่มๆของผอ.เอ่ยด้วยนํ้าเสียง..ตกใจ?? ฉันเหลือบไปมองผอ.ด้วยหางตา

"ไม่คิดจะถามหน่อยเหรอว่าจะไปตอนไหน"สิ้นประโยคฉันก็ส่งเสียงฮึในลำคอ ก่อนจะเอ่ยอย่างรู้ทัน

"ตอนนี้เลยสินะคะ แบบว่า.. เห็นว่ามีรถตู้จอดอยู๋ข้างนอกด้วยละ แล้วคิดว่า.. จะต้องมีไอ้ชุดนำมาลากโยนขึ้นรถด้วยใช่มะ ไม่เอา ไม่แนว ไม่เท่ห์ ไม่เจ๋ง มันต้องไปเองนี่แหละ" ว่าแล้วก็ยกแขนขึ้นเป้นการโบกมือลาผอ.ก่อนจะสะบัดผม แล้วนำร่างของตัวเองออกจากโรงเรียนโดยจุดมุ่งหมายคือรถตู้ไซส์มินิที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน ฉันเอื้อมมือไปจับที่เปิดประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างแรง

"โทษที คิดว่าคงจะมาสายไปไหนพอดีแวะอ่านหนังสือ(ฟรี)เพลินน่ะ"

รถจอดยังไม่ทันสนิท เสียงเปิดประตูรถก็ดังขึ้น...อีกครั้ง
จะว่าไป รถตู้คันนี้ก็ไม่ค่อยต่างจากรถเมล์สาย 140 สักเท่าไหร่เลยนะ
ประเภทจอดตามป้าย อะไรแบบนี้ ?

"โทษที คิดว่าคงจะมาสายไปไหนพอดีแวะอ่านหนังสือ(ฟรี)เพลินน่ะ"ฉันเอียงตัวเล็กน้อย แล้วจึงหันไปมองใบหน้าของผู้พูด มือที่เกาะอยู่ที่ประตูนั้นทำให้ฉันขมวดคิ้ว
"รู้ว่าสาย ก็รีบขึ้นมา"พูดจบก็หันไปสนใจกับหนทางอันแสนยาวไกลข้างหน้า

หลังจากที่ฉันส่งคำทักทายไป ก็มีเด็กคนหนึ่งแนะนำตัวแบบฉัน
เหมือนเธอจะเป็นนักเรียนที่เข้ามานั่งในรถนี่นานกว่าฉันนานแล้ว

"เอ่อ สวัสดีค่ะทุกคน"

"เอิ่ม เราชื่อเกวลินนะ เรียกกลอนก็ได้"

ฉันพยักหน้าหงึกๆในขณะรับฟังก่อนจะโซ้ยมาม่าต่อไปด้วยความหิว

“ฉัน ชา"

เด็กอีกคนพูดขึ้นมา ฉันพยักหน้ารับรู้พร้อมกับเส้นมาม่าคำสุดท้ายถูกกลืนลงกระเพาะ
ฉันไม่รอช้ารีบโซ้ยน้ำมาม่าต่อทันที

ในขณะเดียวกันกับที่น้ำหมดถ้วยเด็กคนต่อไปก็ปิดประตูเข้ามา

"โทษที คิดว่าคงจะมาสายไปไหนพอดีแวะอ่านหนังสือ(ฟรี)เพลินน่ะ"

ฉันว่าเธอเปิดตัวได้แจ๋วดีนะ =_=

Talk เกวลิน

ฉันมองหญิงสาวที่ทำตัวเกาะประตูอย่างกับคิงคอง แตด่เหมือนเธอจะไม่ยอมขึ้นมาเสียที

ด้วยความที่ฉันไม่อยากจะรอให้มันดึกดื่นไปกว่านี้ เพื่อจะให้ถึงที่พักของเราโดยเร็วที่สุด

ฉันตัดสินใจ เอื้อมมือกระชากหล่อนขึ้นรถ

และพูดด้วยคำพุดเหมือนสาวสก๊อย

"ซิ่งเลยค่ะพี่!!"

"ซิ่งเลยค่ะพี่!!"สิ้นเสียงน้องพริตตี้รองเท้าแตะ ฉันก็สวมบทเทพบุตรนักบิด เหยียบคันเร่งเต็มแรงตามคำขอ
จนกระทั่งเลขบนหน้าปัดพุ่งขึ้นถึง 200 ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า รถคันนี้กำลังจะบิน มีหลายครั้งที่เผลอเฉี่ยวท้ายรถชาวบ้าน
แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากให้มันผ่านเลยไป นึกซะว่าตัวเองเคยทำบาปกับฉันมาตั้งแต่ชาติก่อนก็แล้วกันนะ อาเมน

ฉันค่อยๆผ่อนแรงเหยียบคันเร่งลง ทันทีที่มองเห็นรั้วโรงเรียนของเด็กนักเรียนคนต่อไปใกล้เข้ามาทุกที
และล้อรถก็หยุดลง อยู่ที่บริเวณหน้าประตูที่เปิดออก ราวกับจะเป็นการต้อนรับอย่างพอดิบพอดี