➳ { เสาธงประจำสถาบัน

ลานกว้างหน้าเสาธงของสถาบันเป็นทั้งที่วิ่งเล่นและเล่นกีฬา
หรือแม้กระทั่งเลี้ยงสัตว์ ทำให้ลานนี้เต็มไปด้วยสัตว์นานาชนิด
เสาธงสูงที่ตั้งเด่นเป็นสง่าไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่าสถาบันอื่น

"หนอย นังหมูตะกายต้นตะขบงบน้อยสอยมะม่วง" นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันนะ แค่คิดจะมาหาเย็นตาโฟกินตอนเช้ากับต้องมาเจอเรื่องที่น่าทึ่ง!! แบบนี้ การทำเกี๊ยวทอดให้เล็กกว่ามาตรฐานสองมิลเนี่ย ใครเขาจะกล้าทำกันหา!! มันเอาเปรียนบผู้บริโภคชัดๆเลยนะยะ

"นังแม่ค้าหน้าหมู หล่อนกล้าโกงฉันเหรอยะ รู้ไหมว่าฉันนะเป็นประธารการจัดการบริหารการค้าเย็นตาโฟแห่งจักรวาลเลยนะ รู้ม๊ายยยย!!!" ฮัดช๊า ชักกลัวแล้วล่ะสิ พอรู้ตำแหน่งอันใหญ่โตของฉัน โฮะๆๆๆ คิดจะเล่นกับแม่งั้นเหรอยังอีกยาวไกล

"ก็ . . ." "อะไรยะจะเถียงฉันงั้นเรอะ" หนอย นังมุนษย์หน้าเงินยังกล้ามาหือกับฉันงั้นเรอะ เดี๋ยวแม่เหนี่ยว "ก็ . . หล่อนมากินฟรีไม่ใช่เรอะยะ แล้วยังจะกล้าบ่นอีกเหรอไง" อ๊ะเด๊ะ "อุ๊บส์ ก็แบบว่าเผลอตัวไปนิดนึง" ชิบหายแล้วไงดันลืมไปว่ายังติดหนี้ค่าเย็นตาโฟกับเจ๊แกอยู่ ด่าไปซะเยอะเลยสิเรา

เอ๊ะ เหมือนลืมอะไรไปรึเปล่า ช่วงเช้าเรามีงานอะไรบ้างน๊า "อ๋อ กินเย็นตาโฟ เจ๊เอามาอีกถ้วย"

By ผู้อำนวยการ

ตอนนี้ก็ปาไป 6.35 แล้ว ทำไมพวกนั้นยังไม่มากันอีกนะ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกินของที่ทำไว้ให้รึยัง
ถ้ามาช้ากว่านี้ มีหวังได้ถูกทำโทษแน่ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นครูที่ปรึกษาของพวกเขาแต่ยังไงก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี

"คุณครูขาห้องสามครบแล้วค่ะ ผอ.คงไม่มาแล้ว ขึ้นห้องเลยไหมคะ" ดูเหมือนว่าเด็กห้องฉันจะครบแล้ว พวกเขาเตรียมพร้อมมาอย่างดีสมกับเป็นเด็กห้องต้นๆ "อืม" ฉันตอบสั้นๆ แม้ว่าขาจะก้าวตามนักเรียนห้องของตัวเองไป แต่ยังแอบเหลียวหลังมาดูอีกที่ด้วยความเป็นห่วง

นักเรียนชั้นม.5มีทั้งหมด 19 ห้องแต่การเรียนที่ค่อนข้างเข้มงวดทำให้นักเรียนม.6นั้นรวมกันแล้วได้แค่ห้องเดียว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตพวกเขาจะสามารถรอดมาจนขึ้นชั้นม.6ได้รึเปล่า นั่นแหล่ะคือสิ่งที่ฉันเป็นห่วง

การเข้าแถวของโรงเรียนด้วยจำนวนนักเรียนที่เยอะทำให้ถูกแบ่งเป็นโซนไว้อย่างดี และก็เพราะอย่างนั้น ทำให้นักเรียนบางชั้นแทบไม่มีโอกาสได้เจอรุ่นพี่เลยด้วยซ้ำ มีเพียงแต่ ม.5กับม.6 เท่านั้นที่ถูกละเว้นให้เข้าแถวในโซนเดียวกัน ก็คงจะดีถ้าพวกเขาเจอรุ่นพี่ที่ดีนะ

"เสาธง เสาธง...อยู่..ไหนวะ" ฉันหันซ้ายขวา ดวงตาสีฟ้าเขียวกลอกไปมาเพื่อตามหาเสาธง และแล้วดวงตาสีฟ้าเขียวก็พบเสา...ธง...

"นั่นไงๆ" ฉันรีบวิ่งไป ณ เสาธงที่ฉันเห็นใกล้ๆ ฉันทบทวนสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อเช้านี้

"ห้อง..19... อยู่ไหนๆ" ฉันเริ่มทำการตามหาแถวของห้อง 19 ทันที แต่ก็ไม่พบใครตรงจุดที่น่าจะเป็นห้อง 19
ขาทั้งสองนำร่างของฉันไม่ตรงจุดนั้น บนใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความงุนงง

"ยังไม่มีใครมาถึงเลยเหรอ?????" ฉันหันซ้ายหันขวา รู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ยืนอยู่ที่แถวของห้อง 19 อยู่คนเดียว

"ช่วยมากันให้ว่องๆหน่อยสิ โฮกกกกก"

". . .ทำไมยังไม่มาอีกวะ"
ฉันยืนชะเง้อคอมองไปรอบสนาม แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของนักเรียนแลกเปลี่ยนแม้กระทั่งคนเดียว เวลาล่วงเลยมาจนถึง 6.35 นับตั้งแต่ฉันตัดสินใจเดินลงมายืนประจำที่ในสนามก่อนพวกเขา

"จารย์ครับ เมื่อไหร่ผอ.จะขึ้นไปพูดซักทีอะครับ"
คำถามจากเด็กในห้อง ทำให้ฉันต้องหันไปมองยัยผอ.ตัวเตี้ยที่กำลังยืนเถียงกับอาเจ๊ขายเย็นตาโฟสุดอึ๋มอย่างเมามันส์. . .ยังคงชอบทำตัวติดดิน นี่ถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่มาก่อนคงไม่รู้หรอกนะว่าหล่อนเป็นผอ.
"คงไม่ขึ้นแล้วล่ะมั้ง"
ฉันตอบเสียงเนือย หางตาเหลือบไปเห็นเด็กห้อง 3 ที่กำลังเดินเข้าไปในตัวตึก
โดยมีอาจารย์ตัวเล็กที่แสนคุ้นตาก้าวเท้าตามไป

"งั้นขึ้นห้องเลยได้ไหมคะ หนูเมื่อยจะตายอยู่แล้ว"
ทันทีที่นักเรียนหญิงแสดงความเห็น เด็กภายในห้องคนอื่นๆก็ต่างส่งเสียงสนับสนุนกันยกใหญ่
ฉันยกนิ้วขึ้นแล้วทำท่าทางบอกให้พวกเขาสงบ เพราะเสียงเริ่มจะดังจนห้องข้างๆหันมามอง
ฉันถอนหายใจ แล้วพยักหน้า
"ขึ้นห้องได้เลย"
ฉันขยับตัวหลีกทาง เพื่อให้นักเรียนห้อง 7 เดิน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยากเข้าไปนั่งในห้องเต็มแก่
เลยดูเหมือนเป็นการวิ่งมากกว่า "เฮ้ย อย่าแตกแถวสิ"
ฉันพูดเสียงดุ แล้วเร่งฝีเท้าตามไป โดยไม่วายไปมองด้านหลังด้วยความเป็นห่วง

. . .หวังว่าพวกนั้นจะมาทัน ก่อนที่ยัยผอ.นั้นจะเถียงกับแม่ค้าจบนะ

ฉันเดินเรื่อยๆเอื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนจนกระทั่งเดินมาเจอบริเวณเสาธง ที่มีเด็กนักเรียนยืนกันอยู่เต็มไปหมด
รู้สึกเหมือนเด็กคนอื่นๆเค้าจะเข้าแถวกันหมดแล้วแฮะ! รึว่าจะเหลือแต่ห้องเราที่ยังไม่เข้ากันนะ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆพร้อมกับรีบวิ่งจะไปเข้าแถว มีคนที่มาก่อนฉันคนหนึ่งนี่นา ตอนนี้น่าจะถึงแถวแล้ว ..

"อ้ะ เจอแล้ว"ฉันพูดเมื่อสายตามองเห็นเด็กสาวคนที่ฉันเหลือบเห็นว่ามาแล้วคนนั้น เธอกำลังยืนอยู่คนเดียวด้วยแฮะ นั่นคงเป็นแถวห้องสิบเก้า ฉันรีบวิ่งไปต่อแถวหลังเธอ

"เฮ้อ .. โอ้ย .. ถึงเสาธงซะที"ฉันพูดพึมพำย่อตัวเอามือจับเข่าด้วยความรู้สึกเหนื่อยเล็กๆที่รีบวิ่งมา

"ห..หวัดดี"ฉันเอ่ยทักทายคนที่ยืนอยู่แถวคนเดียวก่อนหน้านี้ แล้วจึงยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูงหลังเริ่มหายเหนื่อย พลางมองไปรอบๆตัว

"เมื่อไหร่คนอื่นๆจะมากันนะ"ฉันพูดพึมพำแล้วหันไปมองทางที่เป็นบริเวณหอพัก ในใจหวังให้เพื่อนคนอื่นๆรีบมากันหน่อย ถึงจะยืนอยู่สองคนแล้วแต่มันก็ประหม่าอยู่ดีนะ

"ห..หวัดดี"

ฉันหันไปมองคนที่เพิ่งมาถึง

อา ในที่สุดก็มีคนมาถึง ฉันคิดในใจ ฉันรู้สึกว่าฉันจำเธอคนนี้ได้ เธอคือคนที่ลากฉันออกจากรถ...รึเปล่านะ??

ก่อนที่จะเอ่ยทักทายกลับ

"สวัสดี.. เรา ชื่อ เรอาร์เต้ เธอละ???"

"เมื่อไหร่คนอื่นๆจะมากันนะ"ฉันมองท่าทางของเธอก่อนที่จะส่งเสียงเหอะๆ พลางพยักหน้าเห็นด้วย

"นั่นสิ เมื่อไหร่กันนะ อยากจะบอกว่าตูข้าอายนะ.."

"สวัสดี.. เรา ชื่อ เรอาร์เต้ เธอละ???"

"คาร์ลอตเต้ เรียกสั้นๆว่าคาร์ก็ได้ ขอเรียกเธอเรเฉยๆได้ไหม?"ฉันหันไปตอบคำถามของ .. ชื่อเรอาร์เต้สินะ รู้สึกว่าชื่อจะคล้ายๆฉันอยู่เหมือนกันแฮะ รู้สึกดีใจนิดๆที่ได้คุยกับเพื่อนร่วมห้องบ้างแล้ว ก็ตั้งแต่มายังไม่ได้คุยกับใครเลยนี่นะ

"เมื่อไหร่คนอื่นๆจะมากันนะ"
"นั่นสิ เมื่อไหร่กันนะ อยากจะบอกว่าตูข้าอายนะ.."ในระหว่างที่คุยฉันก็หันมองแถวของห้องอื่นๆไปด้วย แล้วก็หันกลับมามองแถวห้องตัวเอง ..

"แค่เป็นนักเรียนแรกเปลี่ยนก็อายแล้วนะ ยิ่งต้องมายืนกันสองคนด้วยนี่มัน.."
"คนอื่นๆมัวทำอะไรกันอยู่น้า .. ทำไมไม่ลงมาซักที .."ฉันพูดไปพลางก้มลงมองนาฬิกา สายไปตั้งเยอะแล้วนี่นา

ร่างเล็กๆเดินลากขาเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ไม่สื่ออารมณ์ สายตานิ่งมองไปที่แถวนักเรียนมากมาย 'ห้องสิบเก้ามันอยู่ไหนวะ หาไม่เจอสักวัน' มือหนึ่งหยิบแว่นกันแดดมาใส่แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในแถวที่แลดูสั้นที่สุดแล้วมองดูเด็กสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า 'พวกเธออยู่ห้องสิบเก้า ?'

"คาร์ลอตเต้ เรียกสั้นๆว่าคาร์ก็ได้ ขอเรียกเธอเรเฉยๆได้ไหม?"อืม...คาร์ลอตเต้ รู้สึกว่าชื่อเราจะคล้ายๆกันนิดนึงแหะ ทำให้รู้สึกถูกชะตาอย่างประหลาด จะว่าไปก็ยังไม่เคยคุยกับใครตั้งแต่ขึ้นรถแล้วอะนะ ดวงตาสีฟ้าเขียวกวาดมองแถวของห้องอื่น พอเห้นว่าแถวของห้องอื่นเต็มไปด้วยนักเรียนฉันก็รู้สึกประหม่ามากกว่าเดิมเท่าตัว

"แค่เป็นนักเรียนแรกเปลี่ยนก็อายแล้วนะ ยิ่งต้องมายืนกันสองคนด้วยนี่มัน.."
"คนอื่นๆมัวทำอะไรกันอยู่น้า .. ทำไมไม่ลงมาซักที .."ฉันเหลือบมองคนด้านหลังที่กำลังก้มลงมองนาฬิกา

"นั่นสิ ทำไมไม่ลงมากันซักทีนะ หรือหลงทางละนั่น" ฉันขมวดคิ้ว

"แต่มันไม่น่าจะหายากนา"

หลังจากไม่นอนทั้งคืน ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกับซอมบี้ไร้วิญญาณ ที่ใครมาขวางกรุกัดหมด
ขาลากเดินไปที่สนาม โดยไม่สนใจเสียงรอบข้าง

"ผลั้ก" เสียงไหล่กระทบกันแรงพอที่จะทำให้ฝั่งตรงข้ามล้มลงกับพื้น
แต่นั้น.. ตอนนี้ไม่มีอารมณ์มาขอโทษใคร
ขาก็ลากต่อลาวกับไม่มีชีวิต โดยไม่สนใจว่าคนที่ล้มนั้น ทำหน้าอย่างไร

ตาปรายหาใครสักคนที่พอจะคุ้นๆ อ่า.. เจอแล้ว เด็กสองคนนั้น
ขาลากเร็วขึ้นประมาณ 1 ซม/วิ เพื่อให้ถึงจุดหมาย
'พวกเธออยู่ห้องสิบเก้า ?' ใครเนี่ยเหมือนผีเชียว แต่ชช่างมันเถอะ ตอนนี้ขอให้ได้พักเร็วๆ
"แต่มันไม่น่าจะหายากนา" ใช่แล้ว นี้แหละเด็กแลกเปลี่ยนเหมือนกัน ห้องนี้ละมั้ง อ่า..จะได้นอนแล้ว

"สวัสดี.." ว่าจบก็ยืนหลับทั้งๆอย่างนั้น

"อืม . ." ผมยืนมองดูแถวห้อง 19 ที่มีสิ่งมีชีวิตประเภทสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมยืนอยู่ด้วยกันสี่คน ดูเหมือนจะเป็นเพศที่น่ารำคาญซะด้วย และก็เป็นคนไม่ค่อยคุ้นหน้าด้วยแหะ

"จะเจ็ดโมงแล้วแหะ" ผมปล่อยขาทั้งสองนำทางไปต่อแถวตามปกติเหมือนทุกวัน มือถือที่กดเล่นอยู่ตั้งแต่เมื่อกี๊ เปลี่ยนเข้าหมวดเครื่องเล่นวิดีโอ เปิดคลิปการ์ตูนผู้ใหญ่ที่ดูอยู่ประจำขึ้นมาส่องแก้เซ็ง

เหมือนว่าการเปิดเสียงดังสุดมันจะทำให้คนอื่นหันมามองผม แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอายนีนะ "AH! amazing! amazing! ah..uhhh..ah!" ดูๆไปชักมีอารมณ์เหมือนกันแหะ แต่ยังไงซะ สิ่งมีชีวิตสามคนข้างหน้าก็ทำให้หมดอารมณ์ได้ง่ายๆอยู่แล้วนินะ

ผมว่าสงสัยจะได้ยืนอยู่ตรงนี้อีกนาน พวกนักเรียนใหม่ไม่เห็นจะเหมือนอย่างที่หวังเลยซักคนแหะ
และเหมือนว่าผมจะได้ยินเสียงแว่วๆของเจ๊คนไหนซักคนบอกว่าประมาณว่า "นี่ เธอน่ะ เปิดเสียงโทรศัพท์ซะ ทำเสียงดังได้ไหม !" เจ๊แกก็แปลกดีแหะ สงสัยจะชอบเหมือนกัน

กระผมเองเลยไม่คิดจะขัดศรัทธาแต่ว่าโทรศัพท์เหมือนจะดังได้แค่นี้ กระผมเลยตัดสินใจคว้าลำโพงขนาดย่อมเยาในกระเป๋าออกมาเสียบกับมือถือและเปิดเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ น่าจะถูกใจเจ๊แกแล้วนะ "Ayya! seeddd.. FUCK ME! Ohh.. Ahh.. harder!!" ขืนให้ยืนนานกว่านี้สงสัยต้องเข้าไปบำบัดตัวเองในห้องน้ำแล้วมั้งนินะ . . .

“นมก็พอเจ๊" ฉันพยักหน้ารับ แล้วเก็บขนมปังไว้ให้คนอื่นๆ แทน
พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มน้อยหน้าตากวนติ่งทำหน้าตาซื่อบื้ออยู่กับลำโพงของเจ้าตัว
"หนอย.." ฉันควักวิกผมออกมาตบบ้องหูนายกวีศรีไม่สุขนี่ไปแรงๆ ทีหนึ่ง
จนสิ่งที่อุดหูนายนี่อยู่ตลอด กระเด็นหลุดออกมาคนละทิศละทาง
"ไม่ได้เกรียนก็อย่าทำตัวเกรียนสิยะ !"
ฉันว่าแล้วเอื้อมมือไปถอดปลั๊กที่เสียบลำโพงออก แล้วยึดลำโพงนั่นซะ
มองตรวจสภาพลำโพงนั่นอย่างเปิดเผย ..ได้ของเล่นใหม่แล้วสิ
เอ๊ะ หรือจะเอาไปจำนำดีนะ... จะได้เงินสักเท่าไหร่หนอ

"นั่นสิ ทำไมไม่ลงมากันซักทีนะ หรือหลงทางละนั่น"
"แต่มันไม่น่าจะหายากนา"ฉันมองยืนกอดอกขณะที่กำลังรอให้เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นเดินทางมาเข้าแถวกันสักที ฉันพยักหน้าหงึกหงักประมาณเห็นด้วยกับคำพูดของเร พลางมองหน้าเรนิดๆ แล้วคิดว่าคงดีนะถ้าเราสนิทกันมากขึ้น
"อื้ม .. นั่นสินะ แต่เดี๋ยวก็คงจะมา .."ฉันพูดพอดีกับที่ร่างเล็กคนหนึ่งเดินเข้าไปยังแถว ทำให้ตอนนี้แถวห้องสิบเก้ามีแล้วสามคน แต่มันทำให้ฉันรู้สึกประหม่ากว่าเดิมเพราะเป็นคนที่ไม่รู้จัก
ต่อจากร่างเล็กนั้น ฉันมองไปยังอีกสองคนที่เข้ามา ในที่สุดก็มาจากที่พักได้ซะที ตอนนี้ก็รู้สึกหายประหม่าแล้วเหมือนกัน
“ไงต่อ ต้องมายืนทำซากอยู่ตรงนี้อีกนานไหม ?”ฉันหันมองชาแล้วกำลังจะพูดขึ้นว่าคุณครูอยู่ที่ไหนกันเนี่ย แต่ดูเหมือนว่าคุณครูจะมาแล้ว
"คงอีกไม่นานนะ ถ้าเพื่อนๆ ของเธอมาครบกันเร็วๆ น่ะ"ฉันยืนเพ่งพิจรณาคนที่เดินเข้ามา ดูจากชุดและหน้าตาที่แลดูมีอายุแถวยังใส่แว่นด้วย ท่าทางจะเป็นครูสักคนสินะ
"ครูชื่อน้ำหอม เป็นครูประจำชั้นม.5 ห้อง 19 นะ"ครูประจำชั้นห้องสิบเก้าหรอกเหรอ
"นี่ เธอน่ะ ปิดเสียงโทรศัพท์ซะ อย่าทำเสียงดังรบกวนคนอื่นเขาจะได้ไหม !"ฉันแอบสะดุ้งเพราะเสียงของครูน้ำหอมที่ดังไปเพื่อตระโกนด่าเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ด้านหลัง แต่ทำไมเสียงที่เปิดนั่นมันยิ่งดังกว่าเดิม แถมติดลำโพงละนั่น
"อะ เอ้อ.. พวกเธอ ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ แล้วคนที่เหลือล่ะ ? มากัน 6 คนไม่ใช่หรอ ?"
"ชื่อคาร์ลอตเต้ .. อ้ะ"ฉันตาวาวเมื่อเห็นขนมปังกับนมแล้วรีบรับมาเมื่อครูน้ำหอมพูดคำว่า"รับนี่ไปทานซะนะ"
ฉันรีบรับมากินตามที่บอก นมกับขนมปัง นับว่าไม่เลวเลยล่ะ ขณะกำลังยืนกินฉันก็หันไปมองครูน้ำหอมหันไปจัดการกับคนที่ก่อมลพิษทางเสียงคนนั้น แล้วก็รู้สึกดีใจที่ครูโหดขึ้นมา ถ้ามันทำให้เสียงนั่นดับไปได้ซะที

"ผั๊วะ!!" โอ๊ย ระบมหูเลยเว๊ย อยู่ๆเจ๊มาตบกูทำไมว่ะครับ ผมได้แต่บนในใจก่อนมองหาขี้ผึ้งอุดหูที่โดนแรงกระแทกซะกระจัดกระจาย เฮ้อ ถ้าหายไปแล้วกูจะอยู่ยังไงวะ "เห๊ย เจ๊ลำโพงอะ ใช้เสร็จแล้วคืนห้องปกครองด้วยนะ ผมขโมยมาอะ" ไม่เรียกว่าขโมยดิ มันต้องเรียกหยิบมาโดยไม่บอกมากกว่า

ก็อาจาร์ยเขาไม่อยู่นีนะ จะให้บอกใครล่ะ ช่างเหอะ ก็ยังมีมือถืออยู่นินะ "Ohh.. Uhhhh.. Ahhh.. i can't! Ahh! i can't hold it anymore!! " กระผมเปิดเสียงจนดังสุดอีกครั้ง ก่อนจัดแจงขี้ผึ้งอันใหม่ที่เตรียมไว้ยัดเข้าไปในรูหู รอเวลาที่เด็กจะมากันครบนินะ

หลังจากยืนไม่รู้สึกตัวไม่แคร์โลกไม่สนชาวบ้านมานาน มือเล็กถอดแว่นกันแดดออกเพ่งมองเด็กใหม่ที่ทำเอาเธอเสียเวลาต้ิองมายืนรอ ก่อนจะมองไปที่เพื่อนกวี 'เปลี่ยนคลิปมั่งดิ ดูอันเดียวไม่เบื่อรึไง' เด็กสาวบิดขี้เกียจอย่างคนง่วงนอนเขาทำกันแล้วมองไปที่นมกับขนมปัง ' ทำไมมีของกินด้วยวะ - - '