➳ { หอพักฝั่งเรียนฝั่งตะวันตก

หอพักเก่าแก่ของทางโรงเรียน แม้จะเรียกได้ว่าเป็นหอพักที่ดีที่สุดภายในสถาบันแห่งนี้
แต่มันกลับเป็นสถานที่ ที่อันตรายที่สุด

เนื่องจากหอพักแห่งนี้ห่างจากสถาบันพอสมควรทำให้ค่อนข้างไกลหูไกลตาต่อผู้ดูแล
ดังนั้นผู้ที่พำนักอยู่ภายในหอ จึงต้องดูแลตัวเองและระมัดระวังตัวอย่างเสมอ

บรึน . . . ดูเหมือนฉันจะถูกคนขับรถลักพาตัวมาแล้วล่ะสิ ยังไม่ทันที่จะได้ลง รถนี่ก็ออกตัวมาซะก่อน
"อ่า . . . ถึงหอพักซะแล้วสิ" ฉันเอ่ยออกมาขณะนั่งเบียดอยู่บนตักของคนขับซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว
"ลงไปก่อนดีกว่าไหมเรา" ฉันเบียดตัวออกมาจากทางหน้าต่าง ก่อนสาวเท้าไปตามทางเดินของหอพัก ผ่านประตูเหล็กชำรุดและตู้ขายน้ำคร่ำครึ
"ยังมาไม่ถึงกันสินะ" กุญแจของหอพักถูกวางไว้หน้าพรม ผอ.เองก็คงเตรียมการเอาไว้แล้ว

'ตึก ตึก' เสียงฝีเท้า ? มากันแล้วงั้นเหรอ ฉันเบือนหน้าไปทางที่เคยเดินผ่านมา
"ค่อยเข้าไปพร้อมกันแล้วกันนะ"อีกเดี๋ยวพวกเขาก็คงจะมาถึง

"โอะ. . .อยู่นี้เอง นึกว่าหายไปไหน"
ฉันเอ่ยทักมินรดาทันทีที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าหอพัก แล้วเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา
"มีของเตรียมให้เรียบร้อยไหม"
ฉันยกนิ้วชี้เข้าไปภายในห้อง สลับกับหันหน้าไปทางนักเรียนแลกเปลี่ยน

ตึก ตึก เสียงฝีเม้าที่ใกล้เข้ามาทำให้ฉันเริ่มเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนอย่างเลือนลาง
"โอะ. . .อยู่นี้เอง นึกว่าหายไปไหน" หือ ผู้หญิงคนนี้ นี่เอง เป็นครูเหมือนเราสินะ ทำไมไม่เห็นจะเคยเห็นหน้าเลยแหะ
"มีของเตรียมให้เรียบร้อยไหม" ถามฉันงั้นเหรอ ผอ.คงจัดเตรียมไว้พร้อมแล้วล่ะมั้ง
"ฉันคิดว่า . . . น่าจะ" ฉันเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะมองเข้าไปภายในหอพักที่ ดู เอิ่ม . . . เก่า

หอพักนี้เป็นเพียงหอพักเล็กๆที่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว แต่ก็คงมีเตียงพอที่จะให้นอนรวมกันได้อยู่
"ฉันว่าถ้าฉันมีเรื่อง ฉันคงจะไปที่ห้องพยาบาลของหอพักนะ" ฉันพูดลอยพอที่จะให้เหล่าเด็กนักเรียนได้ยิน ก่อนจะสาวเท้าเข้าห้องพยาบาลไปอย่างเงียบเชียบ

ฉันเหมือนกับขึ้นรถมาอีกรอบแบบงงๆว่าไหม

มองสภาพหอพัก บางทีนะ ไอ้พวกสถานที่เก่าแก่นี่มันก็เก่ามากไปจริงๆ

ซะจนเหมือนมันจะพังได้ตลอดเวลายังไงยังงั้น

แล้วฉันก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง(ซึ่งกุไม่รุ้จักชื่อ) เลยเดินตรงเ้ข้าไปหาเธอ

"สวัสดี ฉันชื่อเกรซนะ"

"ฉันคิดว่า . . . น่าจะ"
มินรดาเปรยออกมาเบาๆ ดวงตากลมโตเสมองเข้าไปภายในห้องพัก
จึงทำให้ฉันต้องมองตาม . . . และพอจะหาคำนิยาม 3 คำได้สั้นๆให้กับห้องนี้ได้ว่า
'เก่า' และ 'โทรม' และ 'ทรุด'

"ฉันว่าถ้าฉันมีเรื่อง ฉันคงจะไปที่ห้องพยาบาลของหอพักนะ"
คำพูดลอยๆของคนด้านข้างดูเหมือนจะเป็นเอกลักษณ์ส่วนบุคคล ทันทีที่กล่าวจบ
มินรดาก็ค่อยๆหายลับเข้าไปภายในห้องพยาบาลอย่างเงียบเชียบ
ทิ้งให้ฉัน และ นักเรียนแลกเปลี่ยนอีก 6 คนยืนอยู่หน้าห้องกันตามลำพัง

ฉันเหลือบตามองห้อง ถอนหายใจ แล้วกลับไปมองที่เด็กๆอีกครั้ง
"ตอนนี้ก็ช่วยกันทำความสะอาด ให้พอนอนได้กันไปก่อนก็แล้วกัน
. . .ถ้ายังไง พรุ่งนี้ฉันจะให้ภารโรงมาทำความสะอาดให้นะ"
ก็แบบนี้ล่ะนะ งบประมาณโรงเรียนที่ควรจะมีไว้สำหรับปรับปรุงห้องพัก
ผอ.ก็ดันเอาไปเช่ากิจการร้านขายเย็นตาโฟแถวสุราษฏร์ซะหมด กรรมก็เลยตกมาที่เด็กๆแบบนี้

ฉันก้มลงหยิบกุญแจที่วางอยู่บนพรม แล้วยื่นให้กับเด็กสาวที่ชื่อว่า 'ชา'
"เก็บไว้ให้ดี ถ้าทำหายต้องเสียค่าปั๊มกุญแจเพิ่มนะ"
ฉันเอ่ยเตือน แล้วยกมือขึ้นปิดปากหัวเป็นครั้งที่ 5 นับจากเข้าโรงเรียนมา

โครก. . .
"ประมาณ 05.40 ฉันจะมาปลุก รีบจัดการให้เสร็จแล้วเข้านอนล่ะ"
ฉันโบกมือลาแล้วหันหลังกลับ แต่เดิมคิดว่าจะกระโดดเข้าห้องพักแล้วนอนเลยแต่คิดอีกที
. . .ไปห้องอาหารก่อนก็แล้วกันนะ

"ฉันคดว่า . . . น่าจะ"
เด็กสาวที่มาคนแรกเปรยออกมาเบาๆ แล้วมองเข้าไปในหอพัก
แม่งทรุดโทรมมากไปมั้ยคะ เอาสักตัวมาดูแลทีสิ

"ฉันว่าถ้าฉันมีเรื่อง ฉันคงจะไปที่ห้องพยาบาลของหอพักนะ"
ว่าแล้วหล่อนก็เดินเข้าไปในห้องพยาบาล เหลือพวกฉันกับผู้หญิงตัวสูงๆคนัน้น
"ตอนนี้ก็ช่วยกันทำความสะอาด ให้พอนอนได้กันไปก่อนก็แล้วกัน
. . .ถ้ายังไง พรุ่งนี้ฉันจะให้ภารโรงมาทำความสะอาดให้นะ"
ห๊ะ ทำความสะอาดเรอะ เดินทางมาทั้งวันต้องมานั่งถูไถเก็บกวาดกันอีกสินะ

ผ้หญิงคนนั้นยื่นกุญแจห้องให้คนตัวสูงๆสวยๆอีกคน
"เก็บไว้ให้ดี ถ้าทำหายต้องเสียค่าปั๊มกุญแจเพิ่มนะ"
ตังก็แทบจะไม่มีอยู่ละ
"ประมาณ 05.40 ฉันจะมาปลุก รีบจัดการให้เสร็จแล้วเข้านอนล่ะ"

ฉันเหลือบมองนาฬิกา วะ เว่ย เฮ่ย O_O
กว่าจะเสร็จหมดนี่คงไมต้องนอนกันละมั้ง

ฉันเป่าลมออกจากปากเซ็งๆ
"มาทำความสะอาดกันดีกว่านะ"

หลังจากเดินตามหลังเจ๊เถื่อนมาแบบติดๆ ในที่สุดก็ถึงหอพัก

โอแม่เจ้า สวรรค์น้อยๆที่กรุคิดไว้ ได้กลายเป็นนรกเรียบร้อยแล้ว

ฉันขยี้หัวตัวเองแรงๆทีหนึ่งอย่างหงุดหงิด อารมณ์เสียจากเสียงลอยๆของยัยครูมินรดีแอ๊บแบ๊วนั่นยังไม่พอ

แต่ต้องมาเซงโคตรๆกับไอ้หอพักที่มีอยู่ห้องเดียว แทบทั้งเก่า ทรุด โทรม ย่อยยับ ไม่มีชิ้นดีนี่อีก

รู้สึกเหมือนอยู่โกดัง มากกว่า หอพักนักเรียน

ง่วงก็ง่วง อยากอาบน้ำแบบสุดๆ ทำไมต้องมารมเสียอีกว่ะ กุเซง

"ตอนนี้ก็ช่วยกันทำความสะอาด ให้พอนอนได้กันไปก่อนก็แล้วกัน

. . .ถ้ายังไง พรุ่งนี้ฉันจะให้ภารโรงมาทำความสะอาดให้นะ"

เป็นพระคุณอย่างยิ่งเลยว่ะคะเจ๊เถื่อน แต่ว่านะ...

“ถ้าภารโรงมาตอนนี้เลย จะดีมาก ยามกะดึก ไม่มีรึไงกัน โรงเรียนแม่งจนเว้ย"

ฉันสบถออกมาไม่ค่อยจะเบาเท่าไร

ดูเหมือนเจ๊เถื่อนจะหยิบกุญแจที่วางอยู่บนพรม ยื่นมาให้ตรงหน้าฉัน

อะไรอีกว่ะ ? ฉันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆอย่างมึนๆ

"เก็บไว้ให้ดี ถ้าทำหายต้องเสียค่าปั๊มกุญแจเพิ่มนะ"

“ห๊ะ"

ด้วยความมึนตึบๆกับอาการแฮงกำเริบ ทำให้ฉันมองกุญแจที่ถูกยัดใส่มือช้าๆ

ก่อนจะพยายามเรียบเรียงความคิดในหัว

เออ เจริญ สรุปฉันต้องเป็นคนดูแลไอ้กุญแจเวรนี้สินะ เพอเฟ็กซ์ เริ่ดมาก เริ่ด !

"ประมาณ 05.40 ฉันจะมาปลุก รีบจัดการให้เสร็จแล้วเข้านอนล่ะ"

สั่งเสร็จ เจ๊แกก็โบกมือลาแล้วหันหลังกลับ อือ...เดี๋ยวก่อนนะ

...ตีห้า! ตีห้าสี่สิบ พระเจ้า! ไก่ยังไม่ขันด้วยซ้ำ

“จะปลุกทำห่าไรว่ะ ตีห้าสี่สิบ ให้ดิ้นตายเถอะ"

โอเค เรื่องนั้นไว้ทีหลัง แต่ที่แน่ๆตอนนี้...

ฉันชูกุญแจขึ้นมาในระดับสายตา ก่อนจะกัดปากตัวเองแรงๆทีนึง คือ เซงจัด หัวเสียของจริงเลย

พลางยัดไอ้กุญแจเวรใส่กระเป๋ากระโปรง แล้วใช้เท้าถีบประตูผุๆให้เปิดกว้างจนสุด

พร้อมก้าวเดินเข้าไปเป็นคนแรก ฉันหันหลังกลับมาบอกเพื่อนร่วมห้องที่เหลือที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าห้อง

“รีบๆเข้ามาเร็วๆเหอะ ฉันอยากอาบน้ำจะตายห่าแระ"

ว่าแล้วก็กลับไปมองภาพห้องพักปัจจุบันทันด่วนของตัวเองอย่างเต็มๆตา

ให้ตายสิ มันทำให้ฉันอยากซดเบียร์ไม่ก็เหล้าสักขวดสองขวดจริงๆว่ะ เรื่องจริงเลย กุเซงจัดๆ

ภายในนั้น ประกอบด้วยของใช้ โต๊ะ เก้าอี้ ห้องน้ำรวม เหมือนพวกห้องเซ็ต ไม่ก็คอนโดโทรมๆ

แต่ที่แน่ๆ มันมีเตียงคู่ฝุ่นจับโคตรๆอยู่ 3 เตียง ซึ่งเรามีกันอยู่ 6 คน

เดี๋ยวนะ จำได้ว่ามีเพศผู้ตัวนึงในหมู่ , เออดี เจริญจริง แล้วใครจะนอนคู่มันว่ะ

ใครจะนอนคู่ไอ้เพศผู้ แกะดำ หนึ่งเดียวนั่นกันว่ะห๊ะ โอย แม่ง คิดแล้วปวดหัว

"มาทำความสะอาดกันดีกว่านะ"

ร่างเล็กของคนที่ชื่อ เกรซ เสนอขึ้น โอเค ฉันต้องเซงกับประเด็นนี้ก่อนสินะ

“เออฉันเห็นด้วย ก่อนจะหลับเป็นตาย รีบๆช่วยกันล้างห้องเวรนี่ให้มันเสร็จๆไป

แล้วมาดูกันดิว่าใครจะนอนคู่ใคร ให้ไวเหอะ ฉันอยากล้างตัวแทบชักแล้ว"

สภาพหอพัก ที่จะพักได้ทุกเมื่อกับฝุ่นที่จับกันจนเอาไปถมที่ได้
นี้มันบ้านร้างหรือไงวะ ผอ.มันเอาเงินไปเสริมง่ามตูดหรือไงวะ

"ตอนนี้ก็ช่วยกันทำความสะอาด ให้พอนอนได้กันไปก่อนก็แล้วกัน
. . .ถ้ายังไง พรุ่งนี้ฉันจะให้ภารโรงมาทำความสะอาดให้นะ"

พอนอนได้งั้นหรอ คงต้องทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่แล้วล่ะ
รู้สึกเหมือนบรรดาสาวๆจะบ่นกันเยอะจริง จะอะไรหนักหนา ก็แค่ฝุ่น

"มาทำความสะอาดกันดีกว่านะ" ผู้หญิงคนนี้ชื่อ เกด หรือ เกชร นะ จำไม่ค่อยได้แล้วแหะพูดขึ้น

“เออฉันเห็นด้วย ก่อนจะหลับเป็นตาย รีบๆช่วยกันล้างห้องเวรนี่ให้มันเสร็จๆไป
แล้วมาดูกันดิว่าใครจะนอนคู่ใคร ให้ไวเหอะ ฉันอยากล้างตัวแทบชักแล้ว"
เอาแล้วไง มี 3 เตียง ไอตัวเราก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษพอจะนอนพื้นหรอกนะเว้ย
เรื่องอะไรจะต้องเสียเปรียบด้วย ปัจจุบันชายหญิงเท่าเทียมกันแล้ว

"แค่เอาฝุ่นออกจากเตียงก็พอแล้ว ไม่งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันหรอก" ขาสาวเท้าเข้าไปหาเตียงที่อยู่ริมสุด
ก่อนจะยกูกขึ้นไปที่หน้าต่างแล้วตบแรงๆ จนฝุ่นกระจาย
"รีบๆทำ คนจะนอน.."

"แค่เอาฝุ่นออกจากเตียงก็พอแล้ว ไม่งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันหรอก"

“เออจริง พรุ่งนี้ค่อยให้ภารรงภารโรงมาทำต่อแล้วกัน เอาแค่นอนได้ ตื่นมาไม่ขึ้นราก็พอ"

ฉันผงกหัวเห็นด้วยกับไอ้เพศผู้ที่เดินโฉบเข้าไปที่เตียงริมสุด ก่อนจะยกขึ้นไปใกล้หน้าต่าง

แล้วตบแรงๆ ฝุ่นแม่งกระจายเหมือนควันบุหรี่เลยว่ะ (?)

"รีบๆทำ คนจะนอน.."

“คนจะอาบน้ำ”

ฉันพึมพำกับตัวเอง ตอนนี้ในหัวมันมีแค่คำว่า อาบน้ำ อย่างเดียวเลยจริงๆ ให้ตาย

ฉันสาวก้าวเดินไปที่เดินตรงกลาง ก่อนจะกระดกผ้าห่มขึ้น แล้วตบมันลงมาเหมือนคลื่น

โอเค แน่ใจนะว่าฝุ่น เยอะเกินเหตุแระ พระเจ้า!

“ที่ยืนอยู่น่ะ มาช่วยกันหน่อย ไวๆ"

“เออฉันเห็นด้วย ก่อนจะหลับเป็นตาย รีบๆช่วยกันล้างห้องเวรนี่ให้มันเสร็จๆไป

แล้วมาดูกันดิว่าใครจะนอนคู่ใคร ให้ไวเหอะ ฉันอยากล้างตัวแทบชักแล้ว"

คนที่ชื่อ ชา พูดขึ้น ฉันหันไปหันมามองหาอุปกรณ์ทำความสะอาด ก่อนจะหันไปคว้าไม้ปัดขนไก่มาถือไว้

"แค่เอาฝุ่นออกจากเตียงก็พอแล้ว ไม่งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันหรอก"
"รีบๆทำ คนจะนอน.."
ผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มพูดแล้วยกฟูกปัดจนฝุ่นกระจายทำให้ฉันจามออกมาเสียงดัง

"คนเป็นภูมิแพ้ เบาๆหน่อยสิเฮีย"

ฉันเอาไม้ปัดขนไก่ปัดๆแรงๆบนเตียงพร้อมปิดจมูกไปด้วย ต่ยังไม่วายไอจนจมูกแดง

"แค่กๆ ไอ้ฝุ่นมหาประลัย" ว่าแล้วก็ปัดๆๆๆ

หลังจากยืนข้างนอกอยู่นาน ฉันก็เลยเดินเหยียบย่องไปดูห้องพักบ้าง แม้จะช้าไปอยู่สักหน่อยก็เถอะ
พอได้เห็นสภาพห้องแล้ว ฉันก็คิดเหมือนกับคนอื่นๆ ทั้งเก่าแล้วก็ทรุดโทรม นี่ไม่ได้ทำความสะอาดมากี่ปีกันแล้วเนี่ย!

เตียงคู่เหรอ .. ฉันเงยหน้ามองคนอื่นพลางๆกับคิดว่าถ้าเลือกได้นอนกับใครดีนะ แต่จะใครก็ช่างเถอะ มีให้นอนก็พอ ว่าแล้วฉันก็เหลือบไปมองเตียง เอาห้องอะไรมาให้พักเนี่ย

"แค่เอาฝุ่นออกจากเตียงก็พอแล้ว ไม่งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนกันหรอก"
“ที่ยืนอยู่น่ะ มาช่วยกันหน่อย ไวๆ"

ฉันยืนฟังแต่ไม่ได้ตอบรับอะไรมากนัก แล้วเดินอาดๆไปยังเตียงอีกเตียงที่ยังไม่มีใครจับจองทำความสะอาด

จากนั้นฉันก็ยกหมอนขึ้นมาตบๆปัดฝุ่น ก่อนจะมองฝุ่นที่คละคลุ้งออกมาแทบจะเป็นพายุฝุ่น แล้วรีบหันหน้าหนี พร้อมกับไอออกมานิดๆ แย่จริง
เสร็จจากนี้ต้องรีบไปล้างตัวโดยด่วนเลยล่ะ

"สภาพห้องขนาดนี้ ห้องน้ำจะขนาดไหนกันเนี่ย"แค่นึกก็ ..

เมื่อเห็นว่าคนอื่นเลยย้ายก้นมาช่วยกันทำความสะอาดเตียงบ้างแล้ว

และฉันก็ทำส่วนของตัวเองเสร็จ คือ อย่างน้อยมันก็พอนอนได้ไม่ขึ้นรา

ฉันจะยืนรอทำากอะไรล่ะ ก็สาวเท้าวิ่งเข้าห้องน้ำเซ่!

“ฉันอาบน้ำก่อนล่ะ"

ปัง!

ปิดประตูห้องน้ำแล้วถอดเสื้อโคตรโสโครกของตัวเองทันที

โอย กลิ่น กุทนมันได้ไง เหมือนแช่แอลกอฮอล์มา อือใช่ ชุดตั้งแต่เมื่อคืน

โอพระเจ้า สวรรค์ชัดๆ พออาบเสร็จ ฉันรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นสิบสอง

ให้ตายเถอะ ฉันส่องกระจก หน้ากับผมฉันกลับมาเด้งเหมือนเดิมได้สักที

ฉันเดินออกจากห้องน้ำในสภาพชุดเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์สั้นๆ

ทำไม? ชุดนอนประจำ มันไม่โป้หรอก จริงไหม คนเยอะแล้วไง กุไม่แคร์

“นอนล่ะนะ"

โดนขึ้นเตียงริมหน้าต่างทันที คนอื่นจะยังไง ไม่สนทั้งนั้น

ขอนอนอย่างเดียว ใครจะนอนข้างกุ เชิญ!

ฉันรีบจัดแจงทำความสะอาดเตียงอย่างเร่งด่วน หลังจากปัดหมอน แล้วก็จัดการสะบัดผ้าห่ม เล่นเอาทำให้เกิดพายุฝุ่นของแท้ เยอะบัดซบจริงๆ ทำความสะอาดเตียงโดยแทบไม่มีอะไรเลยนี่มันลำบากจริงๆแฮะ
พอเสร็จจนพอใจแล้ว ฉันก็ล้มลงนอนบนเตียงพักเหนื่อยอยู่สักพัก เฮ้อ เตียงคู่นี่ ใครจะนอนกับใครไม่รู้ รู้แต่จะนอนเตียงนี้แหละ เหนื่อยจนตาแทบปิด ยังไม่ทันจะได้ล้างตัวอะไรเลย แต่รู้สึกไม่อยากลุกไปจากเตียงเลยแฮะ ท่าทางนอนฉันคงหลับสนิทมากๆแน่
แต่มันไม่ลุกไม่ไหวจริงๆแหละ เรื่องอาบน้ำอะไรนั่น ขอตอนเช้าแล้วกันนะ
"ราตรีสวัสดิ์"ว่าแล้วฉันก็นอนลงบนเตียง ได้นอนซะทีนะ

รู้สึกตัวอีกทีฉันก็มาถึงหอพักนักเรียน ที่สภาพเมื่อวานเก่าทรุดโทรมยังไง วันนี้ก็เป็นเช่นนั้น
ห้องพักหลายห้องเปิดไฟแล้ว มีเสียงดังเจาะแจะแต่ก็ไม่ถึงขนาดกระหึ่มจนสร้างความไม่พอใจให้กับคนที่ยังไม่ตื่นนอน

"อ.แซน หวัดดีค่ะ / หวัดดีครับ"
ฉันยกมือรับไหว้เด็กนักเรียนที่เดินสวนออกมาจากหอพักด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ฉันน่ะเป็นคนพูดน้อย (เหรอ?) แต่ถ้าจะให้บ่นหรือพล่ามในใจล่ะก็ยาวชิปหาย

พื้นรองเท้าบู้ทสีดำสนิทหยุดอยู่เบื้องหน้าห้องพักของนักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งหก
ฉันเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูและพยายามจะหมุนมัน แต่ดูเหมือนจะมีการล็อกจากด้านใน
ฉันหยิบกุญแจสำรองในกระเป๋าออกมาแล้วไขเปิดเข้าไปอย่างง่ายดาย

ฉันกดเปิดสวิตซ์ไฟ แสงสว่างจากหลอดนีออนสว่างจ้า
ฉันกวาดตามองไปรอบห้อง สภาพก็ยังคงเละเทะเหมือนเดิม

ปัง ปัง ปัง !

ฉันใช้ฝ่ามือตีผนังจนเกิดเสียงดัง พร้อมตะโกนแหกปาก
"ตื่นได้แล้ว ตอนนี้ 05.45 แล้วนะ"
ในขณะที่ปากขยับ ขาก็เดินไปที่เตียงนอนเพื่อกระตุกแขน กระตุกขาของเด็กนักเรียนพวกนั้นให้ตื่นกันขึ้น

"ถ้าไปสาย จะต้องวิ่งรอบสนามสามสิบรอบนะเฮ้ย"
ฉันไม่ได้ขู่นะ. . .นั้นน่ะเรื่องจริงล้วนล้วน
ขนาดอาจารย์ด้วยกันเอง ยังเคยโดนลงโทษให้ไปวิดพื้นกลางสนามหญ้า 100 รอบเลยนะเว้ย
. . .จะบอกให้

ฉํนกำลังอยู่ในนิทราแสนหวาน...
ที่มีโรงเรียนแสนสุข หรูหรา อลังการ
นักเรียนได้รับการปฏิบัติอย่างดีดุงดั่งคุณหนู เจ้านาย
แต่แล้วความฝันนั้นต้องแตกลง...

ปัง ปัง ปัง !

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียง
แต่ด้วยความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ เนื่องจากนอนไม่ครบเวลา จึงล้มตัวลงไปนอนอีกครั้งแบบไม่สนใจ

"ตื่นได้แล้ว ตอนนี้ 05.45 แล้วนะ"

เสียงตะโกนแหกปากดังขึ้น ฉันเอาหมอนมาปิดหน้าก่อนจะนอนต่อ

"ฟี้ (_ _)Zz"

"ถ้าไปสาย จะต้องวิ่งรอบสนามสามสิบรอบนะเฮ้ย"

หือ...ก็แค่วิ่งรอบสนามสามสิบรอบ...
ห๊ะ!

"วะ...วิ่งรอบสนามสามสิบรอบ O_O!!"

ฉันเด้งตัวลุกอย่างอัตโนมัติเหมือนฝันร้ายมานานนับปี
ก่อนจะรีบจัดแจงดับที่นอนให้เรียบร้อย แล้วลุกขึ้นนั่งตาแป๋ว ดุจดั่งตื่นมานานแสนนานแล้วทันใด

"( ' ') อ่า...ได่้เวลาตื่นแล้วหรอคะ?"

ปัง ปัง ปัง !

“อือ...”

เสียงเคาะประตูเปรียบเหมือนกเสียงเรียกจากนรก ให้ตื่นจากสวรรค์

ให้ตายสิ! ฉันได้นอนไปได้ไม่ถึง 10 ชม.เลยด้วยซ้ำ ไก่แม่งขันแล้วเหรอว่ะ

"ตื่นได้แล้ว ตอนนี้ 05.45 แล้วนะ"

ถึงตาจะหลับอยู่ แต่ก็รู้ทันทีว่าเสียงแหบๆที่เข้ามาปลุกถึงในห้องคือใคร

และดูเหมือนเจ๊เถื่อนจะเข้ามากระตุกขาฉันทีสองทีให้ได้สติ อือ ฉันตื่นจากฝันตั้งแต่เสียงปังๆของเจ๊แล้ว

ไม่ค่อยได้ตื่นเช้ามากขนาดนี้ และถ้าได้เบียร์สักกระป๋องจะเริ่ดมาก สำหรับเช้าๆแบบนี้น่ะนะ

โรงเรียนนี้มันจะมีขายไหมว่ะ สักอึกก็ยังดี แค่ไม่ได้กินวันเดียว คอฉันแม่งแห้งตายห่าแระ ขอบอกว่าAddictมาก

"ถ้าไปสาย จะต้องวิ่งรอบสนามสามสิบรอบนะเฮ้ย"

"วะ...วิ่งรอบสนามสามสิบรอบ O_O!!"

"( ' ') อ่า...ได่้เวลาตื่นแล้วหรอคะ?"

เด็กซดมาม่า อือ ชื่อไรนะ อ้อ เลทอะไรนั่น โวยวายลุกขึ้นเป็นคนแรก

วิ่งรอบสนาม...เออ ออกกำลังกาย น่าสน

แต่คงไม่ใช่วันนี้ ไว้วันหลังถ้าจะเวิร์กกว่า เพราะยังไงตอนนี้ฉันก็หายง่วง หายแฮงค์ ปกติสุขทุก32ประการ

ถึงจะยังมึนๆอึนๆกับไอ้โรงเรียนกุ๊กๆไก่ห่าไรนี่อยู่ก็เถอะ

“หือ...รุณหวัด...เจ๊"

ฉันลุกขึ้นนั่งยืดเส้นยืดสาย หักคอตัวเองเล่นนิดๆ ขยี้ผมอีกหน่อยๆ เออ สบายขึ้นเยอะ

“อาบน้ำก่อน โอเค?"

ขอบอกเลย ฉันโคตรรักการอาบน้ำเลยว่ะ ยิ่งน้ำเย็นๆ ยิ่งทำให้รมดีขึ้นเยอะ

แสงของอรุณเริ่มฉายส่องขึ้นมาเหนือทิวเขา ดูเหมือนว่าฉันจะใช้เวลาไปพอสมควรสำหรับการซื้อของน่ะนะ
'ปัง ปัง ปัง !' คงจะเป็นวิธีปลุกของใครบ้างคนล่ะมั้ง แต่ดังขนาดอยู่นอกหอพักยังได้ยินเชียวเหรอเนี่ย

เหล่าเด็กจากหอพักอื่นเริ่มตื่นกันแล้ว เด็กบางส่วนที่เดินสวนกับฉัน ดูเหมือนว่าเขาคงไม่กล้าที่จะทักฉันหรือไม่ก็คงไม่แน่ใจว่าฉันเป็นครูของโรงเรียนรึเปล่า ก็นะ ฉันไม่ค่อยได้พูดกับนักเรียนเท่าไหร่นี่น่า

เสียงที่ดังออกมาเป็นระยะๆภายในห้องพัก ทำให้ฉันรู้ว่าพวกเขานั้นเริ่มตื่นกันแล้ว หรือบางคนเองก็ยังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ "ทำอาหารเลยดีกว่ามั้ง"

ฉันจัดแจงสิ่งของที่ซื้อมาภายในห้องครัวเล็กๆนอกห้องพัก ดูเหมือนสิ่งที่พอจะทำได้ก็คงมีขนมปังปิ้งกับไข่ดาวเท่านั้นล่ะนะ งบของทางโรงเรียนค่อนข้างต่ำทำให้ฉันซื้ออะไรมามากไม่ได้ ถึงอย่างนั้นมันก็คงพอจะบรรเทาความหิวของพวกเขาได้บ้าง

ฉันจัดการกับอาหารจนเสร็จศัพท์ในเวลาเพียงไม่นาน เนื่องจากของที่ทำนั้นก็ไม่ได้ยากอะไรมากมาย กลิ่นจางๆของมันเริ่มกระจายตัวออกไปทั่วหอ อีกเดี๋ยวพวกเขาก็คงจะออกมากินฉันเองก็ควรจะเตรียมตัวเพื่อไปสอนแล้วเหมือนกัน

ฉันตัดสินใจวางพวกมันไว้หน้าห้องพัก เพราะว่าของที่ซื้อมานั้นมีเหลืออยู่นิดหน่อยเลยพอที่จะทำเผื่อผู้หญิงคนนั้นได้บ้าง คนขับรถที่เรานั่งมาด้วยกัน ฉันเลยแอบเขียนโน๊ตเอาไว้ด้วยเพื่อให้รู้ว่าเป็นของเธอ ถ้าเธอกินก็คงดีนะ

ฉันรู้สึกคืนนี้ช่างเป็นคืนที่แสนสั้นซะจริง

คงจะเป็นเพราะหลับลึกแถมยังไม่ฝันเลยละมั้ง ทุกอย่างในความคิดทั้งมืดมนและว่างเปล่าราวถูกปิดสวิตดับไฟ เหมือนกับเพิ่งจะได้พักผ่อนแบบที่เรียกได้ว่าเต็มที่จริงๆ
ฉันพลิกตัวไปมาบนเตียงหลายรอบทีเดียว ขณะที่กำลังสบายกับการนอนบนเตียง จู่ๆก็เหมือนมีอะไรสักอย่างมารบกวน

ปัง ปัง ปัง !

"ตื่นได้แล้ว ตอนนี้ 05.45 แล้วนะ"เสียงดังอะไรกันนะ

"อื้อ .. "เสียงนั้นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัว แล้วความรู้สึกต่างๆก็ถาโถมเข้ามา ความรู้สึกแบบตอนตื่นก่อนเวลานั่นแหละ ฉันครางเบาๆในลำคอ ก่อนจะพลิกตัวอีกรอบแล้วคิดจะนอนอีก ขออีกสักนิดเถอะน่า ..

"ถ้าไปสาย จะต้องวิ่งรอบสนามสามสิบรอบนะเฮ้ย"
"วะ...วิ่งรอบสนามสามสิบรอบ O_O!!"เสียงใคร .. ตกใจอะไรกัน ..
"( ' ') อ่า...ได่้เวลาตื่นแล้วหรอคะ?"
“หือ...รุณหวัด...เจ๊"เสียงพูดคุยสนทนาดังอยู่รอบๆตัว ฉันจึงคิดได้แล้วว่าคงถึงเวลาสมควรจะตื่นซะที ท่าทางว่าหลายๆคนคงตื่นกันแล้วล่ะ

ฉันค่อยผลักตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ปัดผ้าห่มไปข้างตัว มือข้างซ้ายขยี้ตานิดๆ ส่วนข้างขวาก็ยกขึ้นปิดปากขณะหาวหวอดๆ

"อะไร .. เช้าแล้วเหรอ อืม.."ฉันพูดเสียงงัวเงียขณะลุกออกจากเตียงมายืน พอลืมตาขึ้นเต็มที่ฉันก็รู้สึกได้อย่างหนึ่ง ฝุ่นเยอะชิบ นี่ฉันนอนลงไปได้ยังไง

“อาบน้ำก่อน โอเค?"

"อือ.. ขออาบน้ำล้างตัวก่อนเถอะ เมื่อคืนนี้ก็ยังไม่ทัน .. เลย"อา .. โอ้ย .. นี่ฉันหลับไปทั้งๆยังใส่ชุดเดิมอยู่เหรอเนี่ย

ปัง ปัง ปัง!
"ห๊ะ!!!" ฉันเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที

"ตื่นได้แล้ว ตอนนี้ 05.45 แล้วนะ"

กรี๊ดดด เหมือนเพิ่งได้ล้มตัวลงนอน 0.0002345 วินาทีที่แล้ว

"ถ้าไปสาย จะต้องวิ่งรอบสนามสามสิบรอบนะเฮ้ย"
"วะ...วิ่งรอบสนามสามสิบรอบ O_O!!"
"( ' ') อ่า...ได่้เวลาตื่นแล้วหรอคะ?"

“หือ...รุณหวัด...เจ๊"
“อาบน้ำก่อน โอเค?"

เอ่อ ดูเหมือนทุกคนจะเริ่มลุกกันแล้ว
ให้ตายเถอะ ง่วงว้อย ง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

"ตื่นก็ตื่น แง้"

ทันทีที่คำเตือนอันเต็มไปด้วยความประสงค์ดีของฉัน แทรกผ่านนิทราอันแสนหวานของเหล่านักเรียนแลกเปลี่ยนได้ เด็กที่ชื่อพีบีก็เด้งพรึ่บขึ้นมาจากเตียงนอน ราวกับดิ้นหลุดออกมาจากฝันร้าย จนฉันเผลอสะดุ้งตาม
"วะ...วิ่งรอบสนามสามสิบรอบ O_O!!"
พีบีตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก. . .และทันทีที่สติสตังค์เริ่มเข้าที่ เธอก็จัดการจัดเก็บที่นอนจนเรียบร้อย
นั้นทำให้ฉันรู้สึกปลื้มนิดๆ แต่สงสัยคงจะลืมไปว่ายังมีอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ

"( ' ') อ่า...ได้เวลาตื่นแล้วหรอคะ?"
ฉันพยักหน้าน้อยๆ แล้วชี้ไปที่นาฬิกาเรือนเล็กเก่าๆบนฝาผนังผุๆเหนือประตูห้องนอน
ที่เข็มหน้าปัดทั้งบอกเวลาว่าตอนนี้ล่วงเลยมาถึง 05.45
"อุตส่าห์เลทให้จากที่พูดไว้ตั้ง 5 นาทีนะ"
อันที่จริง ฉันเผลอเดินรับลมเพลินก็เลยมาเลทเองนั่นล่ะ ไม่ได้ใจดีอะไรหรอกนะ

"หือ...รุณหวัด...เจ๊"
หันหน้าไปตามเสียง พบกับชาที่ลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่งพลางยืดเส้นยืดสาย
ดูสภาพเข้า ไม่ค่อยต่างจากที่เจอกันครั้งแรกซักเท่าไหร่

"อือ อรุณสวัสดิ์"
ฉันตอบกลับไปสั้นๆ ตอนนี้ก็มีเด็กตื่นนอนสองคนแล้วสินะ ก็เหลืออีก สี่. . .

"อะไร .. เช้าแล้วเหรอ อืม.."
เสียงงัวเงียดังขึ้น พร้อมกับร่างของคาร์ลอตเต้ซึ่งลุกออกมาจากเตียงนอน
ดูเหมือนเธอกำลังครั้นเนื้อครั้นตัวกับฝุ่นบนนั้นน่าดู
น่าสงสารแหะ เห็นทีต้องให้เมดมาทำความสะอาดให้แล้วจริงๆ

"อาบน้ำก่อน โอเค?"
"อือ..ขออาบน้ำล้างตัวก่อนเถอะ เมื่อคืนนี้ก็ยังไม่ทัน .. เลย"

"ตามสบาย แต่เร่งหน่อยนะ ต้องลงไปที่เสาธงตอน 6 โมง
. . .พวกเธอจะไปอาบพร้อมกันก็ได้นะ เพราะด้านในจะมีหลายห้อง
. . .ถ้านึกไม่ออก ก็คิดถึงเวลาไปเที่ยวห้างก็แล้วกัน ห้องน้ำประมาณนั้น
แต่อ่อ ไม่มีฝักบัวหรอกนะ มีแต่ขันกับโอ่ง"
ร่ายยาวจบฉันก็ผายมือเข้าไปในห้องน้ำ ตื่นขึ้นมาแล้วอีก 1 คน ทีนี้ก็เหลือแค่ 3

"ตื่นก็ตื่น แง้"
". . ."
ฉันมองไปที่ด้านหลัง พบกับเกรสที่กำลังร้องโวยวาย เป็นอะไรมากรึเปล่านะ
ดูเหมือนจะง่วงจัด ผมเผ้ากระเซิงซะขนาดนั้น

"ไปอาบน้ำสิ จะได้สดชื่นขึ้น พอลงไปคงมีอะไรรองท้อง"
ฉันช่วยได้แค่แนะนำเรื่องเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ดีที่เด็กพวกนี้ไม่ได้ตื่นยากเย็นเท่าไหร่นัก
จึงทำให้ฉันไม่ต้องออกแรง และพูดอะไรมาก
แต่ก็ใช่ว่าจะ พูดง่ายๆไปซะหมด. . .ฉันเหลือบตามองร่างราวกับไร้วิญญาณทั้งสองที่สลบสไลอยู่บนเตียง
"เอ้า ตื่นได้แล้ว พวกขี้เซา ถ้าไปสายโดนลงโทษฉันไม่รู้ด้วยนะ"
ฉันยกเท้าขึ้นเขี่ยทั้งสองเบาๆ

โครก. . .
ปลุกยังไม่ทันสำเร็จ ท้องเจ้ากรรมก็ร้องประท้วงเสียงดังลั่นห้อง
"พวกที่ตื่นแล้ว ฝากปลุกเจ้าพวกนี้ด้วยนะ. . .ไปหาอะไรกินดีกว่า"
ฉันค่อยๆเดินออกมาจากห้อง ทันทีที่เปิดประตู สายตาก็ต้องสะดุดกับ. . .
ขนมปังและไข่ดาวบนจานกระเบื้องสีขาว อาหารสุดเบสิคเลยสินะ

"ใครเอามาวางไว้ตรงนี้วะ. . .เดี๋ยวแม่ก็เหยียบซะหรอก"
ฉันก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาแต่บนนั้นมีโน๊ตเล็กๆปักอยู่ ลายมือที่เกือบจะคุ้นตา
เหมือนจะเป็นของอาจารย์สักคน
ฉันไล่สายตาอ่านลายมือขยุกขยิกเกือบจะสวยแล้วของใครบางคน. . .และอมยิ้ม

' ถ้าเป็นฉัน. . .ฉันเลือกที่จะรับสารอาหาร มากกว่าสารก่อมะเร็งนะ '
ข้อความที่พออ่านแล้วสามารถระบุได้เลยว่าใครเป็นคนเขียน. . .ฉันหันซ้ายหันขวา
"ก็ไม่ยอมระบุว่าให้ใคร. . .งั้นฉันจะคิดซะว่าเป็นของฉันแล้วกันนะ"

ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ริมระเบียง ก่อนจะละเลียดชิมขนมปังที่ติดจะเย็นชืดนิดๆ
. . .ก็ไม่ได้อร่อยอะไรหรอกนะ แต่ก็รู้สึกดี. . .

ฉันเดินสะโหลสะเหลเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกแล้วหันซ้ายหันขวามองตัวเอง
"โหยยยยย ไม่ได้นอนอีกแล้วสิเรา เฮ้อ!" ว่าแล้วก็วักน้ำใส่หน้า จัดแจงอาบน้ำสะบัดผ้าเก่ามาใส่ใหม่

ฉันเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยสภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย(ย้ำว่าเล็กน้อย)
มีสองคนที่ยังไม่ตื่น ฉันเลยเดินไปใกล้ๆเตียงของสองคนนั้น
"ตื่นๆๆๆ ตื่นได้แล้วววววววว" ว่าแล้วก็เขย่าเตียงซะเมามัน

โครก....
อุ้ย ท้องร้อง (- -)
"มีอะไรให้กินบ้างละเนี่ย หิวๆๆ ~"

"ตามสบาย แต่เร่งหน่อยนะ ต้องลงไปที่เสาธงตอน 6 โมง

. . .พวกเธอจะไปอาบพร้อมกันก็ได้นะ เพราะด้านในจะมีหลายห้อง

. . .ถ้านึกไม่ออก ก็คิดถึงเวลาไปเที่ยวห้างก็แล้วกัน ห้องน้ำประมาณนั้น

แต่อ่อ ไม่มีฝักบัวหรอกนะ มีแต่ขันกับโอ่ง"

ฉันได้ยินเสียงแว่วๆดังออกมาจากห้องนอน ตอนนี้ฉันกำลังเอาขันราดตัวอยู่

ความจริงก็รู้ว่าตั้งแต่เมื่อวาน ตอนอาบน้ำ และรู้สึกว่าจะมีฉันคนเดียวที่อาบน้ำเมื่อคืน ทีีเหลือเน่า

เอาเถอะ ยอมรับว่าตั้งแต่เช้าของเมื่อวาน กุเน่าสุด

กลิ่นเหล้าหึ่ง มันเป็นเพราะเสื้อผ้าชุดนรอันโสโครกนั่น

ดีแค่ไหนที่ในกระเป๋าเป๋ฉันมีชุดเผื่อไว้สองชุด ชุดนอน ไอ้เสื้อกล้ามบ๊อกเซอร์เมื่อคืน กับอีกชุดที่จะใส่วันนี้

ไม่ได้เตรียมตัวอะไร แค่เผื่อต้องไปค้างบ้านเพื่อน ฉันเป็นพวกไม่อยู่ติดบ้าน อะไรเถือกๆนั้น

พออาบเสด ก็เปลี่ยนชุดดิ เสื้อกล้ามตัวบาง ถึงมันจะสีดำ แต่มันก็บางมาก

เอาเป็นว่าถ้าใส่ไปแค่นั้น เห็นบราไปเด่นๆเลย ก็เลยต้องทับด้วยเสื้อกล้ามสีเทาอีกตัว

บางเหมือนกัน แต่พอใส่ทับ มันก็ทึบ สุดท้ายกางเกงใน และยีนสั้น

มองอีกที แม่งโคดสั้น จะเห็นแก้มก้น แต่แล้วไง ใครสน กุไม่แคร์

ยังไม่มันก็ยังไม่เห็น เพราะงั้นมันไม่สั้นเกินไปหรอก จริงไหม ? ยีนสีซีดด้วย ตัวนี้ตัวโปรด ใส่ประจำ

ฉันเดินถือผ้าเช็ดหัว ขยี้ผมให้แห้ง ออกมาจากห้องน้ำ

เออ ยังมีอีกสองตัวยังไม่ตื่น เจริญ ปล่อยให้เกรซปลุกต่อไปแล้วกัน

"มีอะไรให้กินบ้างละเนี่ย หิวๆๆ ~"

ใช่ หิว ท้องเริ่มถามหานมกิน ตอนเช้าฉันกินแต่นม นมจืด อยากกินนมจืด มันจะมีไหมว่ะ

ถ้าไม่ ก็ไม่กินอะไรทั้งสิ้น กินน้ำเปล่าไปนั่นแหละว่ะ

“จะมีนมจืดป่ะว่ะโรงเรียนนี้"

ว่าแล้วฉันก็โยนผ้าเช็ดผมทิ้งเมื่อเห็นว่าผมมันแห้งพอควรแล้ว

ก่อนจะหยิบตะเกียบมาม้วนผมจะได้ไม่รำคาญ ทับด้วยหมวกที่เอามาเผื่อในเป้สีแดง

หลังจากนั้น ก็ใส่รองเท้าแตะแบบหนีบเตรียมพร้อม กุญแจอยู่บนมือเรียบร้อย

นี่กุจะไปเรียนหรือไปสยามกันแน่ว่ะ เออ ช่างแม่ง

คือ สรุปฉันต้องออกคนสุดท้ายเพื่อจะล็อกห้องใช่ไหม? โอย เวร

“รีบๆย้ายก้นออกจากเตียงเน่าๆให้ไว ใครไม่ตื่น ฉันล็อกห้อง ขังไว้นี่ล่ะว่ะ"

"ตามสบาย แต่เร่งหน่อยนะ ต้องลงไปที่เสาธงตอน 6 โมง
. . .พวกเธอจะไปอาบพร้อมกันก็ได้นะ เพราะด้านในจะมีหลายห้อง
. . .ถ้านึกไม่ออก ก็คิดถึงเวลาไปเที่ยวห้างก็แล้วกัน ห้องน้ำประมาณนั้น
แต่อ่อ ไม่มีฝักบัวหรอกนะ มีแต่ขันกับโอ่ง"
ฉันยืนฟังไปพลางก็ขยี้ตาพร้อมหาวไปพลาง ต่อให้ตื่นตอนไหนฉันก็ไม่เคยรู้สึกสดชื่นเลยนะเวลาตื่นเนี่ย พอได้สักพักฉันก็บิดตัวไปมา ทำให้รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
ฉันเดินทอดน่องเอื่อยๆไปยังห้องน้ำ ฉันหันหน้ามองกระจกแล้วก็รู้สึกตกใจเล็กๆ ใครเนี่ย โทรมซะจริง แล้วฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำที่ยังว่าง พร้อมปิดประตูอย่างเบามือ
อย่างน้อยจะพามาเนี่ยทำไมไม่ให้เตรียมตัวบ้างนะ ฉันมาตัวเปล่าเลยนะเนี่ย ไม่สิ ติดกระเป๋านักเรียนมาด้วย แต่มันก็ไม่มีของที่ใช้ประโยชน์ตอนนี้ได้หรอก
ฉันตักน้ำขึ้นมาล้างหน้าตัวเอง น้ำเย็นๆนี่ช่วยได้เยอะเลย ฉันรู้สึกราวกับตาที่เคยหนักก็รู้สึกโล่งแล้วก็มองได้เต็มที่
พอหลังจากนั้นฉันก็อาบน้ำอย่างรันทดสุดๆ ก็แทบไม่มีอะไรเลย แถมยังต้องใส่ชุดเดิมอีกด้วย
เอาเถอะ .. ดีกว่าไม่ได้อาบตั้งเยอะ
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกโล่งสบายกว่าเดิมมาก แล้วเตาะแตะมานั่งลงตรงเตียงเดิมที่นอนไปเมื่อคืน หวีผมที่ยุ่งกระเซิงให้เข้าที่
"มีอะไรให้กินบ้างละเนี่ย หิวๆๆ ~"
“จะมีนมจืดป่ะว่ะโรงเรียนนี้"จะว่าไปแล้ว ฉันเองก็ชักหิวขึ้นมาเหมือนกัน รู้สึกเมื่อคืนไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ มาถึงก็นอนไปเลยเนี่ย
"อยากกินขนมปังจังแฮะ"ฉันพูดพึมพำกับตัวเอง
“รีบๆย้ายก้นออกจากเตียงเน่าๆให้ไว ใครไม่ตื่น ฉันล็อกห้อง ขังไว้นี่ล่ะว่ะ"พอเสียงขอชาแว่วมา ฉันก็รู้สึกแล้วปัดๆเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วหยิบหมวกขึ้นมาใส่บ้าง แล้วลุกขึ้นเดินออกไปรอคนอื่นที่นอกห้อง

"ง่ำ. . .เอ่อะ"
ขนมปังส่วนสุดท้ายถูกบดแล้วย่อยลงกระเพาะ ฉันวางจานกระเบื้องว่างเปล่าไว้บนที่นั่ง
แล้วก้มหน้ามองนาฬิกาเหล็กบนข้อมือ. . .อีกสี่นาทีจะหกโมง

ฉันยันตัวลุกขึ้น เพื่อที่จะเข้าไปดูว่านักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งหมดจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วหรือยัง
เป็นจังหวะเดียวกับที่คาร์เดินสวนออกมาพอดี
"เสร็จแล้ว. . .เธอจะลงไปรอที่หน้าเสาธงเลยก็ได้นะ พวกอาจารย์คงจะยืนประจำที่กันเรียบร้อยแล้ว
พวกเธออยู่ห้อง 19 นะ หรือจะรอคนอื่นออกมาก่อนก็ได้"
พูดจบ ฉันก็เอื้อมมือไปเกาะขอบประตู แล้วยื่นหน้าเข้าไปภายในห้อง
"เรียบร้อยกันหรือยัง จะ 6 โมงแล้วนะ"
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ สาวๆส่วนใหญ่ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย
แต่ก็ยังคงเหลือ. . .คนที่ยังนอนไม่ลุกจากเตียงซักที
"เอ้อ ถ้าถึงเวลาเมื่อไหร่ ก็ไปกันได้เลยนะ ใครอยากจะนอนต่อก็ทิ้งไว้ในห้องนี่แหละ"