➳ { ห้องวิจัยกาไก่

ห้องวิจัย สถานที่กระจายกลิ่นอายแปลกๆ ไปบริเวณรอบๆ
ป้ายไม้ฝุ่นเขรอะที่ถูกแกะสลักเป็นคำว่า 'ห้องวิจัยกาไก่' ถูกแขวนอยู่เหนือประตูใต้บันได
ใช่.. ห้องวิจัยนี้ อยู่ใต้บันไดชั้น 1 ฝั่งทิศตะวันตกของอาคารเรียน

ประตูเหล็กสุดไฮเทคที่ถูกพลางตาด้วยเศษไม้ ทำให้ดูเหมือนเป็นห้องเก็บของโทรมๆ
แท้จริงแล้ว ข้างในห้องใต้บันไดเป็นห้องเล็กๆ มีบันไดสำหรับลงไปข้างล่างที่ชั้นใต้ดินสู่ห้องวิจัยที่แท้จริง

ภายในห้องวิจัยถูกแบ่งโซนไว้สำหรับการทดลองต่างๆ มีเพียงแสงสลัวๆ ที่นำทาง
อุปกรณ์สุดไฮเทคถูกรวบรวมไว้ในที่แห่งนี้ โหลแช่สัตว์ทดลองถูกวางอย่างเป็นระเบียบ
ตู้แช่คนตั้งเรียงนับร้อยตู้ มีป้ายแปะคล้ายกำกับระดับของแต่ละตู้ ตั้งแต่ A B D ... ไปจนถึง S

"อยากรู้เรื่องการตรวจสอบพรสวรรค์งั้นเหรอ จะบอกดีไหมนะ" ร่างสูงเจ้าของใบหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล เอ่ยพร้อมใบหน้าครุ่นคิด เขากำลังสนทนากับใครบางคน ซึ่งแสงในห้องวิจัยอันน้อยนิดไม่สามารถที่จะส่องให้เห็นได้อย่างทั่วถึง ทำให้เห็นเพียงผมสีฟ้าที่สลัวในเงามืดเท่านั้น

"บอกก็ได้" ร่างสูงของอนิรุจเงยหน้าขึ้นมองผู้ถาม พร้อมกับเริ่มบรรยายถึงวิธีสรรหาพรสวรรค์อย่างเอาจริงเอาจัง "เริ่มจากเปิดขมับและเซาะสมองออกมาตรวจดูว่ามีพรสวรรค์ด้านไหนบ้าง หลังจากนั้นก็เริ่มผ่าทดลองในส่วนต่างๆที่ให้กำเนิดพรสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นมือ ขา แขน หรืออะไรก็ตาม หากใครที่เสียชีวิตในการวิจัยก็จะถูกแช่น้ำยาเอาไว้ตู้เพราะถือเป็นผลของความล้มเหลวที่ควรจะจดจำ" มือหนาใช้นิ้วชี้ กราดไปตามตู้แช่มนุษย์นับร้อยตู้ที่เรียงรายอยู่ในห้องวิจัย

"แล้วเธอจะเริ่มผ่าตัดลำไส้ตอนนี้เลยไหมล่ะ ถึงมีดหมอจะไม่มี แต่ฉันแล่ปลาเก่งนะ เชื่อมือได้" เสียงทุ้มต่ำสุดแสนจะสยองขวัญเอ่ยเพื่อให้กำลังใจเด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย แต่เหมือนว่ามันจะทำให้เขาขวัญผวาเสียมากกว่า

"อยากรู้เรื่องการตรวจสอบพรสวรรค์งั้นเหรอ จะบอกดีไหมนะ"
ดร.อนิรุจทำท่าชั่งใจอยู่พักหนึ่ง
"บอกก็ได้" ผมพยักหน้า "เริ่ม จากเปิดขมับและเซาะสมองออกมาตรวจดูว่ามีพรสวรรค์ด้านไหนบ้าง หลังจากนั้นก็เริ่มผ่าทดลองในส่วนต่างๆที่ให้กำเนิดพรสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นมือ ขา แขน หรืออะไรก็ตาม หากใครที่เสียชีวิตในการวิจัยก็จะถูกแช่น้ำยาเอาไว้ตู้เพราะถือเป็นผลของ ความล้มเหลวที่ควรจะจดจำ" เขาชี้ไปยังตู้แช่ที่เรียงกันอยู่ในห้องวิจัยนี้

จากคำอธิบายที่ดร.แกร่ายยาวมา มันทำเอาผมขนลุกซะ หลอนชิบ - -

"แล้วเธอจะเริ่มผ่าตัดลำไส้ตอนนี้เลยไหมล่ะ ถึงมีดหมอจะไม่มี แต่ฉันแล่ปลาเก่งนะ เชื่อมือได้"
ดร.แกกดเสียงต่ำ หน้าตายิ่งให้อารมณ์ไปทางหนังซอมผี้ อย่างผีชีวะ เป็นต้น

"ไม่เป็นไรครับ ดร.อนิรุจที่รัก - - คนที่จะผ่าตัดคือหม่อนครับ ไม่ใช่ผม คนที่หัวแดงๆ น่ะครับ"
ผมเดินเลี่ยงออกมาจากมุมมืด ให้ศีรษะของตัวเองกระทบกับแสงไฟ เพื่อให้ดร.ได้เห็นว่าหัวผมมันสีฟ้า
และเผื่อดร.แกสายตาไม่ดี ผมเลยเอียงหัวให้สีฟ้ามันกระแทกตาแกสักทีสองที

ปล. สีตัวหนังสือผมคือ royalblue นะครับ

"อยากรู้เรื่องการตรวจสอบพรสวรรค์งั้นเหรอ จะบอกดีไหมนะ"
หน้าตาท่าทางของ ดร. ขัดใจผมอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ - - ให้ตายเถอะ
"บอกก็ได้" "เริ่ม จากเปิดขมับและเซาะสมองออกมาตรวจดูว่ามีพรสวรรค์ด้านไหนบ้าง หลังจากนั้นก็เริ่มผ่าทดลองในส่วนต่างๆที่ให้กำเนิดพรสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นมือ ขา แขน หรืออะไรก็ตาม หากใครที่เสียชีวิตในการวิจัยก็จะถูกแช่น้ำยาเอาไว้ตู้เพราะถือเป็นผลของ ความล้มเหลวที่ควรจะจดจำ"
เหวอ! ขนาดนั้นเลยหรอวะ ผมมองตามมือ ดร. ที่ชี้ไปตามตู้แช่มนุษย์ที่ตั้งเรียงรายอยู่ ก่อนจะเหลือบมองแฝดที่อยู่ด้วยกัน
นี่เราหลงผิดอะไรหรือเปล่าวะที่มาถามเนี่ย
"แล้วเธอจะเริ่มผ่าตัดลำไส้ตอนนี้เลยไหมล่ะ ถึงมีดหมอจะไม่มี แต่ฉันแล่ปลาเก่งนะ เชื่อมือได้"
ท่าทางและคำพูดที่เเสดงถึงความมั่นใจของพี่แกทำเอาผมหมดความมั่นใจไปหมดสิ้น มีหวังได้ไปนอนแช่ในตู้คอลเล็คชั่นแน่ขืนให้ผ่าลำไส้ - -

ผมยืนเหงื่อตกแบบเบาๆ ขณะที่ได้ยินเสียงไอ้ฝิ้นพูดขึ้นมา

"ไม่เป็นไรครับ ดร.อนิรุจที่รัก - - คนที่จะผ่าตัดคือหม่อนครับ ไม่ใช่ผม คนที่หัวแดงๆ น่ะครับ"
พร้อมทั้งเดินไปหาแสงไฟเพื่อยืนยัันสีหัวมันอีก เอาแล้วไง นี่แต่ผมหัวแดงจะต้องโดนผ่าหรอวะ ผมเอามือลูบที่หน้าท้องอย่างเกรงๆ อุตส่าขึ้นมาถึง ม.หก ถ้าให้โดนผ่าไส้แตกตายแล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน - -
ผมเลยรีบพูดมันในมุมมืดนั่นละ

"เอิ่ม เอ่อ แบบว่า ... ดร. ผมว่าไว้ลองตรวจสอบพรสวรรค์คนอื่นแล้วกันนะครับ เดี๋ยวคงมีเหยื่อ เอ้ย มีนักเรียนมาให้ ดร.ตรวจแน่ละครับ ไม่ต้องใจร้อน - -/"
พูดจบก็รีบย้ายตัวเองไปข้างไอ้ฝิ่น อย่างน้อยวันนี้ผมขออยู่ในแสงไฟหน่อยแล้่วกัน

หือ ฉันว่าเมื่อกี้ฉันมาทันได้ยินพวกคำว่า เซาะสมอง ผ่าแขนขา เสียชีวิต แช่น้ำยา นะ
เออ พวกกุจะโดนแยกชิ้นส่วนจริงๆใช่ไหมว่ะห๊ะ
อือ ถ้าก่อนผ่า ขอเหล้าสักขวดกับยาสลบอีกหน่อย จะเวิร์กมาก
ทำไมรู้สึกตัวเองไม่กลัวเลยว่ะ ฉันขมวดคิ้วสับสนในความคิด เฮ้ย จะโดนผ่าจะเว้ย ไม่สั่นเรอะ
หรือเพราะ คำพูดบ่นพล่ามยาวแปดกิโลของตะกั่วทั้งวันมานี่ และพึ่งมีเรื่องมาเมื่อกลางวัน
ทำให้ฉันอึนๆชั่วคราว อือ คงงั้น ล่ะมั้ง ?

หลังจากเดินตามหลังเจ๊แพรวามาจนถึงห้องวิจัยด้านใน
มันมืดพอๆกับตอนกลางคืน ทำให้ฉันต้องปรับสายตาเข้ากับมัน
สิ่งแรกที่เห็นคือ หัวสีฟ้ากับหัวสีแดงของเฮียแฝดทั้งสองที่เคยช่วยพวกเราจากพวกเวรนั่น
สีผมเฮียแกเห็นโคตรชัดเลย ยิ่งอยู่ตรงแสงไฟยิ่งเจิด

ส่วนในมุุมมืด มีคนร่างยักษ์ยืนอยู่ ดูก็รู้...เฮียมันมี่รีเทิร์น
ฉันยกมือขึ้นลูบต่างหูรูปไม้กางเขนเล่นด้วยความเคยชิน เปล่าหรอก มันลื่นดี ชอบ
พลางมองไปรอบๆ นั่นไง โหลแช่สัตว์ ตู้แช่คน แม่งเยอะชิบ

“ตกลง จะจับพวกเราชำแหละงั้นสิ ?”

ฉันถามไปเพราะอยากย้ำให้แน่ใจ ตกลงผ่าจริงหรือหลอกกันว่ะห๊ะ
หือ ความจริงก็ถามเผื่อคนอื่นด้วย เพราะเมื่อกี้ฉันเหลือบไปมองด้านหลัง
เพื่อนร่วมชะตาบางคนอึ้งและบ่นยาวกันไปแล้ว

หลังจากเดินตามเจ้แพรมาถึงห้องดับจิต
เห็นพวกพี่ฝาแฝดกำลังจะโดนผ่าพุง โดนดร.มัมมี่
“ตกลง จะจับพวกเราชำแหละงั้นสิ ?” อ้า.. ถามได้ตรงใจมากเลย
แต่เอ่ะ! แล้วทำไมพวกพี่ๆเค้าพูดเหมือนไม่เคยโดนผ่าอย่างงั้นแหละ

มือลูบแขนตัวเอง เป็นการปลอบใจขนแขนที่พร้อมจะสแตรนอัพทุกเมื่อ
"ดร.มัม ถ้าตายขอให้ศพหล่อๆหน่อยนะ"

เมื่อกี้...ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม =_=
หลังจากที่เดินมาเรื่อยๆตามทาง เสียงแว่วๆที่ดังมาจากข้างในแผ่นไม้โสโครกนั่นมันช่างสะดุดหุฉันเสียเหลือเกิน
เอ่อ...นี่ตกลงเขาไม่ได้แค่ผ่าตัดลำไส้ แต่ยังมีการชำแหละส่วนต่างๆ และสมองของพวกเราด้วยสินะ?
แลดูเหมือนหยากไย่จะขึ้นตลอดทางที่เดินลงมาสู่ห้องวิจัยแห่งนี้
กลิ่นอายแปลกๆที่ชวนสยองนี่มันอะไรกัน แล้วนี่ ห้องวิจัยทำไมจึงแลดูไฮโซผิดกับห้องเรียนของฉันลิบลับละ?
แล้วนั่นมันสองแฝดที่เข้ามาช่วยพวกฉันตอนเที่ยงนี่นา

"อย่าบอกนะว่าพี่แฝดพวกนั้นจะเข้ามาให้ดร.มัมมี่ ผ่าตัดทดลองให้พวกเราดู ( ' ')"

อืม...อย่างนั้นก้น่าคิดนะ

“ตกลง จะจับพวกเราชำแหละงั้นสิ ?”

ชาพูดขึ้นเหมือนไม่ใส่ใจ อะไรกันเขาจะเอาพวกเราไปชำแหละเชียวนะ!

"ดร.มัม ถ้าตายขอให้ศพหล่อๆหน่อยนะ"

ใช่...ฉันก็ยังอยากตายแบบศพสวยๆด้วยนะ

"ถ้าชำแหละล่ะคงไม่ได้มั้งคะ! ถะ...ถ้าเราตายขึ้นมา เราก็จะไปอยู่ในหลอดดองเป้นอนุสรณ์ที่น่าจดจำ(?)กับเพื่อนร่วมชะตากรรมตรงโน้นนะคะ T[]T ไม่จริงอ่ะ! ฉันยังอยากตายแบบศพสวยๆ ไม่เอาแบบเละๆเน่าๆเฟะๆ เเขน ขา ลำไส้ ตับ ไต ม้าม อยู่คนละทิศละทาง แถมลูกเอามาชำแหละหา สสารที่ทำให้มีพลัง ละ...แล้ว...แล้ว...อย่างนี้มันต่างจากมัมมี่ตรงไหน T_T"

ร่างใหญ่ยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดใบหู เพราะเด็กหญิงบางคนเริ่มร่ายถึงจินตนาการอันยากจะหยั่งถึง "ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นล่ะ ส่วนมากพวกที่รู้พรสวรรค์ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียนแบบพวกนี้ก็ยังมีอีกเยอะ จะเริ่มกันเลยไหม"

ร่างสูงหมุนเก้าอี้กลับไปยังแผงควบคุมวงจรก่อนจะเริ่มเซ็ตระบบทุกอย่างให้เข้าที่ "ใครที่จะเริ่มเป็นคนแรก ก็ขึ้นมานอนบนเตียงผ่าตัดได้เลย" ด้วยความมืดทำให้มองเห็นได้ลำบาก มือหนาเริ่มควานหาอุปกรณ์บนโต๊ะทำงานอย่างไม่มีจุดหมาย

"อันนี้รึเปล่า" ปังตอที่ถูกชูขึ้นมาให้กระทบกับแสงไฟด้วยน้ำมือของด๊อกเตอร์สะท้อนกับแสงไฟอ่อนๆจนเงาวับอย่างเห็นได้ชัด "ถ้าหามีดหมอไม่เจอก็คงต้องใช้เจ้านี่ไปก่อน โอเค เอ้า นอนเลยสิ"

ตาเหลือบไปมองมีดปังตอที่อยู่ในมือดร. ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อย
เอิ่ม.. ถ้าใช้ปังตอ กรุตายแน่ๆเลย
มือหยิบไอโฟน 5g ขึ้นมา เปิดแอฟ ให้พอมีแสงส่อง มองเห็นได้เล็กน้อย
ก่อนจะหยิบมีดหมอส่งให้ดร. ด้วยความแมนสุดขั่ว

"นี้ครับ ดร. มีดหมอ ผมยังไม่อยากเป็นศพ"

ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นล่ะ ส่วนมากพวกที่รู้พรสวรรค์ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียนแบบพวกนี้ก็ยังมีอีกเยอะ จะเริ่มกันเลยไหม"

พวกฉันผิดใช่ไหม ที่ต้องให้ ดร.มาผ่าตัดหาพรสวรรค์

"ใครที่จะเริ่มเป็นคนแรก ก็ขึ้นมานอนบนเตียงผ่าตัดได้เลย"

"นะ....นี่ตกลงต้องผ่าตัดจริงๆหรอคะ =_=;;"

"อันนี้รึเปล่า"

หือ ????

"ปะ...ปังตอ =[]="
ฉันจำได้ว่าฉันเคยร่อนมันเล่นบ่อยๆนะ

"ถ้าหามีดหมอไม่เจอก็คงต้องใช้เจ้านี่ไปก่อน โอเค เอ้า นอนเลยสิ"

ไม่จริงน่า...ผ่าตัดจริงๆหรอ แล้วอะไรนะ!? ผ่ากับปังตอ! ดร.มัมมี่ใช้ส่วนไหนคิดคะเนี่ย!

"นี้ครับ ดร. มีดหมอ ผมยังไม่อยากเป็นศพ"

โอ้ คลาย นายเป็นคนดีมาก! ขอบคุณที่เขาเห้นมีดหมอ

"ผ่าตัดมีดหมอ...คงดีกว่าปังตอแน่ๆ อย่างน้อยขอให้ได้เห็นกรรมวิธีก่อนเถอะ ไหน...ผู้ชายต้องกล้าหาญชาญชัย ไปโลดค่ะคลายให้เสียชาติเกิด ขอให้โชคดีมีชัย รอดพ้น หลุดพ้นนะคะ"

ผัวะ!

ฉันบรรจงเตะเพื่อนร่วมเรียนออกไปสุดเเรงไปยัง ดร.มัมมี่ ทันที...ขอให้โชคดีนะคลาย

"ผ่าตัดมีดหมอ...คงดีกว่าปังตอแน่ๆ อย่างน้อยขอให้ได้เห็นกรรมวิธีก่อนเถอะ
ไหน...ผู้ชายต้องกล้าหาญชาญชัย ไปโลดค่ะคลายให้เสียชาติเกิด
ขอให้โชคดีมีชัย รอดพ้น หลุดพ้นนะคะ"
เอ่ะ.. ชื่อมันคุ้นๆแหะ คลาย

ผัวะ!

เหมือนสัญญาณที่ส่งมาย้ำ ว่าเป็นกรุ เท้างามๆของตะกั่วเตะมาที่กลางหลังทำให้ล้มไปฟุบบนเตียงหมอ

"เอาวะ.. ลูกผู้ชาย ยังไงต้องตายกันหมด" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นปีนเตียงขึ้นไปนอนคนแรกด้วยความแมน
"ขอกระเพาะปลา สวด 100วัน ศาลา 7"

"เอิ่ม เอ่อ แบบว่า ... ดร. ผมว่าไว้ลองตรวจสอบพรสวรรค์คนอื่นแล้วกันนะครับ เดี๋ยวคงมีเหยื่อ เอ้ย มีนักเรียนมาให้ ดร.ตรวจแน่ละครับ ไม่ต้องใจร้อน - -/"
หม่อนพูดแล้วมันก็เปลี่ยนที่มายืนข้างๆ ผม

"อย่าบอกนะว่าพี่แฝดพวกนั้นจะเข้ามาให้ดร.มัมมี่ ผ่าตัดทดลองให้พวกเราดู ( ' ')"
ในที่สุด พวกรุ่นน้องแลกเปลี่ยนก็มา และดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิดไปนิสนะ
"อย่าเพิ่งเข้าใจไปไกลครับน้อง" ผมขอหันไปปรับความเข้าใจกับรุ่นน้องหน่อยเถอะ
"คือแฝดของพี่มันแค่มีปัญหากับท้องไส้มันนิดหน่อย เลยอยากจะลองรักษากับดร. ดู เพราะมันฟรี - -v"

“ตกลง จะจับพวกเราชำแหละงั้นสิ ?” รุ่นน้องคนที่มีเรื่องเมื่อพักกลางวันพูดขึ้น
"ดร.มัม ถ้าตายขอให้ศพหล่อๆหน่อยนะ" อีกคนพูดอีก
"ถ้า ชำแหละล่ะคงไม่ได้มั้งคะ! ถะ...ถ้าเราตายขึ้นมา เราก็จะไปอยู่ในหลอดดองเป้นอนุสรณ์ที่น่าจดจำ(?)กับเพื่อนร่วมชะตากรรมตรง โน้นนะคะ T[]T ไม่จริงอ่ะ! ฉันยังอยากตายแบบศพสวยๆ ไม่เอาแบบเละๆเน่าๆเฟะๆ เเขน ขา ลำไส้ ตับ ไต ม้าม อยู่คนละทิศละทาง แถมลูกเอามาชำแหละหา สสารที่ทำให้มีพลัง ละ...แล้ว...แล้ว...อย่างนี้มันต่างจากมัมมี่ตรงไหน T_T"
แล้วตามด้วยบทสวดยาวที่ผมไม่คิดจะฟัง

"ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นล่ะ ส่วนมากพวกที่รู้พรสวรรค์ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียนแบบพวกนี้ก็ยังมีอีกเยอะ จะเริ่มกันเลยไหม"
ผมหันขวับมองดร. หน้าตาแบบนี้ ล้อเล่นเป็นด้วยหรอวะ

"เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมอยากดูการทดสอบมากมาย เริ่มเลยสิครับ ดร."
ผมบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาอยู่ที่นี่ของผมกับไอ้หม่อนออกไป

มองตามร่างของดร. ที่เดินไปจับๆ กดๆ แตะๆ ที่แผงวงจรอะไรสักอย่าง
"ใครที่จะเริ่มเป็นคนแรก ก็ขึ้นมานอนบนเตียงผ่าตัดได้เลย"
"นะ....นี่ตกลงต้องผ่าตัดจริงๆหรอคะ =_=;;" น้องคนนั้นตัวสั่นแปลกๆ นะ - -

"อันนี้รึเปล่า" เหมือนผมมองเห็นมีดหั่นหมูเลยว่ะ
"ปะ...ปังตอ =[]=" ชัด มีดหั่นหมูจริงด้วย - -b
"ถ้าหามีดหมอไม่เจอก็คงต้องใช้เจ้านี่ไปก่อน โอเค เอ้า นอนเลยสิ"

"นี้ครับ ดร. มีดหมอ ผมยังไม่อยากเป็นศพ" รุ่นน้องที่เป็นผู้ชายยื่นมีดผ่าตัดไปให้ดร.
แล้วน้องตัวหนังสือสีชมพูก็ถีบมันไปหาดร.
"ผ่าตัดมีดหมอ...คงดีกว่าปังตอแน่ๆ อย่างน้อยขอให้ได้เห็นกรรมวิธีก่อนเถอะ ไหน...ผู้ชายต้องกล้าหาญชาญชัย ไปโลดค่ะคลายให้เสียชาติเกิด ขอให้โชคดีมีชัย รอดพ้น หลุดพ้นนะคะ"

"เอาวะ.. ลูกผู้ชาย ยังไงต้องตายกันหมด"
ผมมองรุ่นน้องที่โดนถีบให้ไปขึ้นเขียง เอ๊ย เตียง
และเพราะศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันค้ำคอมันเลยเดินไปขึ้นเตียงอย่างแมน
"ขอกระเพาะปลา สวด 100วัน ศาลา 7"

"แมนมากน้อง ถ้าตายเดี๋ยวพี่เลี้ยงพิซซ่าสามถาดใหญ่ - -v"

ปล. ทำไมมันยาวจังเลยวะ
กว่าจะใส่สีครบ ตายห่าก่อนสองรอบแล้วกรุ

ฉันเดินต้อยๆเข้ามาถึงห้องวิจัยหลังกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆ ด้วยความเร็วระดับพลังเต่า ฉันเดินอย่างช้าๆ เข้ามายืนเบลออยู่ในห้อง เหมือนฉันจะพลาดอะไรไปอีกแล้วแฮะ
"ใครที่จะเริ่มเป็นคนแรก ก็ขึ้นมานอนบนเตียงผ่าตัดได้เลย"พอเดินเข้ามาถึงห้องวิจัยฉันก็ได้ยินเสียงดร.มัมมี่พูดขึ้นมาเป็นเสียงแรก จะเริ่มทำการค้นหาพรสวรรค์กันแล้วเหรอ เขาค้นหาพรสวรรค์กันยังไงนะ ฉันเดินเรื่อยๆจนเห็นเพื่อนคนอื่นๆกัน
"อันนี้รึเปล่า"ฉันเหล่ปังตอด้วยความตกใจ
"ถ้าหามีดหมอไม่เจอก็คงต้องใช้เจ้านี่ไปก่อน โอเค เอ้า นอนเลยสิ"
"ผ่าตัดมีดหมอ...คงดีกว่าปังตอแน่ๆ อย่างน้อยขอให้ได้เห็นกรรมวิธีก่อนเถอะ
ไหน...ผู้ชายต้องกล้าหาญชาญชัย ไปโลดค่ะคลายให้เสียชาติเกิด
ขอให้โชคดีมีชัย รอดพ้น หลุดพ้นนะคะ"
มีคนลงไปทดลองเป็นคนแรกแล้ว ฉันแอบดีใจนิดๆ แต่ก็รู้สึกเห็นใจนิดๆอยู่เหมือนกันที่ต้องไปทดลองเป็นคนแรก
"อา..ยอดเลย พีบี"ฉันเอ่ยชมสิ่งที่พีบีทำ แล้วยืนดูว่าเค้าหาพรสวรรค์กันด้วยวิธีไหน พร้อมมองคนที่ไปลองคนแรกอย่างอวยพรให้

"เอาวะ.. ลูกผู้ชาย ยังไงต้องตายกันหมด"
"ขอกระเพาะปลา สวด 100วัน ศาลา 7"

"ได้เลยค่ะ แล้วฉันจะทำให้อย่างดี"

"แมนมากน้อง ถ้าตายเดี๋ยวพี่เลี้ยงพิซซ่าสามถาดใหญ่ - -v"

เหมือนพี่แฝดหัวฟ้าจะพูดขึ้น เดี๋ยวนี้เขาเซ่นกับพิซซ่าหรอกหรอ ??

"อา..ยอดเลย พีบี"

คาร์บอกฉัน อืม...อันที่จริงไม่ได้อยากจะทำร้ายเพื่อนหรอกนะ แต่ขอเอาตัวรอดก่อน =_=;;;

ผัวะ!

เสียงเท้าของตะกั่วที่ถีบคลายจนกระเด็นไปนอนเดี้ยงบนเตียงหมอ
บร๊ะ เริ่ดมากว่ะตะกั่ว ใช่ มันต้อง Gentleman Before ไอ้ Lady first มันเชยไปแระ

"เอาวะ.. ลูกผู้ชาย ยังไงต้องตายกันหมด"
"ขอกระเพาะปลา สวด 100วัน ศาลา 7"

แมนมากคลาย บรรยากาศราวกับกำลังออกไปสู่สนามรบหรืออะไรสักอย่าง
มีการสั่งเสียก่อนลา กระเพาะปลา น๊านน แพงเลยนะมึง

จะว่าไป ทำไมรู้สึกอิมีดหมอมันวิบวับๆเกินเหตุอย่างนั้นว่ะ จะเชิญชวนฉันให้ไปหามันเรอะห๊ะ !
ชิบหายแล้ว ฉันเหลือบซ้ายเหล่ขวา ทำไมเหมือนตัวฉันมันอยู่หน้าคนอื่นก้าวนึงว่ะ
เออเจริญ ศพต่อไป กุสินะ !

ในขณะที่สายตามองตรงไปยังคลายที่กำลังจะถูกเฮียมัมมี่ ชำแหละ
ฉันก็ถอดต่างหูไม้กางเขนออกมากำไว้ในมือแน่นแล้วทาบไว้ตรงหัวใจ

“ไปดีลาขาดในชาตินี้นะเว้ยคลาย จะอธิษฐานให้ 100 วินาที อาเมน"

มือหนารับมีดหมอมาไว้ในมือ เสียงเข้มเอ่ยขอบคุณตามมารยาท "โอเค ได้มีดหมอแล้ว งั้นก็" 'ฟิ้ว' มีดในมือของด๊อกเตอร์ถูกปล่อยตรงไปยังแท่นปาเป้าที่ติดแน่นอยู่บนผนัง 'ปัก' ด๊อกเตอร์ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นมีดของตนปักไม่ตรงเป้าเท่าไหร่นัก

"หวังว่าการชำแหละ เอ้ย ทดลองครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่สำเร็จนะ" ร่างสูงย่อเข่าลงไปมือหนาควานหาของที่เก็บเอาไว้ใต้โต๊ะ "เจอแล้ว" ด๊อกเตอร์ที่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับเลื่อยไฟฟ้าอันใหญ่ที่กำลังสั่นระริกพร้อมจะหั่นทุกอย่างที่ขวางหน้า

"ยาชา อยู่ไหนนะ" มือของด๊อกเตอร์ยังคงควานหาบางอย่างบนโต๊ะ 'เพล้ง!!' "โอ๊ะ ดูเหมือนยาชาจะไม่ต้องใช้แล้ว งั้นเริ่มเลยแล้วกัน จะให้เริ่มผ่าจากด้านไหนดีล่ะ ?"

'เพล้ง!!'

ห๊ะ เมื่อกี้เสียงขวดยาชามันแตก...ใช่ไหมฟร๊ะเฮ้ย !

"โอ๊ะ ดูเหมือนยาชาจะไม่ต้องใช้แล้ว งั้นเริ่มเลยแล้วกัน จะให้เริ่มผ่าจากด้านไหนดีล่ะ ?"

โอแม่เจ้า ฉันเหลือบมองสถานการณ์เบื้องหน้าอย่างลุ้นระทึก
แต่ดูเหมือนคลายจะเกิดอาการอึ้งขึ้นมากระทันหันทำให้พูดอะไรไม่ออก ณ ตอนนี้
และด้วยความรักเพื่อน(?) ไม่อยากให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
ฉันจึงออกปากตอบให้แทนด้วยความหวัง(เสือก)ดี

“ผ่าๆไปได้ทุกทีเลยเฮียมัม เอาให้เร็วที่สุดเป็นพอ
อือ หัวใจ ไม่ก็สมอง น่าจะเวิร์กสุดนะ
อีกอย่าง เจ็บแค่ไหนไม่เกี่ยง คลายมันแมนอยู่แล้ว สบ๊าย!"

กุพูดอะไรออกไป๊ !

"ชิบ" ปากสบถออกมาดังๆ ก่อนกลิ้งหลบลงใต้เตียง

“ผ่าๆไปได้ทุกทีเลยเฮียมัม เอาให้เร็วที่สุดเป็นพอ
อือ หัวใจ ไม่ก็สมอง น่าจะเวิร์กสุดนะ
อีกอย่าง เจ็บแค่ไหนไม่เกี่ยง คลายมันแมนอยู่แล้ว สบ๊าย!"
พูดอะไรของคุณ เคยถามกรุไหมว่ากรุรู้สึกอย่างไร ตอนแรกปังโต ตอนนี้เลื่อยไฟฟ้า
นี้ลุงเห็นตัวเองแจ็กเดอะริปเปอร์หรือไงห๊ะ!!!

ตัวมุดหลบออกมาจากใต้เตียง ก่อนจะกลิ้งไปถีบชาไปหาดร.โรตจิต
"ปวดขี้กระทันหัน ให้ชาเริ่มก่อน"

"ปวดขี้กระทันหัน ให้ชาเริ่มก่อน"

ห๊ะ ยังไม่ทันตั้งตัว อิควายที่คิดว่าแมนเต็มที่ เกิดหัวหดกระทันหัน
กลิ้งตัวลงจากเตียงมาถีบฉันที่อุตส่าห์หวัง(เสือก)ดี จนกระเด็นไปนอนบนเขียงของเฮียวิปริตแทน
บร๊ะเจ้า กุตายห่าแล้วไง

ฉันกำไม้กางเขนในมือแน่น ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน

“เอาว่ะ ตายเป็นตาย
พระองค์โปรดช่วยชาด้วย อาเมน"

ดิฉันยืนมองความโรคจิตของท่านดร.อยู่พักใหญ่
เด็กนักเรียนชายและหญิง ต่างแสดงความรักที่มีให้กันอย่างท่วมท้นโดยการถีบอีกฝ่ายให้ไปค้นหาพรสวรรค์ก่อน
สุดท้าย ก็เป็นเด็กสาวที่ใจกล้าขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงนั้น

หมับ เคร้ง !

" ดร. คะ พอแค่นี้เถอะค่ะ " เลื่อยไฟฟ้าถูกโยนทิ้งลงไปปักอยู่บนพื้น ตอนนี้เราเสียเวลามามากพอ คงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาหยอกล้อกันอีกต่อไป

เมื่อพูดกับดร.อนิรุตเสร็จ ดิฉันจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียง มือหยิบแว่นอันหนึ่งในกระเป๋าถือ แล้วสวมทับปิดดวงตาของนักเรียนแลกเปลี่ยน

" จากนี้ไปตั้งสมาธิ แล้วนึกถึงที่ที่คุณอยากไป. . .ขอให้สนุกกับการทดสอบนะคะ"

หมับ เคร้ง !

" ดร. คะ พอแค่นี้เถอะค่ะ " ผมยืนมองอยู่ที่มุมสว่างเห็นคุณผู้ช่วยโยนเลื่อยไฟฟ้าทิ้ง

' โห นี่หลอกกันเล่นหรอวะเนี่ย เล่นเอาเสียวชิบเป๋งเหอะ ! '

และแล้วแว่นตาก็ถูกสวมลงไปบังตาของรุ่นน้องผม
ที่แท้การทดสอบจริงๆมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ดร.จะหลอกให้ได้อะไรขึ้นมา
โชคดีนะที่ผมยืนในมุมสว่างไม่ใช่ไปนอนเป็นตัวทดลองบนเขียงนั่น

" จากนี้ไปตั้งสมาธิ แล้วนึกถึงที่ที่คุณอยากไป. . .ขอให้สนุกกับการทดสอบนะคะ"
เสียงของคุณผู้ช่วยพูดขึ้นมา ผมจับตาดูที่ร่างบนเตียงนั่น

' มันน่าสนใจจริงๆ อยู่ดูต่อให้จบแล้วกันว่ะ โอเคป่ะไอ้ฝิ่น '
ผมหันไปกระซิบกับแฝดที่ยืนอยุ่ข้างกันในมุมสว่างไสว

หมับ เคร้ง !

ว๊อทท ในขณะที่ฉันเตรียมตัววอดวายบนเขียงนรก วินาทีแห่งชีวิตอันแสนล้ำค่าหาได้เปรียบ
ราวกับนักรบหญิงผู้สูงศักดิ์ที่กำลังพลีชีพเพื่อประเทศชาติ

จู่ๆเจ๊แพรที่โผล่มาจากหลุมไหนก็ไม่รู้ มาปัดเลื่อนไฟฟ้าที่อีกมิลเดียวก็โดนหน้าฉันอยู่ร่ำรอ
ให้ไปนอนเป็นซากขยะอยู่บนพื้น

ฉันรีบจำไปตาามเนื้อตัวของตัวเอง ว่าแม่งยังครบ 32 อยู่ดีรึเปล่า ค่อยยังชัวร์ ครบทุกอะตอม
เหมือนได้เกิดใหม่ โอ ขอบคุณพระเจ้า กุยังไม่ตาย กริ๊ส !

“เฮ้อ กุรอดแล้ว"

" ดร. คะ พอแค่นี้เถอะค่ะ "

เสียงเจ๊แกตอนนี้ราวกับเสียงสวรรค์จริงๆให้ตายเถอะ นางฟ้ามาโปรดในยามหฤหรรษ์เรอะ
ห๊ะ ยังไม่หายมึนกับเหตุการณ์นาทีชีวิต เจ๊แพรก็เดินเข้าไปหาฉัน พลางหยิบแว่นอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ
แล้วสวมทับปิดดวงตาคมสีน้ำผึ้งของฉันทันที

" จากนี้ไปตั้งสมาธิ แล้วนึกถึงที่ที่คุณอยากไป. . .ขอให้สนุกกับการทดสอบนะคะ"

“อ่ะ ห๊ะ ?”

ที่ๆอยากไปงั้นเหรอ อือ อะไรล่ะ...
ปาร์ตี้ เสียงเพลงมันส์ๆ รูดแผ่นดีเจ เหล้า เมา แสงสี เต้นให้สะโพกหัก
ใครเป็นใครไม่แคร์ ใครจะลูบจะคลำอะไรช่างแม่ง

ใช่...ผับ...นั่นแหละว่ะ เป็นไงเป็นกัน ฮึ !

ร่างบางของหญิงสาวหน้าหวานพร้อมเรียวผมดำขลับสยาย
ภายใต้อาภรณ์หรูหราที่ตกแต่งไปด้วยเพชรพลอยนานาชนิด
รองเท้าคู่งามรวมไปถึงท่วงท่าการเดินเยี่ยงนางงามที่สะบัดกายราวกับหงษ์
เดินผ่านมาและยังคงผ่านไป

เสียงเพลง ? เมื่อกี๊ยังอยู่ในห้องวิจัยอยู่เลยไม่ใช่เหรอ แล้วที่นี่ ?
ร่างบางเจ้าของผมสีชาขมวดคิ้วเข้าหากัน
ในเมื่อเหลียวมองไปรอบด้านที่นี่ไม่ต่างอะไรไปจากสถานที่ที่หล่อนนึกถึงเมื่อครู่
เพียงแต่ ไม่มีผู้ใดเลยนอกจากเธอ . . . . เพียงผู้เดียว

ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ใจมันพามา
ผมสีฟ้าสะบัดหน้าหมา เอ้ย หน้าม้า ประกอบเพลงอย่างจริงจัง
พร้อมกับใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใดๆ
'ฮึ โอ้ว เยเย่'
เสียงที่พูดเบาๆคล้ายเสียงกระซิบ
เพลงนี้เหมาะช่างกับฉันจริง