➳ { ห้องพักอาจาร์ย

สถานที่ส่วนตั๊วส่วนตัวของเหล่าอาจาร์ยผู้สอน
ห้องแอร์เย็นฉ่ำหรูหรา พร้อมเครื่องทำน้ำอุ่นสุดไฮโซ

เตียงจากฝรั่งเศสดีไซน์หรู หนานุ่มดั่งขนแกะทองคำ
ห้องนั่งเล่นเรียงรายไปด้วยโซฟาตัวหรูและโฮมเทียเตอร์ชุดใหญ่

โคมไฟระย้าที่งามตาดั่งราชวัง ขั้นบันไดวนที่สวยงามวิจิตร
หอพักอาจาร์ยที่สูงถึง 16 ชั้น มีห้องทั้งหมดเพียง 16 ห้องหรือชั้นละ 1 ห้อง

แต่ละห้องประดับประดาด้วยเพชรนิลจินดาที่แตกต่างกันไปตามสไตล์ของแต่ละคนได้อย่างลงตัว

เสียงเพลงดังสนั่นเหนือหัวเตียง เรียกให้หัวคิ้วของผู้ที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาขมวดมุ่น
. . .ฉันโยนผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นตลอดคืนลงไปกองกับพื้นข้างเตียงนอน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบ Mini iPhone กรอบสีแดงที่กำลังส่งเสียงน่ารำคาญรบกวนเวลาพักผ่อนอันน้อยนิด แล้วเบิกตาให้กว้างเพื่อมองตัวเลขสีขาวที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ

05.00 ตีห้าเป๊ะ
". . .โอ้ย"
ส่งเสียงร้องครวญครางอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจลุกพรึ่บขึ้นจากเตียง แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำส่วนตัวไป. . .ก็ตูเพิ่งจะได้นอนได้แค่ 4 ชั่วโมงกว่าเองนี่หว่า กว่าจะหาของกินเสร็จ ทำอะไรเสร็จก็ปาไปเกือบจะตีสองเข้าไปแล้ว

ฉันจ้องมองตัวเองในกระจก เส้นผมสีแดงเพลิงยุ่งเหยิงและชี้ฟูเนื่องมาจากว่าเมื่อวานสระผมยังไม่ทันแห้งก็กระโจนตัวเข้าสู่นิทราบนเตียงนอนแสนนุ่ม ดวงตาเรียวที่ปกติเล็กอยู่แล้วแต่ตอนนี้มันดันบวมขึ้นมาเล็กน้อย แถมใต้ขอบตายังคล่ำเหมือนหมีแพนด้า. . .เฮ้อ เห็นแบบนี้แล้วก็ต้องถอนหายใจ แต่นี้ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องหยุมหยิม ยังมีสิ่งที่ต้องทำและให้ความสนใจมากยิ่งกว่าในเช้าวันนี้

ใช้เวลา 30 นาทีในการอาบน้ำ แต่งตัว ฉันจัดการโยนกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้วลงในตะกร้า ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเมดมาจัดการ จากนั้นจึงคว้าเอาคีย์การ์ดที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงพร้อมโทรศัพท์มือถือยัดใส่กระเป๋ากางเกง ปิดแอร์ ปิดไฟให้เรียบร้อยก่อนจะสาวเท้าเดินออกมาหน้าห้อง ทันทีที่กดรหัสข้างประตูกระจกทึบก็เลื่อนปิดเองอัตโนมัติ
ฉันก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือ. . .05.35. . .เหลือเวลาอีกเพียง 5 นาทีที่ฉันต้องข้ามไปหอพักของนักเรียน ที่ดูสภาพแล้วไม่ต่างอะไรจากกระท่อมร้างปลายนาแทบชนบท เพื่อปลุกนักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งหมดให้ตื่นขึ้น

ฉันรีบวิ่งลงมาจากบันไดเลื่อนชั้น 5 เพื่อมุ่งหน้าลงไปที่ชั้นล่างสุด. . .ระหว่างทางฉันก็แอบคิดมาตลอดว่า กลายไปเป็นอาจารย์พี่เลี้ยงให้พวกนั้นเต็มตัวแล้วหรือยังไง แต่ช่างเถอะ ถ้านั้นจะทำให้ยัยผอ.สุดเค็มขึ้นเงินเดือนให้

"อ่ะ. . .ดร. สวัสดี"
ฉันก้มหัวอย่าง(ที่คิดว่า)มีมารยาท เมื่อพบอ.วัยกลางคนกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟอย่างสบายใจเฉิบอยู่บนโซฟาชั้นล่างสุด

"อรุณสวัสดิ์ครับ"
เขาละสายตาจากหนังสือพิมพ์แล้วหันมาตอบ แล้วจึงสนใจข่าวบนหนังสือพิมพ์ต่อ. . .ฉันพยักหน้า แล้วเดินออกมานอกตึกพักของอาจารย์ มีอาจารย์หลายคนที่ตื่นก่อน และออกไปทำหน้าที่ตามที่ตัวเองได้รับมอบหมาย ที่โรงเรียนนี้มีอ.เพียงแค่ 16 คน ถือว่าน้อยถ้าเทียบกับปริมาณนักเรียน แต่ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่ถ้าพวกเขาตั้งใจจะคุมเด็กจริงๆ. . .ถึงแม้จะมีบางกลุ่มที่ยากต่อการพูดคุยด้วยก็เถอะ

แสงจันทร์ยามราตรีส่องผ่านหน้าต่างบานเกร็ดภายในห้องสีขาวสะอาดตา
แจกันดอกไม้ริมหน้าต่างประกายแสงเลอค่ายามค่ำคืน ร่างบางบนเตียงสีขาวบุผ้าลูกไม้หนานุ่มยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ

สายลมในยามวิกาลพัดพากลีบกุหลาบในแจกันให้ร่วงหล่นไปตามแรงลม . . กุหลาบกลีบที่สามเริ่มร่วงแล้ว
ดูเหมือนว่ามันคงถึงเวลาที่ฉันจะต้องลุกจากเตียงนี่ซักที ฉันบิดตัวไปมาพอให้เส้นเอ็นคลายตัวจากการพักผ่อน
ถุงผ้าที่เตรียมไปจับจ่ายใช้สอยวางอยู่ไม่ไกลตัวนัก

"พวกนั้น ตื่นมาคงต้องหิวแน่" ฉันจัดแจงการแต่งตัวให้พร้อมแก่การออกไปข้างนอก "คงครบแล้วนะ" ฉันสาวเท้าลงมาตามทางบันไดวน ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่ได้ปิเ คงเพราะว่าเวลานี้ คงไม่มีใครคิดจะออกจากที่พักเป็นแน่

แปลกที่แม้ว่าห้องพักแต่ละคนจะใหญ่ซักแค่ไหน แต่มีพียงแค่บันไดเท่านั้นที่จะใช้เพื่อไปยังห้องที่สูงกว่า ดังนั้นการที่จะเดินลงจากห้องของฉันจึงจำเป็นต้องผ่านห้องของทุกคนก่อน คงเป็นความคิดของผอ.ที่ต้องการให้อาจาร์ยแต่ละคนช่วยสอดส่องดูแลกันเอง

ฉันเดินลงมาตามทางบันไดจนมาถึงชั้นล่าง ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องนี้ยังไม่กลับจากห้องวิจัยของเขา ฉันยืนอยู่หน้ากระจกทึบพร้อมกับรูดคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อคประตู

"ตลาดคงเปิดแล้ว" ฉันเดินทอดน่องไปตามความมืดเพื่อไปยังตลาดราคาส่งที่เป็นเป้าหมาย