Les Two ➳ ปริศนาที่สอง

"ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะรีบลงจากรถดีกว่านะ"
สิ้นเสียงร่างเล็ก็ถลาออกไปนอกรถด้วยความเร็ว.. นี้คนหรือลิง เร็วชิบ

ขาถีบประตูที่เลื่อนจะปิดอีกรอบก่อนจะเดินหาที่หลบมุมก่อนจะนอนฟังเพลงโดยไม่สนใจใครต่อ


ปล. นอกรอบ ห้ามอุ้มกรุ!!

...แปลก
ทุกอย่างเริ่มจะดูแปลกไปตั้งแต่มีคำสั่งให้เปลี่ยนเส้นทางอย่างกะทันหัด
และควรจะมีรถตู้มารอที่จุดนัดหมายก่อนสักสามสี่คัน แต่กลับไม่มีโผล่มาให้เห็นแม้แต่คันเดียว

ฉันขับรถไปเรื่อยๆตามถนนที่ร้างไร้ซึ่งผู้คน เก็บความสงสัยไว้ในใจเงียบๆ
มือข้างที่ว่างถูกลดลงมาปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อความสะดวกในการเคลื่อนไหวร่างกาย
ณ วินาทีนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ฉันควรจะเตรียมพร้อม หนีเหรอ ?
ก็ไม่เลว ถ้าเกิดอยู่ๆมีตัวประหลาดโผล่ขึ้นมาเหมือนในนิยายแฟนตาซีล่ะก็นะ
ฉันคงจะเลือกที่จะหนี ไม่คิดจะเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงกับเรื่องน่าเหลือเชื่อขนาดนั้นหรอก


หนทางบนถนนสายตรงนั้นช่างราบเรียบ ไม่มีเสียงพูดคุยของเด็กสักคน
อยากรู้ว่าคนพูดเก่งเมื่อก่อนหน้านี้หายไปไหนหมดแล้ว แต่ช่างปะไร จะพูดหรือไม่ก็สิทธิ์ของพวกเขา


ฉันมองดูทางด้านหน้าไปเรื่อยเปื่อย พลัดกับมองดูข้างทางบ้างเป็นบางครั้ง
และ...มองเห็นเพียงแค่หางตา ฉันรีบตวัดสายตามองไปที่ด้านหลัง

รถตู้สีขาวแบบเดียวกันกับคันที่ฉันกำลังขับ นอนระเนระนาดอยู่เต็มข้างทาง ควันดำจากเครื่องยนตร์ลอยคละคลุ้ง
"เฮ้ย...อะไรวะ?"ฉันเอ่ยกับตัวเองด้วยความมึนงง ถอดแว่นกันแดดสีเขียวออก
แล้วเบิกตากว้างๆเพื่อมองให้ชัด ว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไป

"ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะรีบลงจากรถดีกว่านะ"
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ประตูรถฝั่งข้างคนขับก็ถูกเปิดออก ร่างเล็กของมินรดีวิ่งออกไปด้วยความเร็ว
ตอนนี้รู้สึกอุณภูมิเย็นช่ำในรถ จะเริ่มสูงขึ้นซะแล้วสิ ...ฉันเหลือบมองไปที่ด้านหลัง

"เด็กเวร แม่งหายไปไหนตั้งสองคนวะ"
เมื่อหันไปก็ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของเด็กพูดมากที่เคยกัดกันอยู่สักพักบนรถ ทิ้งไว้ก็แต่...


"เกวลิน ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดีนะ ช่วยดึงคนอื่นออกมาด้วยล่ะ ลาขาด"
ว่าจบฉันก็ใช้ศอกกระแทกกับปุ่มเบรกอัตโนมัติให้ปิดลง แล้วถีบฝาประตูรถข้างคนขับ ก่อนจะกระโดดลงไปทันที

ฉันนั่งอยู่ในรถเงียบๆไม่ได้พูดจาอะไรกับใครนับตั้งแต่คำทักทายคำแรกมาพักหนึ่ง ได้แต่นั่งก้มหน้าจ้องพื้นด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย

"ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะรีบลงจากรถดีกว่านะ"

จู่ๆเสียงพูดลอยๆของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าดังขึ้น ตอนแรกฉันยังรู้สึกสงสัยอยู่นิดๆว่าจะลงจากรถไปทำไม แต่พอกวาดสายตามองไปมองรถก็พอจะเข้าใจอะไรๆขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แล้วมองคนที่นังตรงฝั่งผู้โดยสารจรลีออกไปจากรถสองคน ต่อด้วยนั่งฟังคนขับบ่นอะไรบางอย่างอีกนิดหน่อยจากนั้นคนขับก็ลงไปอีกคน

แล้วฉันก็เลยลงตาม คนอื่นเขาลงกันก็เลยลงบ้าง ก็ดีกว่านั่งอุดอู้อยู่ในรถนั่นแหละ

พอลงมาเห็นรถตู้ที่ล้มระเนระนาดอยู่บนพื้นชัดถนัดตา ฉันกระพริบตาปริบๆสองสามที ยืนมองอยู่พักหนึ่ง ผ่านไปนานทีเดียวดูเหมือนคนที่เหลือในรถจะไม่ยอมออกมาสักที

ฉันเลยตัดสินใจหันหลังกลับไปยังรถตู้มินิ เดินเข้าไปแล้วจับมือดึงคนที่นั่งอยู่ข้างในติดมือมาสองคนเผื่อจะเอามาไว้ใช้กำบังยามฉุกเฉิน เอ้ย ไม่ใช่สิ ก็แค่เห็นว่าสองคนนี้ไม่ยอมลงสักทีเลยช่วยดึงออกมาให้ พอมีเพื่อนอยู่ข้างตัวแล้วก็รู้สึกดีกว่าลงมายืนคนเดียวเดี่ยวๆตั้งเยอะ

คนหนึ่งคือพีบี ส่วนอีกคนคือเด็กสาวที่รถตู้ไปรับก่อนหน้าฉัน ฉันอยู่ข้างนอกรถตู้โดยยังจับมือทั้งสองคนที่ลากลงมาด้วยเอาไว้อยู่

"อะไรวะนั่น"
ฉันหรี่ตามองรถตู้ที่เคยขับถูกเผาจนเหลือแต่ซาก อดใจหายไม่ได้
แต่ก็ยังรู้สึกโชคดีอยู่นิดหน่อย ที่เผ่นออกมาทัน

แปลก นี่มันแปลกจริงๆนะเว้ย ?

ฉันหันซ้ายหันขวา มองหามินรดีที่วิ่งหนีออกมาคนแรก
"นี่มันเรื่องอะไร"

ฉันก้มหน้ามองร่างเล็กของมินรดีที่ยืนนิ่งไม่ตอบ ดวงตากลมโตของเธอกำลังจ้องมองบางสิ่งบางอย่างไม่วางตา
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวหรือตัวหรือไม่ แต่นั้นทำให้ฉันแปลกใจ...
"เอ๋ ตรงนี้จะใช้สีอะไรดีนะ"เสียงที่ไม่เคยผ่านเข้าหูดังโพลงขึ้นมา ฉันรีบตวัดสายตาไปมองที่ต้นเสียง เด็กหญิงร่างเล็กในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนคาทอลิกแสนคุ้นตากำลังละเลงสีลงบนพื้นถนนด้วยท่าทีสนุกสนานท่ามกลางซากรถตู้ที่เหลือให้เห็นเพียงโครงสีดำและเปลวไฟที่อ่อนแรงลงอย่างน่าประหลาด
"ใครปล่อยให้ลูกออกมาเล่นกลางถนนแบบนี้วะ?"ฉันพูดพึมพำกับตัวเอง

ทันทีทันใด หัวคิ้วเข้มก็กระตุกตามสัญชาตญาณ ทันทีที่กลิ่นคาวไม่พึงประสงค์ลอยเตะจมูก
ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกแย่...ดวงตาหรุบลงต่ำเพื่อคิดหาหนทางจะทำต่อในอนาคต แต่ฉันก็ต้องแปลกใจเป็นครั้งที่ยี่สิบกว่า
ของวัน เมื่อพื้นถนนทางเรียบที่เคยเป็นสีดำถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงคล้ำทั่งบริเวณ

"ห่า เฮ้ย อะไรวะ"มันคงกลายเป็นคำถามที่เหมือนคำสบถเสียมากกว่า
ฉันเผลอยกเท้าขึ้นสลับไปมาด้วยความตื่นตัว พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นว่า นักเรียนที่ชื่อชากำลังเดินเข้าไปใกล้เด็กผู้หญิงปริศนาคนนั้น

"เธอที่นั่งอยู่น่ะ เธอเป็นคนเผารถพวกนี้ใช่ไหม"
ห๊า ? เด็กตัวแค่นี้น่ะนะ

'เหม็น' คิ้วขมวดเข้าหากัน ตาค่อยๆปรือขึ้นมองไปรอบๆ ที่มีแต่สีแดง
ก่อนจะหยุดที่เด็กคนหนึ่ง 'คนป่าววะ' หัวสมองเริ่มคิดไปเรื่อย ราวกับหาเหตุผลมาตอบ

"เธอเป็นแซ็งส์สินะ ส่วนเจ้าพู่กันในมือนั่นก็คงจะเป็นเกรซที่เธอใช้"
อ่า.. ผู้หญิงคนนี้ ถ้าจำไม่ผิดชื่อมินรดีละมั้ง เธอพูดเรื่องอะไร แซ็ง? เกรซ? มันคืออะไรวะ
"แซ็งส์จากสถาบันโดมิเนียน มีธุระอะไรกับพวกเรางั้นเหรอ"
เธอพูดอีกแล้ว ตกลงแซ็งส์คืออะไรวะ
"ในเมื่อพูดกันในฐานะมนุษย์ไม่รู้เรื่อง ก็คงต้องพูดกันในฐานะของแซ็งส์แล้วล่ะมั้ง . . ."
เอ้า! ตกลงแซ็งส์มันคืออะไร แล้วพวกป้า ไม่ใช่มนุษย์หรอวะ

มือข้างหนึ่งชูขึ้นแบบนักเรียนดีเด่น ที่พึงกระทำ
"ก่อนที่พวกป้าจะตบกัน ช่วยอธิบายที่ดิว่าแซ็งส์คืออะไร?"

"เธอเป็นแซ็งส์สินะ ส่วนเจ้าพู่กันในมือนั่นก็คงจะเป็นเกรซที่เธอใช้"
แซ็งส์งั้นเหรอ ? ฉันทิ้งตัวลงนั่งยองๆกับพื้นอีกครั้งด้วยความเมื่อย พลางเหลือกตาขึ้นมองมินรดีและเด็กหญิงปริศนาคนนั้นสลับกันไปมา
"แซ็งส์จากสถาบันโดมิเนียน มีธุระอะไรกับพวกเรางั้นเหรอ"
คำว่า'แซ็งส์จากสถาบันโดมิเนียน' ที่มินรดีเอ่ยออกมานั้นทำให้ฉันพอเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้บ้างบางส่วน แต่ฉันก็เลือกที่จะนั่งนิ่งๆ เฝ้ามองเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามของมินรดี เธอเพียงแค่หัวเราะในลำคอ แล้วละเลงสีลงบนผลงานที่ใกล้จะสำเร็จของตนเอง
...ฉันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เป็นแค่เด็กแท้ๆ ท่าทางนั้นคงส่งผลให้มินรดีมีความรู้สึกแบบเดียวกับฉัน
"ในเมื่อพูดกันในฐานะมนุษย์ไม่รู้เรื่อง ก็คงต้องพูดกันในฐานะของแซ็งส์แล้วล่ะมั้ง. . ."

"เดี๋ยวก่อน"ฉันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินไปรั้งข้อมือของมินรดีเอาไว้
"เธอไม่ต้อง..."ยังไม่ทันได้พูดจบ คำถามหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา
"ก่อนที่พวกป้าจะตบกัน ช่วยอธิบายที่ดิว่าแซ็งส์คืออะไร?"ฉันหันหน้าไปหานักเรียนชายคนเดียวภายในกลุ่ม แล้วเอ่ยตอบไปหน้าตาย
"แซ็งส์คือผู้ทำพันธะสัญญากับสิ่งเหนือธรรมชาติ...พวกภูต ผี ปีศาจ ประมาณนั้น"
และหวังว่าเขาจะเป็นคนเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ โดยเฉพาะในเวลานี้

ฉันลอบมองเกรซในมือของเด็กผู้หญิงคนนั้น
พู่กันเหรอ ? ท่าทางคงจะไม่ธรรมดา ฉันเองก็เดาไม่ถูกว่ามันจะทำอะไรได้บ้าง
แต่ที่รู้ๆ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

"ขอโทษนะ ที่พันธะสัญญาสายเลือดของฉัน ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับธอ"
มือบางเอื้อมผ่านเปลวไฟที่ครอบคลุมพู่กันของหล่อน เด็กสาวกระชับพู่กันที่บัดนี้มีขนาดใหญ่เท่าลำตัวของเธอ
"ฉันต้องบอกเหตุผลที่ฉันมารึเปล่า ในฐานะของกบฏแซ็งส์คงรู้ตัวดีสินะ"
ร่างบางจัดการรวบผมของตน ก่อนมัดด้วยริบบิ้นอย่างเรียบร้อย ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่แล้ว

ยืนกอดอกมองดูท่าทางอวดดีของคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ยิ่งมองเห็นพู่กันติดไฟของหล่อนก็ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"แย่มาก"ร่างโปร่งเบ้ปาก จงใจกระแทกเสียงใส่ร่างเล็กของเด็กสาว
"เป็นเด็กศิลป์สินะ"ดวงตาเรียวปราดมองตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปถึงศีรษะ แล้วก้าวเท้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวโดยเว้นระยะห่างไว้พอประมาณ
"เธอกำลังดูถูกความหมายของศิลปะอย่างนั้นสินะ?"เลิกคิ้วขึ้นสูง มือซ้ายล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ส่วนมือขวาก็กำลังควานหาของในกระเป๋ากางเกง ...อยู่ไหนวะ โอะ เจอแล้ว
BLACK STONE แท่งยาวสีดำสนิทถูกจุดขึ้นด้วยไฟแช็ค ตามต่อด้วยการอัดมะเร็งเข้าสู่ปอด อดีตคนขับรถจำเป็นพ่นควันบุหรี่ออกมา...และมันก็คงลอยเข้าหน้าของเด็กสาวนักเรียนโคมิเนียนเต็มๆ

"ในฐานะอาจารย์สอนศิลปะ ฉันไม่แฮปปี้เท่าไหร่ ถ้าจะมีลูกไอ้อีนางไหนมาดูถูกวิชาที่ฉันรัก...ก็ไม่รู้ว่าโรงเรียนของเธอเขาสอนเด็กกันยังไง แต่ที่นี้คือถนนสาธารณะ ไม่ใช่พื้นที่ของเธอเพียงคนเดียว เพราะฉะนั้น อย่ามาทำกร่าง"บุหรี่ที่ถูกคีบระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางถูกปล่อยลงสู่พื้น แล้วถูกบดขยี้ด้วยพื้นรองเท้าผ้าใบโทรมๆข้างหนึ่ง

"เด็กไม่ดี ต้องโดนลงโทษซะบ้าง"ฝ่ามือข้างซ้ายกระชากข้อมือที่จับพู่กันของเด็กหญิง ส่วนอีกข้าง ก็ปล่อยหมัดลุนๆเข้าเต็มข้างแก้มของเด็กสาว

รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปาก 'สมน้ำหน้า'
วินาทีที่กำลังจะซัดหมัดเข้าใส่อีกสักทีสองที หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงแรงโกรธแค้นของอีกฝ่าย
มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ชักบุหรี่แท่งสีดำออกมาด้วยความรวดเร็วแล้วกำมันไว้

"แก..กล้าแตะตัวฉันเหรอ!!"
"แล้วทำไมจะไม่กล้าล่ะ?"สวนตอบกลับไปอย่างไม่น้อยหน้า...เรื่องอะไร ก็แค่เด็ก นึกเหรอ ว่าฉันจะกลัว

ร่างเล็กสะบัดพู่กันในมือแล้ววาดลวดลายขึ้นบนท้องฟ้า
ดั่งเวทย์มนต์คมมีดสีเงินจำนวนมหาศาลปรากฏขึ้นมาจากวงเวทย์ที่เธอเขียน
...และมันกำลังพุ่งเข้ามาหาเจ้าของหมัดลุนๆเมื่อสักครู่


"พวกนอกรีต ฉันไม่อยากจะให้ของต่ำๆแบบเธอสั่งสอนฉันหรอกนะ"
แววตารังเกียจถูกส่งมาให้เห็นอย่างชัดเจน จนคนถูกปรามาศชักเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา


"น่าเสียดายนะ แต่ตอนนี้แกต่างหาก ที่กำลังทำตัวนอกรีต...จงลุกไหม้ เอนรา"
สิ้นประโยค เปลวเพลิงสีแดงฉานก็ลุกโชนขึ้น เข้าครอบคลุมทั่วฝ่ามือที่เคยกำบุหรี่ไว้แน่น
หญิงสาวกวาดมือขึ้นเหนือศีรษะ ไฟสีแดงรุนแรงพุ่งปะทะกับใบมีดสีเงินหลายเล่มที่กำลังพุ่งเข้ามา
ขณะเดียวกัน พื้นรองเท้าก็กระแทกเข้าเต็มท้องน้อยของเด็กสาวโคมิเนียน

"อ่อเร๊อะ?"
ตะเบะเสียงสูง พร้อมย้ำแรงกระแทกลงบนโล่ที่ถูกสร้างขึ้นจนมันกระเด็นออกไป แล้วชักเท้ากลับ
"ถ้าเบ้าหน้าอย่างคุณหนูเป็นได้ถึงลูกเทพ งั้นดิฉันคงมีบิดาเป็นพระอินทร์ล่ะมั้ง ? พระอินทร์น่ะ รู้จักมั้ย"
แสร้งทำน้ำเสียงดัดจริตเลียนแบบอีกฝ่าย ก่อนจะยักคิ้วยียวน
"อีกอย่าง ไม่มีผู้ดีหน้าไหนมาค่ากเสลด ถุยน้ำลายลงบนถนนสาธารณะแบบนี้หรอกนะ...คนต่ำๆอย่างฉัน ยังไม่ทำเลย"


"หึ...สไปเดอร์ โรบอท"
ออร่าประหลาดที่ส่องสว่างออกมาจากวงเวทย์ ตามด้วยหุ่นยนต์รูปร่างคล้ายแมงมุมที่ปรากฏมาให้ทุกคนเห็นอยู่เบื้องหน้า
พร้อมกับรอยยิ้มเจือจางบนใบหน้าของเด็กสาว ที่ทำให้ผู้มองอยู่ทำเพียงแค่หรี่ตา
"อย่างคุณหนู เหมาะที่จะร้องไห้มากกว่า คิดว่างั้นมั้ย?"
ฝ่ามือเรียวซัดเปลวเพลิงโหมร้อนระอุเข้าใส่หุ่นยนต์แมงมุมที่ไม่เคลื่อนขยับ เปลวสีแดงโหมกระหน่ำเข้าปกคลุม'ของเล่น'ชิ้นน้อยจากฝีมือจิตรกรมือสมัครเล่น เพียงแค่เสี้ยววินาทีร่างทั้งร่างของมันก็หายวับไป ไม่เหลือทิ้งไว้แม้กระทั่งเศษเถ้าให้เจ้าของมองแล้วน้ำตาตกในด้วยความคับแค้นใจเล่น

"มันไม่สนุกมาตั้งแต่ต้นแล้วนะคุณหนู...เพราะยังไงจุดจบของเกมนี้ ก็มีเพียงแค่ฉากเดียว"
ร่างโปร่งปรายตามองไปยังนักเรียนหญิงโดมิเนียน แล้วหันหน้ากลับไปหา 'มินรดี' ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่นานสองนาน
"รีบทำให้มันจบเถอะ หิวข้าวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"