➳ { ห้องเรียนไก่กา

"เอางี้ เดี๋ยววาดแผนที่โรงเรียนคร่าวๆ ให้ดูแล้วกัน จะได้ไม่หลงทาง"

หือ ดูเหมือนเจ๊หอมจะหยิบไวบอร์ดมาวาดกระดาน แผนที่รร ?

ฉันเหลือบเห็นเกรซที่ชำเลืองมองมาทางนี้ ฉันเอียงคอนิดหน่อยเป็นเชิงถามว่า มีไรรึเปล่า

"เหมือนบนรถพวกเธอยังกัดกันอยู่รึเปล่า (- -) เอ๊ะ แล้วไมตอนนี้ดูสนิทกันจัง"

เธอพูดเบา แต่ก็พอจะทำให้ฉันได้ยิน หางตาสีทรายเหล่อิคลายที่หลับเป็นตายอยู่ข้างๆแวบนึง

ก่อนจะยักไหล่แล้วกระดกลิ้น คือ กำลังคิดว่าจะตอบยังไงดี

“หือ ไม่รู้ดิ"

"โรงเรียนนี้น่ะ ไม่มีรั้วหรอกนะเพราะรอบข้างก็เป็นป่าหมด แต่มีประตูไว้ให้ดูดีขึ้นหน่อย"

ฉันซดเบียร์จนหมดป๋อง ก่อนะโยนมันออกนอกหน้าต่าง ในขณะที่นั่งฟังเจ๊แกพล่าม

และวาดรูปลักษณะของโรงเรียนไปเรื่อยๆ

"ที่ที่พวกเธอพักอยู่ คือเรือนกระจอก 2 ส่วนเรือนกระจอก 1 สำหรับพวกนักเรียนธรรมดา

หอนาฬิกาคืออาคารที่พวกเรากำลังนั่งๆ นอนๆ ยืนๆ อยู่นี่แหละ

หญ้าทุกต้นของที่นี่ไม่ได้ขึ้นเองนะจ๊ะ ซื้อมาปลูกล้วนๆ แล้วก็เป็นหญ้าแห้งทุกต้นด้วย"

"ฉันคงต้อทำใจว่าไม่ได้ฝันไปจริงๆ แม่เจ้า...ไทม์แมชชีนของโดราเอมอนต้องเสียระหว่างเดินทางแล้วเกิดสะบัดเรา

หล่นจากเครื่องมุ่งตรงตกลงมาสู่โลกแห่งนี้แน่ๆเลย..."

ดูเหมือนว่าเลคจะบ่นร่ายยาว จิตนาการล้ำเลิศของจริงเลย

และนั่นอะไรอีกว่ะ พัดลมเดินเข้ามานั่งในห้องแล้วหันไปมองเก้าอี้เปล่าๆ

"อ้าว. . .ลินน์ล่ะ"

เธอเผลออุทานออกมา ลินน์? สาวผมฟ้าเต่อสินะ

"ถ้าอาจารย์จะอธิบายให้เด็กใหม่ฟัง พวกเราคงไม่ต้องอยู่ก็ได้ใช่มั้ยคะ. . วี ซันนี่ ไปโรงอาหารกันปะ?"

พัดลมพูดเสร็จ ก็เอื้อมมือไปเปิดประตู ก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากห้อง

เออนะ มาเร็ว ไปเร็ว ฉันอยากรู้เรื่องอิแซ็งส์เกรซไรนั่นโคตร ถ้าเด็กเก่าออกไปหมด กุจะได้รู้ได้รึยัง?

อือ ไม่สิ เหลือกระเทยพระอาทิตย์ กับ อิเพศผู้ที่นอนตายอยู่บนพื้น

"อย่าเล่นของต่ำนักสิ"

ห๊ะ ฉันแทบจะพลิกหัวหันไปมองอิตัวที่นอนอยู่บนพื้น มันมีเหล็กอะไรสักอย่างโผล่มา

กันเท้าคลายที่จะประเคนหน้ามัน แต่เมื่อกี้มันลงไปนอนบนพื้นโสโครกมิใช่รึ ? เออช่างแม่ง

อือ มันลุกจากพื้นแล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องไปทันที

“ไงต่อ รู้แผนที่แล้ว ไปโรง'หารเลยไหม อยากซัดเหล้าสักขวดว่ะ"

ฉันเลียริมฝีปากที่เริ่มจะแห้งอีกแล้ว อยากหาไรมาดื่มให้ชุ่มคอ

“ไงต่อ รู้แผนที่แล้ว ไปโรง'หารเลยไหม อยากซัดเหล้าสักขวดว่ะ"

ชาเอ่ยขึ้น อืม...นั่นสินะ ตอนนี้ฉันก็หิวจะแย่อยู่แล้วได้กินแค่นิดเดียวในยามเช้าและสายแบบนี้
ท้องเรียกร้องหาอาหารจริงๆนั่นละ

"ไปสิคะ หิวจะตายอยู่แล้ว หวังว่าอาหารเที่ยงของที่นี่จะเป้นอาการปกติชนเหมือนอาหารทั่วไปนะคะ ฉันคิดว่าฉันยังไม่อยากท้องเสียแล้วต้องเข้าห้องน้ำ โอ้ไม่...หากในห้องน้ำเต็มไปด้วยหยากไย่ ไร้การดูแล และมีตะไคร่ขึ้นมาอีกละ!!"

แค่คิดก็จะเป็นลม แต่ฉันว่าคงไม่หรอกมั้ง...
อืม...บางทีตั้งแต่มาที่นี่ความคิดอันเพ้อเจ้อของฉันเหมือนจะอัพเลเวลขึ้นมานะ = =

"อ้าว. . .ลินน์ล่ะ"
"ถ้าอาจารย์จะอธิบายให้เด็กใหม่ฟัง พวกเราคงไม่ต้องอยู่ก็ได้ใช่มั้ยคะ. . วี ซันนี่ ไปโรงอาหารกันปะ?"
ฉันได้ยินพัดลม พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ตามด้วยกวีที่ตามออกไปติดๆ

“ไงต่อ รู้แผนที่แล้ว ไปโรง'หารเลยไหม อยากซัดเหล้าสักขวดว่ะ"
อืม.. ฉันมีธุระต้องไปทำช่วงพักซะด้วยสิ โรงอาหารก็อยู่แค่นี้เอง
"โอเค ครูต้องไปทำธุระนิดหน่อย พวกเธอไปที่โรงอาหารกันเองเลยแล้วกันนะ บาย"
ฉันเก็บข้าวของก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"เหมือนบนรถพวกเธอยังกัดกันอยู่รึเปล่า (- -) เอ๊ะ แล้วไมตอนนี้ดูสนิทกันจัง"
เสียงเกรช ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นอีกรอบ วันนี้กรุจะได้นอนไหมเนี่ย
“หือ ไม่รู้ดิ"
"นี้คือสนิทแล้ว?" ถามพรางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ก่อนจะหันหน้าไปมองกระดานที่มีป้าหน้าเอ๋อๆคนหนึ่งกำลังพยายามวาดรูป

"โรงเรียนนี้น่ะ ไม่มีรั้วหรอกนะเพราะรอบข้างก็เป็นป่าหมด แต่มีประตูไว้ให้ดูดีขึ้นหน่อย"
"ที่ที่พวกเธอพักอยู่ คือเรือนกระจอก 2 ส่วนเรือนกระจอก 1 สำหรับพวกนักเรียนธรรมดา
หอนาฬิกาคืออาคารที่พวกเรากำลังนั่งๆ นอนๆ ยืนๆ อยู่นี่แหละ
หญ้าทุกต้นของที่นี่ไม่ได้ขึ้นเองนะจ๊ะ ซื้อมาปลูกล้วนๆ แล้วก็เป็นหญ้าแห้งทุกต้นด้วย"

โรงเรียนนี้มันมีอะไรดีมั้งไหมเนี่ย ผอ.คงเอาเงินไปซื้อยาป้องกันเอดส์แน่เลย

"ฉัน
คงต้อทำใจว่าไม่ได้ฝันไปจริงๆ
แม่เจ้า...ไทม์แมชชีนของโดราเอมอนต้องเสียระหว่างเดินทางแล้วเกิดสะบัดเรา
หล่นจากเครื่องมุ่งตรงตกลงมาสู่โลกแห่งนี้แน่ๆเลย..." เหมือนตะกั่วจะบ่นเพ้อยาวไปไหม

แล้วรู้สึกเหมือนว่าคนที่โดนถีบตอนนี้จะห่านไปแล้วมั้ง เอ๊ะหรือมันตายจริงๆ
จะกระทืบซ้ำดีไหมนะ หรือขโมยหนังโป๊มันไปขายดี เฮ้ยทำไมชีวิตมันเลือกยากจัง
"อย่าเล่นของต่ำนักสิ"
มันยังไม่ตายแหะ แล้วมีเหล็กอะไรโผล่มาวะ กรุงงอีกแล้วไง แต่ช่างมันเถอะ

“ไงต่อ รู้แผนที่แล้ว ไปโรง'หารเลยไหม อยากซัดเหล้าสักขวดว่ะ"
อะหือ.. เหล้า แค่ได้ยินก็เปรี้ยวปากแล้วไง ขอสักสองสามขวดก็พอ ตอนรับโรงเรียนใหม่

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปกอดคอชาแล้วหันมามองด้านหลัง
"จะตามมาไหม ถ้าหลงจะได้หลงทั้งกลุ่ม.."

"ไปสิคะ หิวจะตายอยู่แล้ว หวังว่าอาหารเที่ยงของที่นี่จะเป้นอาการปกติชนเหมือนอาหารทั่วไปนะคะ

ฉันคิดว่าฉันยังไม่อยากท้องเสียแล้วต้องเข้าห้องน้ำ

โอ้ไม่...หากในห้องน้ำเต็มไปด้วยหยากไย่ไร้การดูแล และมีตะไคร่ขึ้นมาอีกละ!!"

อือ คารวะเลย ตะกั่วบ่นเพ้อได้ยาวบรรลัย กุนับถือ ฟังไม่ทัน

"โอเค ครูต้องไปทำธุระนิดหน่อย พวกเธอไปที่โรงอาหารกันเองเลยแล้วกันนะ บาย"

ฉันโบกมือหน่อยๆลาเจ๊หอมที่เดินทอดน่องออกไปอย่างรวดเร็ว

พลางลุกขึ้นนวดคอดังกร๊อบแกร๊บ คือ มันเมื่อย นั่งนานเกิน ต้องบิดขี้เกียจบ้าง

หือ และจู่ๆอิคลายก็ลุกขึ้นตาม แล้วเอาแขนมากอดคอฉัน พลางพาลากเดินไปหน้าห้อง

เออนะ ก็ไม่ได้อะไร เลยตามเลย ตามมันไป อยากซดเหล้ามากตอนนี้ อยากมึน

ก่อนจะได้ออกไป คลายหยุดฝีเท้า หันกลับมามองเพื่อนร่วมชะตาที่ยังนั่งอยู่

"จะตามมาไหม ถ้าหลงจะได้หลงทั้งกลุ่ม.."

“ฉันว่าทางมันโคตรใกล้ อีกอย่างขออย่าให้หลงเลยว่ะ ถ้าหลง เดี๋ยวอดแดกเหล้า"

ฉันบอกพร้อมเท้าที่เริ่มเดินเร็วขึ้น และลากอิคนที่กอดคอกันอยู่ให้ต้องเดินตามไปด้วย

รวมถึงเพื่อนที่เหลือที่ค่อยๆเดินตามๆกันมา

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองต้องเผลอหลับหรือไงแน่ๆ เหมือนจะพลาดอะไรไปหลายอย่าง รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนอยู่ในห้องเยอะแยะซะแล้ว ฉันมองไปรอบๆตัวก็เห็นครูน้ำหอมกำลังเขียนแผนที่โรงเรียนนี้อยู่พอดี
"โรงเรียนนี้น่ะ ไม่มีรั้วหรอกนะเพราะรอบข้างก็เป็นป่าหมด แต่มีประตูไว้ให้ดูดีขึ้นหน่อย"ฉันมองคุณครูที่วาดไปพร้อมกับอธิบายไปด้วย
"ที่ที่พวกเธอพักอยู่ คือเรือนกระจอก 2 ส่วนเรือนกระจอก 1 สำหรับพวกนักเรียนธรรมดา
หอนาฬิกาคืออาคารที่พวกเรากำลังนั่งๆ นอนๆ ยืนๆ อยู่นี่แหละ
หญ้าทุกต้นของที่นี่ไม่ได้ขึ้นเองนะจ๊ะ ซื้อมาปลูกล้วนๆ แล้วก็เป็นหญ้าแห้งทุกต้นด้วย"
ฉันฟังแล้วพยักหน้าไปกับทุกๆคำพูดของครูน้ำหอม แล้วหันไปมองคนที่อยู่ในห้องรอบๆตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
“ไงต่อ รู้แผนที่แล้ว ไปโรง'หารเลยไหม อยากซัดเหล้าสักขวดว่ะ"
"ไปสิคะ หิวจะตายอยู่แล้ว หวังว่าอาหารเที่ยงของที่นี่จะเป้นอาการปกติชนเหมือนอาหารทั่วไปนะคะ ฉันคิดว่าฉันยังไม่อยากท้องเสียแล้วต้องเข้าห้องน้ำ โอ้ไม่...หากในห้องน้ำเต็มไปด้วยหยากไย่ ไร้การดูแล และมีตะไคร่ขึ้นมาอีกละ!!"
ฉันภาวนาขอให้มันไม่เป็นแบบตะกั่วคิดนะ
"จะตามมาไหม ถ้าหลงจะได้หลงทั้งกลุ่ม.."
"อะ..อืม"ฉันพยักหน้าอย่างมึนๆนิดหน่อย แล้วลุกจากที่ตามไปด้วย

"โอเค ครูต้องไปทำธุระนิดหน่อย พวกเธอไปที่โรงอาหารกันเองเลยแล้วกันนะ บาย"

เจ๊น้ำหอมพูดเสร็จแล้วเดินออกไป อืม..ตอนนี้คงได้เวลาอาหารกลางวันเสียที

"จะตามมาไหม ถ้าหลงจะได้หลงทั้งกลุ่ม.."
“ฉันว่าทางมันโคตรใกล้ อีกอย่างขออย่าให้หลงเลยว่ะ ถ้าหลง คงอดแดกเหล้า"
"อะ..อืม"

เพื่อนๆของฉันพูดขึ้นก่อนจะทยอยเดินออกไป ฉันเลยเดินตามหลังไปบ้าง

"ขอให้มันใกล้จริงเถอะ แม่เจ้า! ขออาหารอร่อยๆและเป็นโรงอาหารที่ถูกสุขลักษณะนะ!"

"ถ้าอาจารย์จะอธิบายให้เด็กใหม่ฟัง พวกเราคงไม่ต้องอยู่ก็ได้ใช่มั้ยคะ. . วี ซันนี่ ไปโรงอาหารกันปะ?"
พัดลมเอ่นชวนฉันกับกวีไปที่โรงอาหาร แล้วก็เดินหายออกไปอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยวฉันตามไปแล้วกัน ขอโบ๊ะหน้าหน้าใหม่ก่อน"

แต่ละคนเริ่มออกจากห้องไปทีละคนสองคน เหลือเพียงบางคนและครูน้ำหอมอยู่ในห้อง
"โอเค ครูต้องไปทำธุระนิดหน่อย พวกเธอไปที่โรงอาหารกันเองเลยแล้วกันนะ บาย"

เมื่อฉันเสริมสวยเสร็จเรียบร้อยฉันก็รีบออกจากห้องตามเพื่อนๆไปที่โรงอาหาร

ฉันเดินนำทุกคนกลับเข้าห้องเรียนประจำของห้อง 19
แต่ก็หางตาก็พลันเหลือบไปเห็นลังกระดาษขนาดเท่าลังเบียร์ 2 ลังวางอยู่บนโต๊ะครู
ฉันเดินเข้าไปใกล้ แล้ว...
'แควก!' ฉันเปิดลังมองดูของข้างใน ก่อนจะเข้าใจในทุกสิ่ง

"เอาล่ะ เข้ามาแล้วก็มารับชุดนักเรียนไปคนละชุดนะ"

MODEL

ฉันลากคออิคลายมาจนถึงหน้าห้องเรียน 19 ส่วนลินน์โดนพัดลมลากไปอีกทาง ล่ะมั้ง?

ก่อนจะเจอเจ๊หอมที่กำลังเปิดลังกระดาษที่เหมือนถังเบียร์อยู่หน้าขั้นเรียน หือ ถ้าเป็นเบียร์จริงจะเวิร์กโคตร

"เอาล่ะ เข้ามาแล้วก็มารับชุดนักเรียนไปคนละชุดนะ"

ห๊ะ ชุดนักเรียน เซงจิตอีกรอบ นึกว่าเบียร์ชุ่มคอ เออช่างมัน

พอเจ๊แกบอกดังนั้น ฉันก็กระชากคลายไปรับชุดนักเรียนด้วยกัน

แล้วพามันเดินไปนั่งที่เดิมเหมือนเมื่อเช้า ก่อนจะมานั่งดูแผลที่แขนตัวเองอีกรอบ

มันจะเป็นแผลเป็นป่ะว่ะ แม่ง นังอาย กุหมั่นไส้(แค้น)เล็กๆในใจ

ฉันลากตะกั่วขึ้นมาถึงห้อง ตามเจ๊หอมไป

"เอาล่ะ เข้ามาแล้วก็มารับชุดนักเรียนไปคนละชุดนะ"

ชุดนักเรียน *O*
กรี๊ดด ในที่สุดก็มียูนิฟอร์มแล้วค่ะค่ะค่ะ หลังจากที่ทวงถาม มานานเนิ่น

"ไหนคะเจ๊ ไหนคือยูนิฟอร์ม"

พอนั่งพักจนพอใจ ก็หันมาสนใจชุดนักเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ

พลางฉีกถุงที่ห่อชุดอยู่ออก แล้วโยนถุงพลาสติกทิ้งออกทางหน้าต่าง

หือ แล้วต้องเปลี่ยนเลยใช่ไหมว่ะ...คนอื่นเปลี่ยนไม่เปลี่ยนฉันไม่รู้ แต่ถ้าฉันไม่เปลี่ยน เน่าแน่

เพราะดูจากสภาพ ชุดเปียกๆจากอินมเย็นอีกไม่เกินชม.ได้ชื้นตายห่า

...เปลี่ยนตรงนี้เลยแระกัน ขี้เกียจเดินไปห้องน้ำ ใครเห็นก็ช่างแม่ง ไม่แคร์...

"เปลี่ยนเลยแระกันว่ะ"

ตอบเสียงราบเรียบอย่างชิวสัดเหมือนพูดเรื่องฝนฟ้าอากาศ แล้วลุกขึ้นถอดเสื้อกล้ามสีเทาออก

ตามด้วยเสื้อกล้ามสีดำอีกตัวอย่างรวดเร็ว บราสีดำเด่นมาก เลือกมาได้ไง

เออ แต่ตอนนี้ฉันไม่แคร์สายตาผู้ใดทั้งสิ้น ทำไม?

ถ้าฉันเป็นปอดบวมตายขึ้นมา ศพไม่สวย ไม่เอ็กซ์ ก็แย่สิว่ะ !

ก่อนจะรีบหยิบเสื้อนักเรียนมาสวมทับ ตามด้วยเน็กไท แล้วสวมกระโปรงทัยเกงยีนสั้นๆนั่นไป

กางเกงยีนมันก็สั้นพอๆกับบ๊อกเซอร์นั่นแหละว่ะ ใส่แทนกันได้ ดีที่กระโปรงมันยาวกว่าเกงขาสั้นฉันนิดหน่อย

ฉันถอดเท้าแตะสุดหรู ก่อนจะยกทีนตัวเองวางบนโต๊ะอย่างไม่แคร์สื่อ แล้วจัดการยัดบูทดำใส่เข้าไปทีละข้าง

"เสร็จ"

พร้อมสะบัดผมยาวสลวยดุจโฆษณาซันซิวที่แห้งมาได้สักแปปแล้วม้วนขึ้น เสียบด้วยตะเกียบคู่ใจเหมือนเดิม

ส่วนหมวกก็วางไว้ข้างๆตัว ควานหาต่างหูรูปไม้กางเขนข้างเดียวแสดงถึงศาสนาของตัวเองชัดเจน

ที่พกติดกระเป๋ามายัดใส่ที่หู ก่อนจะนั่งลงที่เดิม เท้ายกขึ้นไขว่ห้าง

แล้วเกยคางมองไปนอกหน้าต่างอย่างโคตรชิวและไม่สนสายตาใครแบบสุดๆ

อือ กุทำไปได้ไงว่ะ เออ ไอด๊อกแคร์ สะบัด เหอะ!

โอ้ว . . ไม่ได้ออกมาจากห้องทดลองเสียนาน แสงมันแยงตาจัง ห้องไหนกันนะ . . 19 เหรอ หวังว่าจะเจอระดับ S อีก"ซัก"คนในห้องนี้นะ สองเท้าที่ก้าวไปตามเส้นทางบนอาคารเก่า เสียงเอี๊ยดอ้าดของไม้ที่ดังเสียดสีกันเป็นระยะ

'ตึก' เสียงฝีเท้าที่หยุดลงอยู่หน้าประตูบานใหญ่ มือหนาเอื้อมไปจับที่ลูกบิดก่อนจะค่อยๆหมุนมันช้าๆ "ขอโทษนะ . . . . นี่ใช่ห้อง 19 รึเปล่า" เสียงเอื่อยเฉื่อยถูกเอ่ยออกจากปากของชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยผ้าพันแผล พวกเด็กที่นั่งอยู่คงจะขนลุกขนพองไม่น้อยกับภาพตรงหน้า

"มะ . .. ไม่ใช่ครับ!!" เด็กชายคนหนึ่งตอบขึ้นมาในขณะที่ขาของเขายังสั่นระริก "อ๋องั้นเหรอ . . . . นี่ฟ้อง 19 งั้นเหรอ โอเค โอเค นั้นจะเริ่มเรียกรายชื่อแล้วนะ" คำพูดของร่างสูงทำให้เด็กหนุ่มงงเต๊ก เขาคงไม่ได้สนใจจะฟังที่พูดหรือไม่ก็ได้ยินอะไรผิดไปมั้ง

"ก็บอกไม่ใช่ไงเล่า!!" เด็กหนุ่มตวาดเสียงสูงขึ้นมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขาคงจะอารมณ์ไม่ดีล่ะมั้ง . . "อ๋อเหรอ อ๋อเหรอ งั้นไปละนะ" มือหนาคว้าลูกบิดอีกครั้งก่อนจะปิดมันอย่างเชื่องช้า "เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด" เหมือนเสียงฝีเท้ากระทบไม้จะหยุดลงอีกครั้ง หน้าห้องที่แลดูเก่าแก่และผุพังไปมาก ร่างสูงคว้าจับไปที่ลูกบิดก่อนค่อยๆเปิดมันออกมา "นี่ห้อง 19 สินะ ?"

ฉันเดินเข้ามาในห้อง พบว่าเพื่อนๆบางคนได้มาถึงกันก่อนหน้านี้แล้ว
เอ๊ะ นั่น?? เหมือนครูน้ำหอมกำลังทำอะไรซักอย่างกับกล่องกระดาษ

"เอาล่ะ เข้ามาแล้วก็มารับชุดนักเรียนไปคนละชุดนะ"

หือ? นี่ฉันกำลังจะได้ใส่ชุดนักเรียนแล้วหรือ? ดีเหมือนกันเสื้อนี่คลุกฝุ่นมาแย่แล้ว สงสัยกลับหอคงต้องเอาไปซักเสียหน่อย
เผื่อไว้ใช้กรณีฉุกเฉิน

"ไหนคะเจ๊ ไหนคือยูนิฟอร์ม"

เกรซพูดขึ้น ฉันจึงเดินตามคนอื่นๆไปมุงของในลัง
อ่า...ยูนิฟอร์มของฉัน!!

"เปลี่ยนเลยแระกันว่ะ"

ชาที่รับยูนิฟอร์มไปแล้วพูดขึ้น ห๊ะ!? นี่เธอจะเปลี่ยนมันตรงนี้เลยน่ะหรือ...
แต่ถึงฉันจะค้าน ฉันก็ค้านไม่ทันแล้ว ในเมื่อเพื่อนสาวบรรจงถอดชุดเก่าแล้วสวมชุดใหม่อย่างไม่แคร์ใคร
เอ๊ะ...แต่่ในห้องนี้มันมีกันอยู่แค่ไม่กี่คนนี่นา
ฉันส่องหาชุดยูนิฟอร์มของตัวเองก่อนจะหยิบมันออกมา เดินไปมุมห้องหลังสุดที่คาดว่าไม่มีใครแจ่มแจ้ง
ก่อนจะจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว โดยเหลือกางเกงขาสั้นสีดำที่ใส่กับชุดจีนเอาไว้
แหม...ถ้ากระโปรงมันเปิดขึ้นมาฉันก็ซวยน่ะสิ

เมื่อเปลี่ยนเสร็จ ฉันก็จัดแจงพับชุดเก่าให้เรียบร้อย พร้อมรองเท้าผ้านั่นแล้วเอาไปใส่กระเป๋าเป้ที่ติดมาตั้งแต่ครั้งโดนถีบส่งมาที่นี่ แล้วเอาขึ้นมาเผื่อที่ห้องเรียน...

"เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด"

เสียงด้านนอกห้องดังขึ้น ฉันคิดว่าคงเป็นเพื่อนคนอื่นที่เหลือแน่ๆ

"นี่ห้อง 19 สินะ ?"

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของ....

"มัมมี่เร๊อะ! นี่ตกลงมันยุคไหนกันแน่คะเนี่ย! มันมีตั้งแต่คนเป็น คนมีพรสวรรค์ คนใช้พลังได้ รวมไปถึงคนเป็นในร่างมัมมี่เลยเร๊อะ! บ้าไปแล้ว ไม่สิ! หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามิติกำลังสับสนวุ่นวาย หลายยุคหลายสมัยเกิดการมารวมตัวกัน อ๊ะ! ใช่! คุณมัมมี่ต้องหลงยุคมาแน่ๆเลย =[]=!! ตายละ...นี่หลักฐานของอียิปต์โบราณเลยนะคะเนี่ย!! เป็นลม..."

"เปลี่ยนเลยแระกันว่ะ"

ชาพูดแล้วสะบัดชุดเก่าออก ฉันหยิบยูนิฟอร์มมาแล้วมองซ้ายมองขวา

"เอ่อ เพื่อนชาคะ (- -) ตรงเน้เลยรึคะ"
ฉันถามแล้วมองยูนิในมือ เอาก็เอาวะ อย่างน้อยรุ่นพี่สายฟ้าก็มิได้อยู่ตรงนี้ ก่ากๆๆๆๆ

ฉันจัดแจงเปลี่ยนชุดด้วยความไวเหมือนทุกครั้ง แล้วหมุนซ้ายหมุนขวามองความเรียบร้อย
เก็บชุดเก่าพับไว้ซะแล้วยัดใส่กระเป๋านักเรียนที่หิ้วไปหิ้วมาตั้งแต่ถูกลากมานี่

"เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด"
เสียงเหมือนคนเดินอยู่หน้าประตูดังขึ้น ใครเว๊

"นี่ห้อง 19 สินะ ?"
เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น ชายคนนั้นเต็มไปด้วยผ้าพันแผลทั้งหน้า เสียงตะกั่วพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมัมมี่ทำให้ฉันคล้อยตาม

"กรี๊ด มัมมี่บุก =[]="

"เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด"

หือ ฉันละสายตาจากนอกหน้าต่าง เพราะเสียงเท้าที่ดังเอี๊ยดอ๊าดบริเวณหน้าห้อง

อะไรว่ะ เท้าคนหรือเท้ายักษ์ เดินทีทำพื้นจะพัง

ไม่สิ พื้นมันผุโคตรๆอยู่แล้วต่างหาก ผอ.หมดตังไม่กับผชก็อย่างงี้แหละว่ะ

"นี่ห้อง 19 สินะ ?"

ประตูเปิดออก พร้อมเสียงซุปเปอร์ทุ้มสยองเกล้าของเจ้าของฝีเท้าเมื่อกี้

โอ แม่เจ้า ผ้าพันแพลเต็มหน้าที่ดู...อุบาทตาใช่ย่อย มันคล้ายอะไรสักอย่าง หรือเฮียแกจะเป็น...

"มัมมี่เร๊อะ! นี่ตกลงมันยุคไหนกันแน่คะเนี่ย! มันมีตั้งแต่คนเป็น คนมีพรสวรรค์ คนใช้พลังได้ รวมไปถึงคนเป็นในร่างมัมมี่เลยเร๊อะ! บ้าไปแล้ว ไม่สิ! หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามิติกำลังสับสนวุ่นวาย หลายยุคหลายสมัยเกิดการมารวมตัวกัน อ๊ะ! ใช่! คุณมัมมี่ต้องหลงยุคมาแน่ๆเลย =[]=!! ตายละ...นี่หลักฐานของอียิปต์โบราณเลยนะคะเนี่ย!! เป็นลม..."

เออ สรุป ฉันไม่ต้องคิดเองแระ เพื่อนตะกั่วจู่ๆก็ร่ายยาวอีกครั้งของวัน เธอพูดว่าอะไรบ้างนะ

ทำไมมันถึงได้ยาวฉิบหายแบบนี้ !

"กรี๊ด มัมมี่บุก =[]="

น๊านนน เกรซก็เป็นไปด้วยอีกคน กุต้องตามไหม ?

เอาสักหน่อย ก่อนมานี่ พึ่งดู The Mummy Returns มาซะด้วยดิ

"หือ เฮียรับจ้างเล่นเป็น Mummy returns ใช่ป่ะว่ะ

หรือถ้าหน้ายับก็ไปศัลเลยเฮีย ... เออ แล้วไอ้ผ้าที่พันอ่ะ โคตรเน่าเลยของจริง"

"เอาล่ะ เข้ามาแล้วก็มารับชุดนักเรียนไปคนละชุดนะ"
ชุดที่นักเรียน ถูกยัดเข้ามาในมือ ปากกัดถุงก่อนจะโยนทิ้งโดยไม่สนใจ
"เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด"
"นี่ห้อง 19 สินะ ?" เสียประตูเปิดขัดจังหวะที่กำลงัจะถอดเสื้อออก หน้าหันไปมองต้นเสียงก่อนจะตะลึงเล็กน้อย

"มัมมี่
เร๊อะ! นี่ตกลงมันยุคไหนกันแน่คะเนี่ย! มันมีตั้งแต่คนเป็น คนมีพรสวรรค์
คนใช้พลังได้ รวมไปถึงคนเป็นในร่างมัมมี่เลยเร๊อะ! บ้าไปแล้ว ไม่สิ!
หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามิติกำลังสับสนวุ่นวาย
หลายยุคหลายสมัยเกิดการมารวมตัวกัน อ๊ะ! ใช่! คุณมัมมี่ต้องหลงยุคมาแน่ๆเลย
=[]=!! ตายละ...นี่หลักฐานของอียิปต์โบราณเลยนะคะเนี่ย!! เป็นลม..."
ไม่คิดให้เสียเวลาเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ตะกั่วพูดมัน มันตรงแป่ะๆ
ดูเหมือนบรรดาสาวๆจะเริ่มกรี๊สกร๊าสด้วยความสนใจ(?)

เฮ้ยๆ เสียเวลาไม่ได้ ต้องรีบเปลี่ยนชุดก่อนที่ซันนี่จะมา
ว่าแล้ว มือแกะกระดุมออกเดียวความเร็ว เสื้อถูกถอดทิ้งโดยไม่มีอะไรใส่ซับไว้แม้แต่น้อย
ก่อนจะหยิบเสื้อโรงเรียนมาสวม โดยติดกระดุมเพียงแคสองเม็ด

เหลือช่วงล่าง.. สงสัยต้องเป็นครูทันสองแล้วละมั้ง
มือปลดกางเกงลง เผยให้เห็นบ๊อกเซอร์ลายทางสีดำ ก่อนจะกางเกงมาใส่ด้วยความรวดเร็ว
หลังจากจัดการเสร็จ มือหยิบเน็กไทขึ้นมาผูกแบบลวกๆ ขาทั้งสองข้างค่อยๆแงะรองเท้าออก
แล้วค่อยๆยัดลงไปให้รองเท้า หัวสะบัดสองสามที ก่อนจะยกมือขึ้นเซตผมใหม่อีกครั้ง

เมื่อแปลงกายตัวเองเสร็จ ก็หันกลับไปสนใจมัมมี่รีเทิร์นอีกรอบ..
"เออ..ห้อง 19"

"ไหนคะเจ๊ ไหนคือยูนิฟอร์ม"
เด็กๆ เข้ามามุงลังกระดาษกัน ฉันจึงถอยออกมา เพื่อนให้พวกเขาหยิบกันเอง

"เปลี่ยนเลยแระกันว่ะ"
"เอ่อ เพื่อนชาคะ (- -) ตรงเน้เลยรึคะ"
เด็กๆ พวกนี้คงจะสนิทกันมากแล้วสินะ ดีจริงๆ เลย ปลื้มค่ะปลื้ม

"เอี๊ยด อ๊าด เอ๊ยด อ๊าด" เสียงไม้เสีดสีทำให้ฉันเกิดอาการเข็ดฟันเล็กน้อย
ทันทีที่เสียงนั้นหยุดลง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือผู้มาใหม่
"นี่ห้อง 19 สินะ ?" ห๊ะ!! ม..มะ.. มัมมี่ =[]=!!

"มัมมี่เร๊อะ! นี่ตกลงมันยุคไหนกันแน่คะเนี่ย! มันมีตั้งแต่คนเป็น คนมีพรสวรรค์ คนใช้พลังได้ รวมไปถึงคนเป็นในร่างมัมมี่เลยเร๊อะ! บ้าไปแล้ว ไม่สิ! หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามิติกำลังสับสนวุ่นวาย หลายยุคหลายสมัยเกิดการมารวมตัวกัน อ๊ะ! ใช่! คุณมัมมี่ต้องหลงยุคมาแน่ๆเลย =[]=!! ตายละ...นี่หลักฐานของอียิปต์โบราณเลยนะคะเนี่ย!! เป็นลม..."
เด็กหมวยผมดำร่ายคำอุทาน(?)ยาว ทำเอาฉันหมดคำจะอุทานไปเลย

"เออ..ห้อง 19"
เสียงของเด็กแลกเปลี่ยนเพศชายหนึ่งเดียว ที่หันไปตอบกับมัมมี่แทนทุกคน

"แต่ว่า ว่าแต่คุณเป็นใครคะ มัมมี่หรอ? หลุดออกมาจากขุมไหนกัน?
แล้วทำไมถึงต้องใช้ตัวหนังสือสีน้ำเงินเหมือนฉัน??"
อาการช็อคอาจจะยังไม่หายดี แต่ฉันก็มีสติดีพอที่จะถามถึงความเป็นมา
"ไม่นะ ไม่นะ =[]= ใบหนาดอยู่ไหน สายสิญจน์อยู่หนใด คำภีร์คาถาชินบัญชรฉันล่ะ!!?"

สรรพนามเสียงนานาถูกถ่ายเทเข้าสู่โสตประสาทการรับฟัง ทันทีที่ก้าวเท้ามาหยุดอยู่เบื้องหลังร่างสูงใหญ่ซึ่งปกปิดใบหน้าด้วยผ้าพันแผล ซึ่งเกือบร้อยทั้งร้อยของคำถามก็ล้วนเกี่ยวข้องกับความเป็นมาของคนคนนี้ทั้งสิ้น

"ขอโทษที่มาสายนะคะ. . ."
ดิฉันโน้มหัวลงอย่างสุภาพ แล้วจึงมองเข้าไปภายในห้องเรียนอันแสนเกรอะกรังที่มีป้ายไม้ผุๆพังๆระบุเอาไว้ว่า
' ชั้นม. ๕ ห้อง ๑๙ ' ที่ซึ่งจะผ่านไปอีกสักกี่ปีก็ยังคงสภาพความน่าเข็ญใจเสมอ

"แต่ว่า ว่าแต่คุณเป็นใครคะ มัมมี่หรอ? หลุดออกมาจากขุมไหนกัน?
แล้วทำไมถึงต้องใช้ตัวหนังสือสีน้ำเงินเหมือนฉัน??"
ไม่นะ ไม่นะ =[]= ใบหนาดอยู่ไหน สายสิญจน์อยู่หนใด คำภีร์คาถาชินบัญชรฉันล่ะ!!?"

ดิฉันปรายตามองไปยังอาจารย์สาวแว่นหนาที่แสดงอาการลนลานเสียยิ่งกว่าลูกศิษย์ของเธอบางคนคนในห้อง

"ท่านนี้คือ ดร.อนิรุต ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอกนะคะ. . .และที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะพานักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนไปทดลองประสิทธิภาพในห้องวิจัยค่ะ"

ส่วนเรื่องสีตัวหนังสือนั้น . . . ดิฉันตอบได้เพียงแค่ว่า เว็บบอร์ดนี้ไม่ค่อยสร้างสรรค์ จึงมีให้เลือกเพียงเท่านี้

"ท่านนี้คือ ดร.อนิรุต ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอกนะคะ. . .

และที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะพานักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนไปทดลองประสิทธิภาพในห้องวิจัยค่ะ"

สาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักเรียน อือ คงอยู่ห้องอื่น หรือ ห้องเดียวกันว่ะ เออช่าง

เฮียมัมมี่เป็นอาจารณ์งั้นเรอะ ดร.?! โอ แม่เจ้า ยศสูงใช่ย่อยเลยเว้ย

หือ แล้วเมื่อกี้อะไร ทดลองประสิทธิภาพ ห้องวิจัย ห๊ะ พวกเราเป็นหนูทดลองเรอะว่ะ อือ

ชักอยากรู้ซะแล้วสิ ฮึ

ฉันกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยืนขึ้นเป็นคนแรก พลางเสยผมที่ปรกหน้าออกนอกระดับสายตา

"เอาเซ่ ชักน่าสนุกขึ้นมาแล้วแหะ"

ใช่ น่าสนุก...ฉันชักสนใจอิรรบ้านี้มากขึ้นแล้วสิ...ละมั้ง ฮึๆ

"กรี๊ด มัมมี่บุก =[]="

"หือ เฮียรับจ้างเล่นเป็น Mummy returns ใช่ป่ะว่ะ

หรือถ้าหน้ายับก็ไปศัลเลยเฮีย ... เออ แล้วไอ้ผ้าที่พันอ่ะ โคตรเน่าเลยของจริง"

ดูเหมือนทุกคนจะคิดเหมือนฉัน มัมมี่จริงๆด้วยสินะ...โอ้ก้อด...

"เออ..ห้อง 19"

คนที่เหมือนจะชื่อคลายตอบกลับคุณมัมมี่ไป ฉันลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามัมมี่ถามอะไร =_=

"แต่ว่า ว่าแต่คุณเป็นใครคะ มัมมี่หรอ? หลุดออกมาจากขุมไหนกัน?
แล้วทำไมถึงต้องใช้ตัวหนังสือสีน้ำเงินเหมือนฉัน??"
"ไม่นะ ไม่นะ =[]= ใบหนาดอยู่ไหน สายสิญจน์อยู่หนใด คำภีร์คาถาชินบัญชรฉันล่ะ!!?"

ดูเหมือนว่าจะมีคนอาการหนักกว่าฉันนะ

"ขอโทษที่มาสายนะคะ. . ."
"ท่านนี้คือ ดร.อนิรุต ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอกนะคะ. . .และที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะพานักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนไปทดลองประสิทธิภาพในห้องวิจัยค่ะ"

ห๊ะ!? ดร.!??? ดร.มัมมี่

"เอาเซ่ ชักน่าสนุกขึ้นมาแล้วแหะ"
ชาพูดขึ้น

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิคะ... ดร.มัมมี่ เขาอาจจะเอาพวกเราไปทดลองประสิทธิภาพมวลสารเพื่อนำไปทำมัมมี่แบบดร.แกก็ได้นะคะ ไม่เอานะ! ฉันยังอยากอยู่อย่างนี้ต่อไป หวังว่าคงไม่ใช่เอาไปวิจัยเรื่องมัมมี่จริงๆหรอกใช่ไหม... ไม่ใช่หรอกเนอะ..."

โอเค...ฉันต้องตั้งสติทุกเมื่อ! เผื่อเป้นเช่นนั้นจริงๆจะได้หาทางออกถูก!!
ว่าแต่ว่า...คุณพี่ที่โผล่มาใหม่ทำไมถึงใช้สีเดียวกับฉันได้นะ... เว็บบอร์ดมันไม่สร้างสรรค์จริงๆด้วย...

"ท่านนี้คือ ดร.อนิรุต
ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอกนะคะ. .
.และที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะพานักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนไปทดลองประสิทธิภาพใน
ห้องวิจัยค่ะ"
ดร.อนิรุต ทำไมชื่อเหมือนตัวละครในเรื่องเมียหลวงเลยวะ
แต่คงเป็นไม่ได้หรอก ดร.อนิรุตมันหล่อเฟอเฟค อันนี้หล่อหลอน

"เอาเซ่ ชักน่าสนุกขึ้นมาแล้วแหะ" เหมือนชาจะชอบนะ แนวมัมมี่เนี่ย

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิคะ... ดร.มัมมี่
เขาอาจจะเอาพวกเราไปทดลองประสิทธิภาพมวลสารเพื่อนำไปทำมัมมี่แบบดร.แกก็ได้
นะคะ ไม่เอานะ! ฉันยังอยากอยู่อย่างนี้ต่อไป
หวังว่าคงไม่ใช่เอาไปวิจัยเรื่องมัมมี่จริงๆหรอกใช่ไหม...
ไม่ใช่หรอกเนอะ.." ตะกั่วพูดรั่วจนน่าตกใจ เอ่อ.. แบบนี้กรุไม่ต้องคิดใช่ไหม เล่นพูดซะคิดไม่ทันเลย

"มีดร.อนิรุธแล้ว ดร.วิกันดาละ อยู่ไหน อย่าบอกนะว่าเป็นเธอ?" ปากถามพรางเลิกคิ้วมอง
เด็กสาวอีกคนที่มีหุ่นทรงสะบัดช่อ นมโต๊ะๆ แทบจะทิ่มตา

"ขอโทษที่มาสายนะคะ. . ."
"ท่านนี้คือ ดร.อนิรุต ไม่ใช่มัมมี่อย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอกนะคะ. . .และที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะพานักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนไปทดลองประสิทธิภาพใน ห้องวิจัยค่ะ" หะ..หา ?? พวกเขาจะเอาเด็กพวกนี้ไปทดลองงั้นหรอ!?

แต่เว็บบอร์ดนี้มันไม่สร้างสรรค์จริงๆ นั่นแหละนะ

"เอาเซ่ ชักน่าสนุกขึ้นมาแล้วแหะ"
เด็กที่ชื่อชาพูด แล้วลุกยืนขึ้น

"ดะ...เดี๋ยว ก่อนสิคะ... ดร.มัมมี่ เขาอาจจะเอาพวกเราไปทดลองประสิทธิภาพมวลสารเพื่อนำไปทำมัมมี่แบบดร.แกก็ได้ นะคะ ไม่เอานะ! ฉันยังอยากอยู่อย่างนี้ต่อไป หวังว่าคงไม่ใช่เอาไปวิจัยเรื่องมัมมี่จริงๆหรอกใช่ไหม... ไม่ใช่หรอกเนอะ..."
เด็กเอ๋ออีกคนพูดขึ้น

ไม่ได้การ ถ้าหากคนพวกนี้คิดจะเอาเด็กไปทำมิดีมิร้ายล่ะ ฉันต้องหยุดพวกเขา!
"ไม่ได้นะ!! เด็กพวกนี้อยู่ในความดูแลของฉัน ถ้าหากไม่ใช่คำสั่งของผอ. ฉันไม่ให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณหรอก!"

เด็กห้อง 19 ทำไมถึงวุ่นวายกันขนาดนี้ ความวุ่นวายตรงหน้า ทำให้ร่างสูงตัดสินใจที่คว้าบานประตูและกระแทกมันกลับไปที่เดิม ก่อนสองขาจะออกเดินไปตามเส้นทางข้างหน้า อย่างไม่สนใจใยดี คำตอบว่า จะเป็นห้อง 19 หรือไม่

"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย" เสียงสบถของเจ้าของร่างสูงดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ใน ขณะที่เท้าทั้งสองยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เหลียวหลัง "ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"

เสียงเอี๊ยดอ๊าดที่เริ่มเบาลง ทำให้รู้ว่าร่างสูงนั้นเดินห่างออกไปมากแล้ว แล้วก็คิดว่าจะเลิกใช้สีน้ำเงินแล้วด้วย เพื่อความความสร้างสรรค์

"เอาเซ่ ชักน่าสนุกขึ้นมาแล้วแหะ"
ดิฉันพยักหน้ารับคำเด็กสาวร่างสูงที่ลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก
. . .อืม ดูจากหน่วยก้านและท่าทางแล้ว พอใช้ได้เลยทีเดียวนะคะ

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิคะ... ดร.มัมมี่ เขาอาจจะเอาพวกเราไปทดลองประสิทธิภาพมวลสารเพื่อนำไปทำมัมมี่แบบดร.แกก็ได้นะคะ ไม่เอานะ! ฉันยังอยากอยู่อย่างนี้ต่อไป หวังว่าคงไม่ใช่เอาไปวิจัยเรื่องมัมมี่จริงๆหรอกใช่ไหม... ไม่ใช่หรอกเนอะ..."
แต่กลับมีนักเรียนหญิงร่างเล็กคนหนึ่งทำท่าทีราวกับจะถูกพาไปโรงเฉือดหมู
ดิฉันส่ายหน้าปลงๆกับความคิดล้ำเลิศเหนือจินตนาการของเธอ

"มีดร.อนิรุธแล้ว ดร.วิกันดาละ อยู่ไหน อย่าบอกนะว่าเป็นเธอ?"

". . .อืม ดิฉันจะลืมแนะนำตัวสินะคะ ดิฉันชื่อแพรวา เป็นผู้ช่วยของดร.อนิรุต ส่วนดร.วิกันดาตอนนี้คงกำลังปะทะอารมณ์กับคุณอรอินอยู่ที่สถานีโทรทัศน์ช่อง 7 น่ะค่ะ"
ดิฉันกล่าวคำแนะนำตัว แต่ดูเหมือนว่าจะมีแต่น้ำมากกว่าเนื้อสินะ อืม ช่างเถอะ

"และพวกเราก็ไม่ได้จะพาพวกคุณไปแปลงเป็นมัมมี่แบบที่คุณหนูคนนั้นพูด แต่จะพาไปทดสอบเพื่อค้นหาพรสวรรค์ค่ะ. . .ถ้าเข้าใจแล้วก็ เชิญตามมาด้วยนะคะ"
ดิฉันกระชับลังกระดาษในอ้อมแขนที่ปิดปากกล่องสนิท แล้วกำลังจะกลับหลัง หากว่า
ไม่มีเสียงของอาจารย์สาวผู้ลนลานคนเดิมคัดค้านขึ้นมา

"ไม่ได้นะ!! เด็กพวกนี้อยู่ในความดูแลของฉัน ถ้าหากไม่ใช่คำสั่งของผอ. ฉันไม่ให้เด็กพวกนี้ไปกับคุณหรอก!"

"คนเยอะๆนี่ทำให้ปวดหัวได้ตลอดเลย"
"ฝากด้วยนะ ช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที ฉันจะไปที่ห้องวิจัย เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดลำไส้ซะก่อน"

ดร.อนิรุตแสดงท่าทีเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ดิฉันพยักหน้ารับทุกคำพูด แล้วหันกลับมาภายในห้อง

"ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นอาจารย์ใหม่สินะคะ. . .ถึงไม่รู้จักดร. และ คนของห้องวิจัย"
ดิฉันก้มวางกล่องไว้บนพื้น ก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษที่มีลายมือไก่เขี่ย พร้อมลายเซ็นออกมา แล้วยื่นไปให้กับเธอคนนั้น
"นี่คือใบอณุญาต และ ยืนยันการวิจัยครั้งนี้ ช่วยกรุณาอ่าน แล้วทำความเข้าใจด้วยนะคะ"